ประตูถูกผลักเปิดทันทีหลังจากนั้น เสียงเย็นชาดังขึ้น "คุณสุรพงษ์ นี่คุณคงสนุกมากซินะ!"
ไอรินนาจำเสียงที่คุ้นเคยได้และมองไปที่ประตูด้วยความงุนงง เอกริณ สวมชุดสีดำยืนอยู่ที่ประตูและมองดูทุกอย่างด้วยท่าทางเย็นชา
ภาพเบลอของไอรินนาค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เธอสามารถเห็นรอยยิ้มอันเย็นชาบนใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น เขามองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นโดยที่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย
ไอรินนาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เธอค่อนข้างจะโกรธมากกว่าปล่อยให้ผู้ชายคนนี้เห็นเธอในสภาพที่เวทนาเช่นนี้
"คุณเอกริณ!" วราวุฒไม่คาดคิดมาก่อนว่าเอกริณจะหลุดโผล่มาที่นี้ได้ เขามีรอยยิ้มที่น่ายินดีบนใบหน้าของเขา "อะไรถึงพาคุณมาที่นี่เนี่ย?"
"นี่คือถิ่นของฉัน!" เอกริณพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น "วราวุฒ คุณกำลังสร้างปัญหาในถิ่นของฉันนะ และคุณยังไม่ได้อธิบายว่าที่ทำอยู่นี่ มันคืออะไรกัน?"
โดยเดิมเอกริณก็ไม่ค่อบชอบเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเ
