Descendants of the Purebloods

Chapter 3

Chapter 3

Lian’s Point of View

Twelve...midnight...        

Napahampas ako sa unan na nasa tiyan ko dahil hindi ako makatulog. What the hell is wrong with me?!

Tumayo ako saka binuksan ang ilaw ng kwarto ko.

Umupo ako sa gilid ng kama at napasabunot sa buhok ko.

Those scenarios are extremely bothering the hell out of me! Pero bakit? Bakit kahit na mukhang memorya sila ay hindi ko naramdaman na 'yon ang mga nawawala kong mga memorya.

My heart isn't responding with the scenarios, pakiramdam ko na parang nakabalik lang ako sa nakaraan without my consent and my heart and mind isn't ready for it, despite of my current state of having an amnesia?

I'm seeking for my damn memories na hindi ko alam kung paano maibabalik, and there they are, it was shown after my very own eyes, but something feels so wrong, damn it.

Tumayo ako saka binuksan ang pintuan para pmunta sa kusina at makainom.

Isa pang bagay na ayaw kong tanggapin ay ang ideyang, hindi talaga ako dito nakatira mula una palang.

Camien, Sister Elly, Sister Jane, Mother Eunice, Sister Resmee at ang iba pa at ang mga bata, they don't really seems to know anything about me.

Kinuha ko ang pitcher sa ref at saka nilagyan ng tubig ang baso.

As the water slipped down to my throat, I felt some warmth in my eyes.

Naibaba ko ang baso saka ko naman naramdaman ang pagbagsak ng mga luha ko.

Pakiramdam ko, wala ang kalahati ng pagkatao ko, or worst, everything in my life, in my personality, my experiences and memories were all gone. Pakiramdam ko walang-wala ako.

"Chavouse Tramulri.."

"I'm so f****d up! What am I going to do for now.."

*Sob*

*Sob*

"And even my wand isn't here, damn it."

Bigla naman napaangat ang tingin ko sa bintana at may nakita akong anino ng isang tao dahil sa ilaw sa labas.

Pinunasan ko ang luha ko saka ako lumabas ng kusina, may labasan ang kusina na nakadirekta sa labas.

Gabing-gabi na.

"What are you doing?"

Nakita ko si Lac na nakatalikod sa isang madilim na parte kaya nilapitan ko siya.

"Holy shit." Dinig kong bulong niya saka na siya humarap saakin.

"...a-ah...Hi." Sabi niya pero kinunotan ko lang siya ng noo.

"Anong ginagawa mo dito? Dis-oras na ng gabi." Sabi ko sakaniya.

Bigla naman siyang napamulsa saka tumikhim.

"Lumalanghap lang ng sariwang hangin, i-ikaw?" Still, mukha parin siyang tense.

I crossed my arms and arched my eyesbrows while looking at him.

"Hindi ako makatulog, but you? This late midnight? Lumalanghap ng sariwang hangin?" Tanong ko sakaniya.

Bigla naman siyang ngumiti.

"Yes, why? Bawal ba?" Tanong niya saka ako nilagpasan.

"No, but you're a suspicious person, so I can't let you do whatever you want, especially, you're a crazy person, an unknown person, you're a threat for me, baka bigla kang gumawa ng hindi kanais-nais na bagay." Sabi ko saka ako pumihit patalikod pero nagulat ako nang makaharap ko siya at napakalapit ng mukha niya saakin.

"Crazy person? Hindi kanais-nais na bagay?" Sabi niya saka humakbang paabante kaya napaatras ako.

What the?! What am I doing?! Patuloy lang siya sa paghakbang until.... my back hitted into a wall.

"This? Hindi ba ito kanais-nais na bagay?"

Bigla naman nanindig ang balahibo ko nang bigla siyang bumulong sa tenga ko saka niya inilagay ang magkabilang braso niya sa gilid ko, like he was cornering me.

"I'm mad at you, you denied me aren't you? You made fun out of me, dahil naaalala mo ako, hindi ba?" Mahinang sabi niya.

Bakit hindi ko manlang siya maitulak? Geez, what the hell is happening?!

Tumingala ako para tingnan siya pero pinagsisihan ko 'yon nang magtama ang paningin namin.

"Looking at your eyes... with us, being too much close by each other, I...can feel your soul crying for help, why?" Biglang sabi niya.

Napatahimik naman ako, despite on his good-looking appearance, his perfect face, his perfect body....

"...there's....no way you can feel that! Damn it!" Sigaw ko and.... hit his 'down there' and you know what is it.

Napatigil naman siya saka dahan-dahang napaluhod.

"My my... I don't know you, you don't know me, never do something like this again! Tch, I hate you more than ever now! I must stay away from you." Sabi ko saka na siya nilagpasan.

"Shit." Dinig ko pang daing niya.

That's for crossing beyond the line.

Tch.

Hindi ko alam kung bakit nagsibagsakan ang mga luha ko.

Damn it! Yes, I'm crying for help!

**

"Huh? Lian? Bakit.... mukhang puyat na puyat ka ah?" Bungad saakin ni Cam pagdating ko sa Kusina.

Nakatulog ako ng alas dos na ng umaga tapos ngayon, nagising ako ng 6:30! How amazing isn't it?!

"Ah wala, hindi kasi ako maagang nakatulog." Sagot ko at umupo na sa upuan.

"Ano? Sumakit nanaman ba ang ulo mo?" Tanong bigla ni Sister Elly na nakaupo din sa isang upuan.

Nakatingin lang ako sakaniya ng ilang saglit saka ako napabuntong-hininga.

"Parang gano'n na nga po, pero Sister, may tanong lang po ako. Paano ako napunta dito sa ampunan? Paano ako naaksidente?" Tanong ko.

Ilang saglit akong naghintay pero walang sumagot.

"Hayy Lian, ano ka ba. Huwag mo nang itanong 'yan, basta napunta ka dito dahil may nag-iwan sa'yo dito and your accident, it is.....from being hit by a car." Biglang sagot ni Cam kaya napatingin ako sakaniya ng matagal.

I don't know what's the truth and the lies anymore, kung totoo ngang memorya ko ang mga nakita ko kahapon, then I'm definitely not originally from here, they don't originally know me.

"Good morning po!"

Napalingon naman ako sa pintuan na nakadirekta sa labas at nakita ko ang taong pinaka-ayaw kong makita.

Sana panaginip lang ang mga nangyari kagabi.

*sigh*

"Eto na ang kape oh." Napatingin naman ako kay Sister Prima na may inilapag na kape sa harapan ko, nasa harapan kasi ako ng dining table.

"Salamat po." Nakangiting sabi ko saka ako tumayo at kumuha ng isang tinapay at tumalikod na.

"Lac, dito kana maupo. Oh Lian? Saan ka pupunta?" Pigil saakin ni Cam.

"Ah, sa labas, lalanghap lang ng morning breeze." Nakangiti/Ngiwi na sagot ko saka na umalis.

Lumabas ako ng kusina at umupo sa isang bench sa ilalim ng puno.

Medyo malaki din ang bahay ampunan, may Clinic, may quarters area para sa mga bata at para sa mga madre pati nadin sa mga guest which is tinutuluyan namin nina Cam na tig-iisang kwarto, may paaralan din para sa mga pre-schoolers.

Napatinagala ako sa kalangitan, this is a peaceful life could be, but I feel so empty.

"Magandang umaga Lian." Napatingin naman ako sa bumati saakin saka ako ngumiti nang makita ko si Sister Jane.

Saka naman siya umupo sa tabi ko.

"Bakit parang malungkot ka?" Tanong niya bigla kaya ngumiti nalang ako.

"Hindi naman po." Sagot ko.

"I can feel the sadness in your soul just looking into your eyes." Sabi niya.

Hindi ko alam pero parang may bell na tumunog sa ulo ko at biglang bumilis ang t***k ng puso ko.

"I can feel your soul crying for help.."

Seriously? Ganoon naba ako ka-emo para mahalata ang pagiging malungkot ko? But those words really sounds so wierd.

"Bakit niyo naman po nasabi?" Nakangiti na parang ngiwing tanong ko.

"Your blank stares, your unsatisfying smile, your deep thoughts, your invisible tears, I can see all of them." Sagot niya na ikinapawi ng ngiti sa labi ko.

"...in short, you're almost half-dead, losing memories, losing everything, that's too much for a person can bear, but Lian you're strong, someday, you will realize what is the meaning of life, honestly, you're not belong here nor to that former life of yours, you belong to somewhere you do not know that exists."

"...so seek Lian, seek and find yourself, free yourself, find your freedom and find your way back home."

For a second, I felt something strange within my soul, I felt something was pulling me, I felt something was being pulled out of me.

**

MY 2nd week in the shelter....

and also 1 day ahead... of...

"Lac, wala ka bang tirahan o kahit na sinong kamag-anak?" Tanong ni Cam kay Lac.

Yes, isang araw lang ang pagitan at two weeks na din siya dito sa shelter. Kailan ba niya balak umalis? Bigla nalang sumulpot tapos wala naman palang dahilan, wala din 'raw' maalala eh obvious namang mukhang anak mayaman.

"Wala eh, sa natatandaan ko, mag-isa nalang ako sa buhay." Dinig kong sagot niya, tch.

Nag-lilinis kami ng tulugan ng mga bata, si Lac ang taga-mop ng sahig ako ang tagalinis ng bintana at taga-ayos ng mga gamit habang si Cam ang nag-aayos ng mga higaan.

"Eh bakit mukha kang matanda noong una ka naming makita? Lalo na 'yung balabas mo, sabi mo 19 years old ka palang, there's no way that a 19 years old guy can grow a beard as long as that." Sabi ulit ni Cam.

Napatango-tango naman ako sa utak ko, wierd nga kasi eh, saka may saltik sa utak.

"My family's genetic inheritance is growing beard starting from the age of 10, sa mga lalaki lang." Napatigil naman ako sa narinig ko saka ako napahawak ng mahigpit sa basahan.

Seriously? Tch, I hate to admit it, but he can be right.

"So, why didn't you cut your hair and your beard for a long time?" Tanong ulit ni Cam.

Siguro kung ako ang nasa kalagayan ni Lac, mauubusan ako ng sagot kay Cam.

"I was alone for almost 9 years at pinabayaan ko lang ang sarili ko dahil sa pagiging ulila ko." Sagot naman ni Lac.

"Tch, if a man can't take care of himself, then he isn't capable of taking care of others, rather or to be precise, he can't take care of his girl." Bulong ko habang nililinis ang mga bintana.

Hinintay ko ang susunod na tanong ni Cam pero wala akong narinig kaya lumingon ako sakanila at nagulat ako nang makita kong nakatingin sila saakin.

"Hello? May dumi ba ako?" Tanong ko dahil ang tahimik nila.

"W-wala." Sabi ni Cam saka na ulit nag-ayos ng higaan.

Nagtama naman ang paningin namin ni Lac bago bumalik ang tingin ko sa pinupunasan kong bintana.

Not to mention it, parang may nakita akong inis sa mukha niya.

**

Naglalakad-lakad ako ngayon sa buong shelter ground. Wala naman akong magawa, lahat ng ipinagagawa ay nagawa na namin nina Cam.

Habang naglalakad ako ay nag hu-hum ako.

"....and the said Pureblood boy was taken from the villain witch, while the girl is nowhere to be found, but the saddest thing is, the boy was turned into also an evil one....." Napatigil ako nang marinig ko 'yon.

Napansin ko na nasa harapan pala ako ng silid kung saan laging may story-telling si Sister Jane.

Magsimula kahapon, parang mas tumindi pa ang pakiramdam ko sa Pureblood witch na 'yan kapag naririnig ko. Ano bang meron du'n? Eh halata namang hindi totoo ang mga 'yon eh.

But I'm certain that I also heard someone uttered the word 'Pureblood', 'di ko lang alam kung sino at kung kailan.

"Sige, bye Cam! Ingat ka!" Bigla naman akong napatingin sa may 'di kalayuan at nakita ko si Lac at Cam.

Si Cam na aalis yata dahil hinatid siya ni Lac sa may gate.

Nagtataka ako sa dalawang 'to, may something na ba sakanila? Kung meron, dapat kilalanin muna siya ni Cam, baka iwan siya nito sa ere.

Tumalikod naman si Lac at nagulat ako nang biglang magtama ang paningin namin.

"...The Pureblood witch. She's here, isn't she?..."

Nanlaki naman ang mata ko, tama si Lac nga! Siya 'yung isa pang tao na kung makapagsabi ng Pureblood eh parang nag-eexist talaga.

Pero mas nagulat ako sa susunod na nangyari...... inirapan ako ni Lac!

Saka na siya naglakad paalis. Well, anong ginawa ko? As far as I know, wala akong ginawa sakaniya, lagi ko nga siyang iniiwasan pero ngayon niya lang ginawa 'yon.

"Tsk, ewan ko sa'yo." Sabi ko saka na naglakad ulit paalis.

Hindi ko alam kung saan ako napapadpad, basta bored ako at wala akong magawa kaya naglilibot ako sa buong shelter ground.

"...as I was saying, hindi ako magtatagal rito, the Time Key won't bring me here kung wala ang Pureblood witch dito, just wait a little longer Ell...."

Bigla naman akong napatago sa isang pader nang makita ko nanaman si Lac na bumubulong sa may sulok. Ah! Naiinis na ako! Bakit kailangang ako ang makakita sa mga kabaliwan niya?! Bakit hindi si Cam okaya ang iba para maniwala naman sila sa'kin.

"Found y'ah!"

Napalingon naman ako sa kung saan dahil may narinig akong bumulong.

"I'm here! Bwahaha, so this is where the Time Traveler was located huh? So, do you know about the Pureblood witch? Who is she?"

Nanlalaking mga mata nakatingin lang ako sa pader, bahagya akong napapaatras at hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko, minamaligno ba ako? O' ine-engkanto?

"Wh-What are y-you?" Mahinang tanong ko habang nakatingin sa pader. May hugis mukha ang gumagalaw sa pader at nagsasalita.

"Me? I'm Wallry! I'm a servant of the witch and I've been following the very presence of the one and only Time Traveller, I need to kill himm~" Sagot nito.

I was about to run and shout but my body suddenly can't move, like the time when Lac and I, was talking for the first time.

"Not so fast, sumama ka saakin." Sabi pa nito.

Bigla naman akong nakaramdam ng takot. Pinilit kong makagalaw, what the hell is going on?! Why the hell is my body can't move on its own?!

"Hmm..." Napatigil ako nang makalikha ako ng kaunting ingay.

I just hope that Lac was still nearby and doing his crazy things, he's my one and only hope and I'm willing to go into a psychiatrist and undergo a therapy just to prove that this is just an hallucination!

"Not so fast~ dear." Sabi pa nito.

I don't know but my body suddenly move on its own and my feet is walking towards the talking wall.

As I was about to touch the wall, a shout escaped from my throat, giving me the chance to scream as loud as I can.

"Aaaahhh! Heeellllppp!" Sigaw ko, nakita ko naman na parang natigilan ang nagsasalitang pader and my body stopped on moving in its own.

"You can't be! You're just a human!" Dinig kong sigaw nito.

"L-let go of m-me!" Sigaw ko.

"LIAN!"

Then suddenly my body fell into the ground, like I was freed from that paralyzed state.

"Lian!" I heard Lac called my name several times but my body and mind seems to be paralyzed.

Para akong natrauma na hindi makapagsalita.

"Lian!" He shouted my name again. Nilapitan niya ako at kinalong sa braso niya.

"What happened?!" Sigaw niya ulit, I'm just staring at his eyes, saying nothing, just a blank stare.

"Lian, damn it. What happened?! Say something!" Sigaw niya.

Why does my tounge can't move?

"Wa.....Wal....Wallry." Sa dami ng pwedeng lumabas na salita sa bibig ko ay 'yun pa ang nasabi ko.

I saw the glint of shock on his eyes.

"W-what?" Dinig kong sabi niya.

Bigla niyang inilapit ang mukha niya saakin, and If I just can move my body, I already punched him really hard, pero bigla niyang isinubsob ang mukha niya sa leeg ko.

What the hell is he doing? Again, kapag ako ang kasama niya lagi nalang siyang ganito, doing strange things and stuffs!

"Right. I didn't expected this, I'm sorry Lian, this is my fault." Bulong niya sa tenga ko.

And suddenly....my mind fell into a nothingness.

I lost conciousness.

**

"Tch. Ano nang gagawin ko ngayon? Natunton na ako ng Wallry na 'yon, may nadamay pa."

"Just quit it, umalis ka na, umuwi ka na, quit finding the person who's already dead, they said they're already gone, right? Kaya Shun, umuwi ka na, hayaan mo na sila."

"No, the witch knew it all, she can't kill a pureblood, they're still alive."

"..but now, this is my fault, kailangan ko na sigurong umuwi, I need to leave as soon as possible para wala nang masaktan."

"Oh, this girl...I can still smell the scent of the villain witch's subordinate, how sad, she's so beautiful my my my, I think I already fell inlove--

"What the hell is that?" Nakadilat ang isang mata ko habang nakangiwi.

May naririnig akong may nagsasalita kanina eh, kaya ayan, hindi ko na natiis at nagsalita na ako.

I'm still sleepy, damn it.

*yaw--

Napatigil naman ako at nangunot ang noo at napatingin sa....halaman na nasa gilid ng kama.

"Bakit may halaman dito?" Sabi ko at bumangon.

"You're already awake?"

Napatingin naman ako sa taong nagsalita, at biglang nagtama ang paningin namin, pero parang tumigil naman ang takbo ng oras habang may ala-alang pumapasok sa isipan ko.

The Wallry incident.

That is just a pure hallucinaton isn't it? It's so impossible for a  to talk like that. Lalo na 'yung hugis mukha na nakita ko kahapon.

I'm just hallucinating and imagining things... right?

"Lac..." Tawag ko sa pangalan niya.

Para naman nangunot ang noo niya.

"Tell me about the.... Pureblood witch."