นิตาเพ่งมองสิ่งที่อยู่ในมือของเขานิ่งนาน เขากำลังเพ้นท์สีลงบนหน้ากากขนาดเท่าหน้าคนจริง มันไม่ใช่หน้ากากแบบสวยงาม ดูแล้วออกจะน่ากลัวด้วยซ้ำเพราะเป็นใบหน้าที่มีบาดแผลและแสดงออกซึ่งความเจ็บปวด ท่าทางเขาจริงจังและตั้งใจกับการระบายสีลงบนหน้ากากอันนั้น หญิงสาวยืนมองกระทั่งเขาวางสิ่งที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะและประสานมือทั้งสองไว้ข้างหน้า เธอคิดว่าเขาไม่ได้ยี่หระต่อสิ่งรอบข้างแต่แล้วเสียงถอนหายใจหนักก็ดังขึ้นก่อนที่เขาจะหยิบมันขึ้นมาระบายอีกครั้งและกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นโดยไม่ยอมหันมามองหน้าหญิงสาว
“รู้มั้ยว่า...ผมชอบวาดหน้ากาก...หน้ากากมีไว้เพื่อปกปิดสิ่งที่เราไม่อยากให้ใครเห็น ปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของเรา มันทำให้เราปลอดภัยและผ่อนคลายจากความกดดันที่มันบีบคั้นตัวเรา”
ขณะพูดเขาก็ไล้พู่กันไปบนหน้ากากอันนั้นด้วยความตั้งใจ ถึงแม้มันจะดูน่ากลัวสำหรับหญิงสาวหากเธอก็รู้สึกได้ว่าเขาใส่ใจในทุกรายละ
