ตอนที่ 4
1079 Words
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะลอว์” นิตากล่าวขณะกุมเอกสารในมือไว้มั่น “แค่นี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณคุณยังไงแล้ว คุณช่วยให้ฉันมีเอกสารอยู่ที่นี่ได้ตามกฎหมาย แล้วยังจะหางานให้ฉันทำอีก”
“นิต้า...ขอให้คิดว่าเราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ ผมว่ามันไม่ได้เลวร้ายหรอกกับการที่เราช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง อย่างน้อยคุณก็จะได้มีกำลังใจหาคนที่คุณต้องการหาต่อไปยังไงล่ะ”
“ฉันไม่รู้ว่ามันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ค่ะลอว์”
เขายักไหล่ “แต่อย่างน้อยคุณก็มีเงิน คุณอยู่ที่นี่ได้ ถึงจะไม่นานมากก็เถอะ อืม...นี่ไง บริษัทที่เพื่อนของผมบอกว่าเขาจะให้คุณมาทำงานที่นี่”
ลอว์สันกล่าวขณะหักพวงมาลัยเพื่อรถของเขาเข้าไปใต้ตึกที่หญิงสาวเงยหน้ามองป้ายด้านบนของตึกสูงสิบชั้น มันเป็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่...Westner’s (เวสเนอร์ )
ชื่อของห้างสรรพสิค้านั้นทำให้เธอฉุกคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาจับใจ แต่...ชื่อและนามสกุลของคนอเมริกันหรือแม้แต่สถานที่ซ้ำกันก็มีมากมายในประเทศนี้ นิตาคิดอย่างหดหู่ คงอีกนานกระมังกว่าที่เธอจะได้พบ ใครคนนั้น แม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตามที
“นิต้า...เดี๋ยวผมจะพาคุณไปรู้จักกับเพื่อนของผม”
ลอว์สันบอกหญิงสาวหลังจากที่พาเธอเข้าไปในห้างสรรพสินค้าและขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสุดท้ายของห้างขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา
“เพื่อนของคุณอย่างนั้นหรือคะลอว์?”
“ครับ...เขาเป็นเพื่อนของผม เจ้าของห้างสรรพสินค้าเวสเนอร์ เป็นห้างที่หรูที่สุดในนิวยอร์คตอนนี้ และเขาก็เป็นเจ้าของห้องชุดที่ผมให้คุณพักอยู่ด้วย”
“อะ...อะไรนะคะ!” นิตาทำหน้าตกใจ “เจ้าของห้องที่ฉันพักอยู่...โอ...ลอว์...แล้วเขาจะว่ายังไงบ้างคะนี่”
นิตาถามขณะที่ก้าวตามลอว์สันออกมาจากลิฟท์บนชั้นที่สิบซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายของห้างสุดหรู มันถูกแบ่งออกเป็นห้องต่าง ๆ กระทั่งลอว์สันเดินไปหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง เขาหันกลับมายังหญิงสาวอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรหรอกนิต้า อย่าเป็นกังวลไปเลย เพื่อนของผมคนนี้เขาค่อนข้างจะใจกว้าง เราสนิทกันมานานแล้วล่ะ”
“แต่ฉันเป็นใครก็ไม่รู้ ฉันกลัวเขาจะคิดว่าฉันมารบกวนเขาค่ะ”
ลอว์สันส่ายหน้า “อย่าคิดถึงในสิ่งที่คุณมองไม่เห็น เอาน่า นิต้า...ไม่มีใครว่าหรือคิดอะไรในแง่ลบกับคุณทั้งนั้น”
“ลอว์คะ” นิตาจับมือของลอว์สันที่กำลังจับลูกบิดประตู “วันหนึ่งฉันคงจะได้ตอบแทนความดีของคุณ ฉันจะรีบตามหาเขาให้เจอแล้ววันหนึ่งฉันก็จะกลับเมืองไทย”
“นิต้า...บอกได้มั้ยว่า...ผู้ชายคนนั้นที่คุณตามหาชื่ออะไร บางทีผมอาจจะ...”
ลอว์สันพูดไม่ทันจบประโยคบานประตูขนาดใหญ่ก็เปิดออก คนทั้งสองหันไปมองผู้ที่ยืนอยู่หลังบานประตูพร้อมกัน หญิงสาวชาวอเมริกันในชุดสูทยืนอยู่ที่นั่น เจ้าของใบหน้าสวยหมดจดใต้กรอบเรือนผมรวบสูงเป็นหางม้ายิ้มกับคนทั้งคู่ก่อนกล่าวว่า
“สวัสดีค่ะ...คุณลอว์สัน ท่านประธานกำลังรอคุณอยู่ค่ะ”
นิตารีบผละมือเรียวบางจากมือของลอว์สัน เขายิ้มกับผู้หญิงคนนั้นก่อนเอ่ย
“ขอบคุณมากนะแองเจิล รู้ได้ยังไงว่าผมจะมา”
“ท่านประธานแจ้งให้ดิฉันทราบค่ะ และดิฉันแน่ใจว่าคุณลอว์สันจะไม่ผิดนัดท่านแน่”
“แหม...คุณนี่ช่างเป็นเลขาที่น่ารักซะจริง ผมต่างหากที่ต้องกลัวว่าเพื่อนของผมจะมีนัดที่ไหนเสียก่อน”
“เชิญค่ะ”
แองเจิลซึ่งมีหน้าที่เป็นเลขาผายมือเชื้อเชิญให้คนทั้งสองเข้าไปในห้องอันโอ่อ่าซึ่งเต็มไปด้วยภาพวาดของศิลปินชื่อดังของโลกมากมาย นิตาเดินตามหลังลอว์สันที่เขาไปหยุดหน้าโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ร่างสูงภายใต้ชุดสูทที่ยืนหันหลังให้และดูเหมือนเขากำลังมองดูภาพวาดของศิลปินที่ราคาคงแพงระยับบนฝาผนังหันกลับมายังคนทั้งสอง ลอว์สันยิ้มแล้วเข้าไปตบไหล่บุรุษผู้นั้นอย่างสนิทสนม
“เฮ้ คลีฟ...ฉันดีใจที่นายไม่มีนัดที่ไหนเสียก่อน...นี่ไง ฉันพานิตามาให้นายรู้จักแล้ว นายรับปากฉันแล้วนะว่าจะให้เธอทำงานที่ห้างเวสเนอร์ อย่าผิดคำพูดซะล่ะ”
ลอว์สันฉีกยิ้มกว้าง ตรงข้ามกับนิตาที่ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปในทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของประธานเวสเนอร์ชัด ๆ หัวใจของหญิงสาวราวกับหยุดเต้นไปชั่ววินาทีก่อนที่มันจะกลับมาเต้นใหม่ด้วยจังหวะรัวเร็วและทวีความแรงขึ้นจนแทบจะหลุดออกมาจากอกน้อย ๆ
“คลีฟ...”
ริมฝีปากบางเผยอขึ้นพร้อมทั้งเสียงเบาหวิวที่ลอดออกมา นัยน์ตาคู่งามสะท้อนภาพของบุรุษร่างสูงใหญ่ภายใต้ชุดสูทเรียบหรู เนคไทสีกรมท่าถูกดึงให้ลงมาอยู่ใต้ปกเสื้อเชิ้ตขาวอย่างหลวม ๆ ทว่าก็ยังดูสง่าน่าเกรงขาม เรือนผมสีน้ำตาลเข้มบรูเน็ต นัยน์ตาสีน้ำเงินส่องประกายราวกับแซฟไฟร์ จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากหนาได้รูปนั้น ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปจากที่เธอเคยเห็น
“นิต้า...นี่คือ คลีฟ เวสเนอร์...เขาเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าเวสเนอร์ ห้างดังติดอันดับของนิวยอร์คและมีสาขาอยู่ทั่วโลก จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้มีธุรกิจห้างสรรพสินค้าอย่างเดียวนะ แต่เขายังเป็นเจ้าของเวสเนอร์ เรียล เอสเตท กรุ๊ป กลุ่มบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่มีมูลค่าเรียกได้ว่าเกือบจะสูงที่สุดในสหรัฐเลยล่ะ”
ลอว์สันแนะนำเพื่อนของเขาเป็นคำอธิบายยืดยาว แต่สำหรับนิตาแล้วมันเป็นคำพูดอันแสนสั้นเพราะเธอเคยรู้จักเขามากและลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น ทำไมเธอจะจำเขาไม่ได้ในเมื่อชื่อนี้ยังติดลึกอยู่ในหัวใจดวงนั้นเสมอ
คลีฟ เวสเนอร์
“สวัสดีครับ...คุณ...นิต้า”
- Writer
