คำหวานเดินลงบันไดมาพร้อมผัว เพราะเขาคะยั้นคะยอให้เธอเดินลงมาส่ง ตอนแรกคำหวานอิดออด เพราะไม่อยากทนเห็นผู้หญิงคนอื่นมาทำตัวออดอ้อนออเซาะผัวต่อหน้าตัวเอง แล้วก็อย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด คำหวานยังไม่ทันก้าวพ้นบันไดขันชั้นสุดท้ายเลยด้วยซ้ำ ทั้งเสียงและตัวแม่นั่น ก็ถลาเข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับผัวอย่างไร้จิตสำนึก
“พี่มากอยาลงมาแล้ว ฉันนึกว่าต้องรอจนตะวันสายโด่งเสียอีก...ถ้างั้น...เรารีบเดินทางกันเลยนะจ๊ะ เอื้องฟ้าคิดถึงบ้าน อยากจะกลับให้ถึงบ้านไวๆแล้วตอนนี้”
เจ้าของร่างอรชรอ้อนแอ้นถลาเข้ามารั้งแขนของมากอยาไปครอบครอง เลยทำให้มือที่กำลังโอบเอวคำหวานอยู่มีอันถูกแย้งไปต่อหน้าต่อตา
คนถูกแย่งผัวกัดฟันกรอด อยากกลับถึงบ้านเร็วๆแล้วทำไมถึงไม่กลับเองไปเลยล่ะยะ จะมาเดือดร้อนให้ผัวคนอื่นไปส่งทำไม?... แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิด เพราะแท้ที่จริงคำหวานพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้โมโหอยู่ แล้วฝืนทำหน้านิ่งสงบเข้าไ
