ขังรัก

บทที่ 1. จะเอาแม่ชี

ขังรัก

บทที่ 1.จะเอาแม่ชี

Tee Talk.

หลังจากที่ทุกคนพากันมารวมตัวที่ถนนหรือสนามแข่งรถเฉพาะกิจกันหมดแล้ว

ไอ้เก๋าเด็กรุ่นน้องในผับก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของผมมาส่งที่ถนน ผมขึ้นคล่อมรถทันทีไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆ พูดง่ายคือแข่งๆให้มันจบๆไปนั่นแหล่ะ

และคราวนี้ผมก็ไม่คิดที่จะแข่งแค่รู้แพ้รู้ชนะอย่างเดียวเท่านั้น ไอ้เด็กเวรพวกนี้ต้องได้รับบทเรียนในการแข่งครั้งนี้กลับไปด้วย

"เฮ้ย!มึงอ่ะ..."

ผมเปิดหมวกกันน็อคขึ้นก่อนจะหันไปพูดกับเด็กมัน

"ครับพี่..."

"กูมีข้อเสนอมาแลก"

ผมพูดเสียงเรียบและรอดูท่าทีของเด็กมัน เมื่อเห็นมันเงียบและรับฟังผมก็พูดต่อ

"ครั้งนี้ถ้ามึงชนะกูได้ รถคันนี้มึงเอาไปเลย"

"พี่ตี๋พูดจริงดิ"

เด็กมันถามอย่างดีใจ มองรถที่ผมคล่อมอยู่ตาเป็นประกาย

ทำเหมือนมันจะชนะผมได้อย่างนั้นแหล่ะ...

"จุ๊ๆ...อย่าเพิ่งดีใจไปเด็กน้อย มึงจะได้แตะรถกูก็ต่อเมื่อมึงชนะกูแล้วเท่านั้น"

ซึ่งดูแล้วมันไม่มีทางเป็นไปได้

ไม่ใช่ว่าผมหลงตัวเองหรือลำพองใจในฝีมือ แต่จากการแข่งครั้งที่แล้วผมจับทางมันได้หมด และนี่คือข้อได้เปรียบของผม

"แล้วมึงล่ะ...ถ้ากูชนะมึงจะแลกอะไรกับกู รถคันนี้รึเปล่า?"

ผมถามมันกลับและมองสภาพรถที่สภาพไม่ได้ใหม่มากแต่ถ้าได้มาแต่งเพิ่มนิดหน่อยก็พอจะเรียกราคาได้อยู่

"ว่าไง!?"

ผมถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเข้มจัด คราวนี้สีหน้าที่กำลังดีใจของเด็กมันแปรเปลี่ยนเป็นจืดเจื่อนทันที

"ถ้าเป็นรถคันนี้คงไม่ได้หรอกพี่ตี๋ ผมขอยืมพี่ชายมาเท่านั้น"

"เอ้า! แล้วกูจะได้เ-ี้ยอะไรจากการแข่งครั้งนี้วะ!?"

ผมขึ้นเสียง แกล้งทำท่าฟึดฟัดไม่พอใจ จนเด็กมันหน้าเสีย

"ถ้าอย่างนั้นเงินเดิมพันล่ะมีไหม?"

คราวนี้ผมเปลี่ยนของเดิมพัน เด็กมันมองหน้าผมแล้วหันไปมองกลุ่มเพื่อนของมัน ไอ้ผมก็ดันมองตามมันไปและก็สบตากลมโตของยัยแม่ชีนั่นเข้า

ยอมรับว่าใจมันกระตุก แกว่งๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ก็ยังนิ่งอยู่ไม่แสดงอาการออกไป

"ผมขอไปคุยกับเพื่อนแป๊บนึงนะพี่"

"เร็วๆเสียเวลาแ-กเหล้ากู"

สักพักเด็กมันก็เดินกลับมาพร้อมกับสีหน้าจ๋อยสนิท

"พี่ตี๋...ผมรวมเงินมาได้ทั้งหมดพันสองครับพี่"

เวร!

กูอยากทิ้งรถแล้วเดินกลับไปนั่งแ-กเหล้าต่อซะจริง เงินแค่นั้นยังไม่พอค่าเหล้าผมคืนนี้เลยเหอะ

"เอางี้..."

ผมพูดขึ้นมาเมื่อคิดข้อเสนอใหม่ได้สดๆร้อนๆเมื่อกี้ในหัว

"ผู้หญิง...แลกกับรถ"

"ผู้หญิงเหรอพี่!?"

คราวนี้เด็กมันหน้าซีดเลยครับแล้วหันไปมองกลุ่มเพื่อนของมันทันที

"เออ! มึงจะเอาไง ถ้าไม่ตกลงกูก็ไม่แข่ง!"

ผมพูดเสียงแข็ง บอกแล้วไงว่ามันต้องได้รับบทเรียนในการแข่งครั้งนี้ แล้วทำท่าจะก้าวลงจากรถ

"เดี๋ยวพี่ตี๋!"

เสียงเรียกทำให้ผมยั้งตัวเองไว้แล้วหันไปมองหน้าเด็กมันตาขวาง

"ตกลงพี่ผู้หญิงแลกกับรถ..."

ก็แค่นั้น...

คำตอบตกลงทำให้ผมเผยรอยยิ้มเย็นออกมา

"คนนั้นเป็นไงพี่...คนที่ใส่เกาะอกสีดำอ่ะ แฟนผมเอง"

ผมมองตามสายตาไอ้เด็กนี่ไปเจอแม่สาวทรงโตโชว์เนินอกในเสื้อเกาะอกสีดำ ดูรวมๆแล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน(พี่ป้างก็มา)

แต่มองอีกทีมันไม่เร้าอารมณ์เหมือนอีกคนว่ะ ดูจากสภาพการแต่งตัวแล้ว...น่าจะเน่าใน!

และอีกคนที่ผมหมายถึงก็คือยัยน้องแม่ชีไง บอกตรงๆนี่ก็ไม่ใช่เสป็คผม แต่อยู่ใกล้แล้วเร้าใจ ยิ่งได้มองได้สบตาก็ยิ่งเร้าอารมณ์อยาก

"เปลี่ยนเป็นคนนั้นแทน คนที่แต่งตัวเหมือนแม่ชีอะ"

ผมบอกและจ้องไปที่น้องแม่ชีเขม็ง อยากรู้ว่าภายใต้เสื้อผ้ารุ่มร่ามที่ใส่อยู่ถ้าลอกคราบออกมาแล้วมันจะเป็นแบบไหนกัน

"ที่รักเหรอพี่ตี๋!?"

ไอ้เด็กมันถามเหมือนไม่มั่นใจในคำพูดของผม แถมยังมองหน้าผมเหมือนไม่เคยเห็นอีก

ตกใจสิมึง!

ใครมันจะไปคิดว่าคนแบบผมจะเลือกแม่ชีแทนโคโยตี้เอวบางร่างน้อยล่ะ ผมยังงงๆตัวเองเลย

"ถ้ากูเลือกน้องคนนั้น...เมื่อกี้มึงเรียกว่าอะไรนะ...ที่รักเหรอ(นั่นชื่อน้องเขาใช่ไหม)แทนแฟนมึง มีปัญหาไหมล่ะ?"

"มะ...ไม่มีพี่ ผมเคลียร์ได้"

"งั้นก็ตามนี้ เริ่มเถอะเสียเวลา"

ผมบอกพร้อมกับปิดหมวกกันน็อคลง สายตามองตรงไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น มือบิดคันเร่งอย่างเตรียมพร้อม

แล้วสาวสวยชุดแดงก็เดินเข้ามาตรงกลางระหว่างผมกับไอ้เด็กนั่นเพื่อทำหน้าที่ปล่อยรถ

"พร้อม!"

หันหน้ามาทางผม

"พร้อม!"

หันหน้าไปทางเด็กนั่น

"ไป!"

ผมออกตัวบิดคันเร่งจนมิดไมล์ และทิ้งห่างเด็กนั่นเกือบสองช่วงตัว แน่นอนว่าระยะห่างขนาดนี้ต่อให้ใกบ้ถึงเส้นชัยมันก็ไม่มีทางตามผมทัน

และก็เป็นไปตามที่คาดไว้ คือผมชนะ!

เมื่อรถจอดสนิทผมก็ก้าวลงจากรถ ไอ้เวย์เดินเข้ามาตีมือแสดงความดีใจกับผมเป็นคนแรก ส่วนคนอื่นๆกู่ร้องเสียงดังลั่นถนน

ไม่ถึงนาทีไอ้เด็กนั่นก็ขี่รถเข้าไปจอดตรงที่กลุ่มเพื่อนมันยืนรวมกันอยู่

"เฮ้ย! อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ พรุ่งนี้พาไปหากูที่ร้านด้วย และอย่าตุกติก กูตามมึงแน่"

ผมตะโกนย้ำเด็กมันอีกครั้งและไม่ลืมพูดขู่มันด้วย กับคนไม่สนิทก็ไม่แปลกที่ผมจะไม่ไว้ใจ

หวออออออ! หวออออออ! หวออออออ!

"เฮ้ย! ตำรวจมา! ไปเร็ว!"

เสียงใครสักคนตะโกนขึ้นมาดังแข่งกับเสียงไซเรนของตำรวจ ทุกคนต่างแยกย้ายพากันหนีอย่างรู้งาน รวมทั้งผมที่รีบกระโดดขึ้นไปคล่อมรถตัวเองไว้

แต่ในจังหวะที่ผมกำลังจะออกตัวสายตาของผมก็ดันเหลือบไปเห็นแม่ชียืนเคว้งหันซ้ายกันขวาอยู่คนเดียวในขณะที่คนอื่นๆพากันหนีไปหมดแล้ว

"พวกเ-ี้ยเอ๊ย! ไม่เอากลับไปด้วยวะ!?"

ผมสบถด่าไอ้พวกเด็กเวรนั่นอย่างหัวเสียแล้วรีบขับรถตรงเข้าไปหาเธอ

"ขึ้นรถ!"

ผมสั่งเสียงเข้ม แต่แม่ชีกลับยืนเฉยทั้งที่หน้าตาตื่นอย่างคนขวัญเสีย หรือผมต้องนิมนต์วะ?

"ขึ้นมาสิวะ อยากไปนั่งยิ้มอยู่ในคุกรึไง!?"

ผมกระชากเสียงถามอย่างดุดัน นั่นแหล่ะครับแม่ชีถึงได้สติและรีบเดินต้วมเตี้ยมมาซ้อนท้ายรถอย่างทุลักทุเลเพราะกระโปรงยาวกรอมเท้าของเธอมันรุ่มร่าม

"เกาะเอวด้วย"

ผมสั่งและเธอก็รีบทำตามอย่างว่าง่าย จากนั้นผมก็รีบออกรถเพราะมองเห็นไซเรนรถตำรวจลิบๆมานู่นแล้ว

**************************

เอาแล้ว!

ที่รักจะเสร็จพี่ตี๋คืนนี้เลยไหมเนี่ย???