“เหลือที่ว่างให้กายเข้าไปแทนที่มันหน่อยนะ... ได้ใช่มั้ย?” สิ้นเสียงพูดนัยน์ตาสีอำพันของเราทั้งคู่ก็สบกันนิ่ง ท่ามกลางบรรยากาศสลัวๆ ใบหน้าของเขากลับฉายชัดมากกว่าอะไรในห้องนี้ แทนกายดึงร่างฉันแนบเข้ากับแผ่นอกของเขา ฉันไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น
ตึก ตัก...
ตึก ตัก ตึก ตัก...
ไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด
“อือ” ฉันตอบรับเสียงเบาเมื่อรู้สึกได้ถึงปลายจมูกที่กำลังกดลงมาเบาๆ ที่เรือนผม ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกตัวเบาอย่างประหลาด อาจจะเพราะกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเขา คำพูดของเขา หรือเรียวแขนของเขาก็ได้
ในเวลาที่เราเหนื่อย ท้อหรือกำลังเสียใจ ไม่สามารถก้าวต่อไปข้างหน้าได้อีก หลายคนอาจจะอยากได้คนปลอบใจ คนที่ร้องไห้อินไปกับเรื่องราวของพวกเขา แต่สำหรับฉันแล้วมันไม่ใช่เลย ฉันไม่ต้องการคำพูดหลายร้อยพันประโยคเพื่อตอกย้ำเรื่องแย่ๆ ให้มันรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก ฉันแค่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจฉันและนั่งเงียบๆ อ
