“ที่สำคัญเราอาจจะไม่กลายมาเป็นแบบนี้ก็ได้” อยู่ดีๆความรู้สึกอึดอัดก็เข้ามาถาโถมใส่ร่างกายฉันจนแทบเซ มันอัดอั้นราวกับคลื่นโหมใส่ในคราเดียวจนรู้สึกหายใจไม่ออก การพูดแต่ละคำมันช่างยากเย็นยิ่งกว่าอะไรดี
เจ็บจะตายอยู่แล้ว...
“แล้วเก้าเชื่อแบบนั้นจริงๆหรือไง?” เธอพูดเสียงแห้งผากพอกัน ราวกับว่าฉันและเธอต่างก็เป็นเหยื่อแต่ความจริงมันไม่ใช่เลย ฉันคนเดียวต่างหาก อย่าทำหน้าเหมือนว่าตัวเองโดนทำร้ายเลยจะดีกว่ามั้ย!
“เชื่อสิ” ฉันเม้มริมฝีปากทำใจให้เข้มแข็งเพื่อมองหน้าเธอ “เพราะเก้าเชื่อมันถึงได้เป็นแบบนี้ไง”
“เก้าไม่น่าโง่เลยเนอะ ถ้าฉลาดกว่านี้สักนิดก็คงจะดี จริงมั้ย?” ฉันพูดไปในทำนองประชดประชันก่อนจะจ้องตาเธอเพื่อค้นหาว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทว่ามันกลับเลือนรางเพราะน้ำตาของฉันเอง...
แหมะ
“การทรยศมันเริ่มมาจากการที่เราไว้ใจ”
“...”
“แต่รู้อะไรมั้ย? การที่เก้าให้อภัยไม่ได้หมายความว่าไว้ใจเท่าเดิ
