ผมพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกเลยสักอย่าง ผมรู้เลยว่าทำไมลัลนาถึงได้มั่นใจว่าผมจะทำตามที่เธอพูด ผมรีบปิดมันก่อนจะนั่งเงียบด้วยอารมณ์คุกรุ่นอย่างบอกไม่ถูก ผมอยากจะร้องไห้แต่ความรู้สึกจุกแน่นมันกำลังสั่งสมให้ผมเป็นบ้า แล้วผมควรจะทำยังไงดี?
จะเดินต่อไปก็ไม่ได้ จะถอยหลังกลับไปก็ไม่ทันแล้ว…
ผมชอบเธอ ไม่สิมันมากกว่าคำว่าชอบด้วยซ้ำ แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ผมลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท ผมนั่งกุมมือตัวเองไม่ให้สั่นก่อนจะควบคุมน้ำเสียงให้ดูเหมือนไม่มีอะไรแล้วบอกไอ้เตี้ยว่าผมจะไปนอนแล้ว แต่ไม่ใช่หรอก ความจริงผมแค่กลัว ผมไม่กล้าจะเจอกับเก้าตอนนี้ด้วยซ้ำ ผมกลัวว่าจะมองเธอไม่ติด ผมกลัว กลัวทุกอย่างบนโลกนี้ ผมรีบปิดห้องแล้วซุกร่างตัวเองในผ้าห่มพลางสงบจิตใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน
ไม่จริง ไม่จริง…
ผมหลอกตัวเองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูและเสียงคุ้นๆ ของเก้ากัลป์ มันยิ่งทำให้ผมสั่นไปทั้งร่าง ผมไม่กล้าจะไปเปิ
