เดนีชยังคงจ้องมองที่อัลแบร์โต้อยู่ในท่าเดิม ทำให้อลิเซียน่าเกิดความวิตกกังวลแทนที่ความกล้าหาญของเธอ
เดนีชหันมาทางอลิเซียน่าช้า ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกันกับลูก้า มันทำให้เธอขนลุกชันและเหงื่อซึมลงไปถึงกลางหลัง สายตาของเธอพร่ามัวแล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
………
เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ และมองเห็นเดนีชทำให้เธอเผลอกรีดร้องออกมาพร้อมยกมือปิดตา
“ไม่เป็นไรที่รัก…ฉันเอง” เสียงหวาน ๆ ของเดนีชดังขึ้น เธอจึงเริ่มมองดูผ่านนิ้วมือ อยากจะบอกว่าเธอกรีดร้องเพราะตกใจที่ได้ใกล้ชิดกับมัมของลูก้า
เดนีชนิสัยไม่เหมือนลูก้า คิดดังนั้นอลิเซียน่าจึงลุกขึ้นนั่งบนโซฟาแล้วลดมือของเธอลงจากหน้า เพื่อดูให้ชัดเจนว่าเธออยู่ที่ไหน
เธออยู่ในห้องนั่งเล่นทำให้เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้อยู่ในคุกใต้ดิน
“เธอรู้สึกดีขึ้นไหม” เสียงของเดนีชดังข
