ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง เปิดแกลเลอรีและจ้องมองภาพรอยยิ้มของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง รอยยิ้มของเธอเคยสวยงามมาก แต่คนสารเลวพวกนั้นก็พรากเอามันไป เขาจึงไม่ต้องการให้อะไรแบบเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับอลิเซียน่าอีก
อัลแบร์โต้ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า สายตาเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย ครู่ต่อมาถึงเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเริ่มเดินต่อไป ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีเวลามากพอให้มารู้สึกเศร้าหรือคิดถึง…
……
อลิเซียน่าพยายามเปิดประตูอีกครั้ง แต่มันเปิดไม่ได้ จากนั้นจึงเคาะประตูเหมือนคนบ้า จนฝ่ามือแตกเป็นแผลและเริ่มมีเลือดออก ย้อมสีแดงฉานบนบานประตู
ทว่าเธอยังคงพยายามต่อไปโดยไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่ไม่มีใครเปิดมันหรือฟังที่เธอขอร้อง
หญิงสาวปฏิเสธที่จะมองชายคนนั้น เธออยู่กับตัวเอง หามุมสงบเพื่ออยู่คนเดียว
บางทีเธออาจบ้า กลิ่นในห้องนี้ทำให้เธอต้องปิดปากหลายครั้ง แต่ไม่มีอะไรในท้องให้ออกมาอีกต
