ลูก้ายืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งผนังทั้งหมดเป็นสีดำเพราะถูกเปลวไฟเผาไหม้ และเขายังจำมันได้ติดตา
ดวงตาสีน้ำตาลช็อกโกแลตปรากฏแต่ความเย็นชาเช่นเคย แต่ความเศร้ายังคงหลงเหลืออยู่ เขายืนอยู่ที่นี่เกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ไม่สามารถพาตัวเองเข้าไปข้างในหรือแม้แต่จะเดินจากไป
เขาติดอยู่กับอดีต…
ช่วงเวลานั้น…
ในความทรงจำ…
ไม่มีทางลบมันออกจากที่นั่นได้ มีวิธีเดียวคือการล้างแค้น ที่เขารอคอยมาหลายปีแล้ว
ความเจ็บปวดชนะความหนาวเหน็บ รับรู้ถึงความชื้นในดวงตา ถ้าเขาปกป้องทุกคนที่เขารักได้ดีกว่านี้ บ้านหลังนี้คงยังเป็นบ้านที่อบอุ่นอยู่กันพร้อมหน้า
แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงบ้านที่ถูกทำลาย
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้นปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ ครั้นเห็นชื่อของคนที่ติดต่อมา เขาก็กดรับสายทันที พร้อมขมวดคิ้วอย่างเป็นกังวล
“มีอะไร?” เขาถามโดยหวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย เขาไม่อยากล้มเหลวอีกครั้ง
(“เจ้านายครับ คุณ
