BAD OBLIGATION 10 ฉันก็คน

1878 Words

ติ๊ด ติ๊ด แอดดด... "อ๊ะ~ พี่มาร์ติน..." "!!" ใบหน้าเล็กชะงักพร้อมเบิกตากว้างขึ้นด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพคู่หมั้นหนุ่มของตัวเองพาผู้หญิงอื่นเข้ามานัวเนียถึงในห้อง "..." เจ้าของใบหน้าหล่อที่รับรู้ได้ก็มองร่างบางที่เข้ามาใหม่นิ่ง โดยที่ริมฝีปากของเขานั้นยังคงซุกไซ้ไปตามซอกคอขาวของใครอีกคนไม่หยุด พรึ่บ! ริชชี่ที่เห็นแบบนั้นก็จัดการทิ้งทุกอย่างในมือลงบนพื้น ก่อนหมุนตัวเดินออกไปทันทีด้วยความรู้สึกโกรธปนเจ็บในใจที่โดนคนตัวสูงเหยียบย่ำขนาดนี้ ตึก! ตึก! ลำพังแค่เขาไม่เห็นค่า เธอยังพอจะทนไหว แต่นี่มันเกินไป... มันเกินไปไหมที่เขาเอาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาทำเรื่องแบบนั้นทั้งที่เขาก็น่าจะรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องกลับห้อง หรือว่าเขาจงใจ? แต่ไม่ว่ายังไง...มันก็เลวร้ายพอกัน "ฉันก็คนนะ" หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงสั่นก่อนจะมองไปยังภาพด้านหน้าของตัวเอง มันเป็นแม่น้ำขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่...เธอวิ่งมาหยุดที่สวนสาธาณะแห่งนี้เพื่อที่จะหนีทุกอย่าง "นายมัน...สารเลวจริง ๆ มาร์ติน" และไม่ใช่แค่นั้น แต่เขากลับไม่เคยให้เกียรติหรืออะไรเธอเลย ไม่เคยเลยสักครั้ง "ฉันไม่อยากทนอยู่แล้ว..." ปากเล็กเอ่ยออกมาก่อนจะมองไปยังแม่น้ำตรงหน้า ซึ่งในขณะนั้นเอง... "อ๊ะ" ใบหน้าสวยเผลอร้องด้วยความรู้สึกตกใจเมื่ออยู่ ๆ เธอก็เซแล้วจะล้มลงตกไปในแม่น้ำ หมับ!! มือหนาของใครบางคนเอื้อมเข้ามาคว้าเอวบางไว้ได้ทัน "ทำบ้าอะไรของคุณ" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นทำให้หญิงสาวค่อย ๆ หันไปมองคนที่เข้ามาช่วยเธอไว้ด้วยแววตาตกใจ "เอ่อ..." "ชีวิตมันไม่มีค่าขนาดนั้นเลยรึไง" "ค...คะ?" ริชชี่ทำหน้างง "ทำอะไรไม่นึกถึงพ่อแม่หรือครอบครัวเลย" "คุณพูดอะไรของคุณคะ" ทันทีที่ตั้งหลักได้ คนตัวเล็กก็มองหน้าถามอีกฝ่ายไปอย่างไม่เข้าใจ "หึ แล้วเมื่อกี้คุณจะทำอะไรล่ะ?" "คะ? ฉันก็...จะล้มไง" "หึ ช่างเถอะ" ปากหนาตอบกลับมาด้วยท่าทีแสยะยิ้ม "ฉันพูดจริง ๆ นะ" ร่างบางที่เห็นแบบนั้นก็รีบย้ำพูดขึ้น สีหน้าของเขามันชัดขนาดนี้ ดูก็รู้ว่าไม่เชื่อเธอ "อย่าทำอีกก็แล้วกัน" พูดจบ สองเท้าหนาจึงเดินออกไปทันทีทิ้งให้หญิงสาวชะงักนิ่งมองตามแผ่นหลังกว้างนั้น "ก็บอกว่าไม่ได้จะฆ่าตัวตายไง..." ริชชี่พูดออกมาเสียงเบาไล่หลัง โดยหลังจากที่ผู้ชายคนนั้นเดินออกไป ความเงียบก็เข้ามาปกคลุมบริเวณนี้ทันที เงียบ ทุกอย่างมันเงียบมาก ผิดกับในหัวของร่างบางที่มีอะไรมากมายถาโถมเข้ามา '...' ภาพแววตาเย้ยหยันคู่นั้นขณะที่กำลังซุกไซ้นัวเนียอยู่กับหญิงสาวยังคงฉายเข้ามาในหัวของคนตัวเล็ก กึก ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความรู้สึกจุกในใจ "ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ..." ต้องเหยียบย่ำคนอย่างเธอสักเท่าไหร่เขาถึงจะพอใจ...อีกแค่ไหนกัน? อีกด้าน พรึ่บ! ร่างสูงล้มตัวนั่งลงบนโซฟาหรูหลังจากเสร็จสมไปกับหญิงสาวที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่ "วันนี้แรงดีจังเลยนะคะ" ใบหน้าหวานเอ่ยขึ้นราวกับต้องการชวนคุย "..." มาร์ตินก็ไม่สนใจ เขานั่งนิ่งมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองที่หน้าจอดำสนิท "พี่มาร์ติน..." "กลับไปได้แล้ว" "คะ?" "กลับไป" "อ้าว ไม่ให้มิวนอนที่นี่ด้วยเหรอคะ" พูดจบ หญิงสาวก็รีบเดินเข้ามาอ้อนอีกคนอย่างเอาใจ "ไม่ต้อง" "แต่ว่ามิว..." แล้วเจ้าของใบหน้าเล็กพลันต้องชะงักไปเมื่อเจอสายตาคมจากคนตัวสูงที่จ้องมองมา "เอ่อ กะ...ก็ได้ค่ะ มิวกลับก่อนก็ได้" "อืม" มาร์ตินขานตอบรับในลำคออย่างไม่สนใจและเอาแต่จ้องมองโทรศัพท์ตัวเองอยู่อย่างนั้น ปึง ทันทีที่เสียงประตูห้องถูกปิดลง มือหนาก็เลื่อนไปหยิบโทรศัพท์หรูของตัวเองขึ้นมาดู "ทำไมเงียบไปวะ" ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย เพราะถ้าเป็นปกติ...ริชชี่ก็คงรีบแจ้นไปฟ้องแม่ของเขาแล้ว แต่ครั้งนี้กลับเงียบ... "หายไปไหนวะ..." หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป... @มหาลัย ขณะที่ริชชี่กำลังเดินเล่นอยู่กับเดลนั้น... "ริชชี่" เสียงใครบางคนเอ่ยเรียกเธอดังขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าสวยชะงักและมองไปตามเสียง "แม่..." "คุณป้า...สวัสดีค่ะ" เดลเอ่ยทักทายแม่เพื่อน "สวัสดีจ้ะ..." หญิงวัยกลางคนก็หันกลับไปยิ้มรับไหว้เพื่อนลูก ก่อนจะมองยังลูกสาวตัวเอง "มานี่ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับแก" "..." ริชชี่ก็นิ่ง "ตามมา" ตึก ตึก สองเท้าของคนเป็นแม่เดินนำออกไปทันทีโดยมีสายตาของเดลที่มองหน้าเพื่อนด้วยความเป็นห่วง "ริช..." "ฉันไปก่อนนะ" ว่าแล้ว ริชชี่ก็ฝืนยิ้มบาง ๆ ให้พร้อมกับเดินตามหลังหญิงวัยกลางคน ตึก ตึก... พรึ่บ! จริยา แม่ของคนตัวเล็กพลันหยุดเดินแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนเป็นลูกแววตาดุ "แกย้ายออกจากห้องมาร์ตินงั้นเหรอ!" ก่อนตะคอกถามคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ เธอมาหาลูกตัวเองถึงมหาลัยก็เพื่อที่จะพูดคุยเรื่องนี้ หลังจากรู้ว่าริชชี่นั้นย้ายกลับไปอยู่คอนโดตัวเองได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว "ค่ะ" หมับ! มือเรียวเข้าไปคว้าแขนเล็กของอีกคนไว้แน่น "แกบ้าไปแล้วรึไง! กล้าขัดคำสั่งพ่ออย่างงั้นเหรอ!" "..." ริชชี่ก็เงียบ "ริชชี่!!" "ริชเหนื่อยค่ะแม่ ริชอยู่แบบนั้นต่อไปไม่ได้" "ทำไม" "มาร์ตินเอาผู้หญิงอื่นมานอนที่คอนโด" "แล้วเรื่องแค่นี้แกจัดการเองไม่ได้รึไง" "เรื่องแค่นี้?" ปากเล็กเอ่ยพร้อมกับมองหน้าแม่ตัวเองนิ่ง "ยัยนั่นเป็นใคร เดี๋ยวฉันจัดการให้เองถ้าแกไม่มีปัญญา" คำพูดของคนเป็นแม่ยิ่งเป็นเหมือนแผลที่ฝังลึกในใจ "แม่จะทำอะไรคะ จ้างคนไปรุมตบอีกน่ะเหรอ" ใช่...แม่เธอเคยทำถึงขนาดนั้น ทุกคนต่างเกรงกลัวเธอ เพราะคิดว่าอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย หากเป็น...ฝีมือคนตรงหน้าต่างหาก "แกไม่ต้องรู้หรอก ถ้าทำอะไรไม่ได้..." "...ก็หุบปากแล้วอยู่เฉย ๆ ไปซะ" "..." เจ้าของใบหน้าสวยชะงักนิ่งอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ทั้งที่ควรจะชิน แต่เธอก็ทำไม่ได้สักที "กลับไปอยู่คอนโดมาร์ติน" คนเป็นแม่เอ่ยบอก "..." ริชชี่ก็นิ่ง "เดี๋ยวฉันจะให้ทรงยศ..." "ไม่ค่ะ ริชไม่ไป" หญิงสาวตัดสินใจพูดแทรกขึ้นมาเสียงเรียบ ขวับ! จริยาหันไปมองหน้าลูกตัวเองทันที แววตาเริ่มเกิดอารมณ์ "แกว่าไงนะ!" "ริชไม่ไป" "ริชชี่! นี่แกกล้า..." "ค่ะ ริชกล้า" ทันทีที่พูดจบ ดวงตากลมนิ่งเรียบก็จ้องมองไปยังใบหน้าของคนเป็นแม่ "ครั้งนี้ริชจะไม่ไป แล้วพ่อกับแม่ก็บังคับริชไม่ได้" เธอไม่สามารถที่จะกลับไปอยู่ในที่ของคนสารเลวแบบนั้นได้ เธอจะไม่มีทางยอมกลับไป "..." เมื่อสบกับแววตาเด็ดเดี่ยวของคนตรงหน้า จริยาก็ชะงักนิ่งไปเพราะไม่เคยเห็นริชชี่ในมุมแบบนี้มาก่อน "ถ้าพ่อแกรู้ เขาจะโกรธ..." "แต่ริชก็โกรธเป็นเหมือนกัน..." "...มาร์ตินไม่ให้เกียรติ เขาเอาผู้หญิงคนอื่นมานอน แม่ยังจะให้ริชกลับไปอีกเหรอ จะบังคับให้ริชดูเป็นคนไร้ศักดิ์ศรีถึงไหนกัน ริชเองก็ทนมามากพอแล้วนะคะ อย่าให้ริช...ต้องทนกว่านี้เลย" หญิงสาวพูดใส่แม่ตัวเองด้วยใบหน้านิ่งเรียบแต่แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด "..." จริยาได้แต่ยืนนิ่งอึ้งไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้จากลูกสาว ภายใต้ใบหน้านิ่งพวกนั้นมีแววตาเศร้าปนไม่ยอมซ่อนอยู่ "อืม ก็ได้" สุดท้ายหญิงวัยกลางคนก็ต้องพยักหน้าตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อเจ้าตัวเขาเอ่ยปากมาขนาดนี้แล้ว... "แต่ถ้าพ่อแกรู้...ก็เคลียร์กันเองแล้วกัน" คนเป็นแม่เอ่ยออกมา ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง "..." ริชชี่ก็นิ่ง "อย่าลืมไปงานวันเสาร์ก็แล้วกัน" "ค่ะ" ตึก ตึก! สองเท้าบางของจริยาเดินออกไป ส่วนริชชี่เองก็เอาแต่ยืนมองตามแม่ด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาไม่ถูก โดนถึงขนาดนี้แล้ว แต่ความห่วงใยจากมารดา...เธอยังไม่ได้รับมันเลยสักนิด "น่าสมเพชดีจัง ชีวิตฉัน" "ริช! เป็นไงบ้าง" ทันทีที่ริชชี่เดินกลับเข้าไปยังใต้ตึกคณะเรียนตัวเอง เพื่อนสนิทของเธอก็รีบวิ่งมาหาด้วยความเป็นห่วงทันที "..." เจ้าของใบหน้าสวยเลยยิ้มตอบกลับไป "ฟู่ว ตกใจมากอะ ไม่คิดว่าแม่เธอจะมาถึงมหาลัยแบบนี้" "..." แล้วริชชี่ก็เงียบ "เรื่องที่เธอกลับมาอยู่คอนโดใช่ไหม" เดลเดาถามขึ้นด้วยความรู้ทัน "อืม ก็มีอยู่เรื่องเดียว..." ถ้าเรื่องอื่น...เคยสนใจที่ไหนกัน "ท่านดุใช่ไหมที่หนีกลับมา" "ก็ประมาณนั้น" "แล้วเธอได้บอกเหตุผลรึเปล่า ว่าเพราะอะไร" "บอก" "แล้วท่านว่าไง" "หึ..." แค่แสดงความรู้สึกเป็นห่วง ยังไม่มีเลย "ช่างมันนะ ไม่เป็นไร" เดลที่เห็นสีหน้าของคนเป็นเพื่อนก็เอ่ยออกมาอย่างให้กำลังใจ "ช่างเถอะ ว่าแต่..." "...เธอทำอะไรอยู่อะ" ปากเล็กถาม "ออ! คุยอยู่กับวาโยน่ะ..." "หือ?" ริชชี่ก็ยิ้มมองพลางหน้าเพื่อนตัวเอง "อย่ามามองแบบนั้นย่ะ! แค่เพื่อน" "ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" "ก็สายตาเธออะ! มันบอก" "..." เจ้าของใบหน้าสวยเลยยิ้มออกมากับท่าทีนั้น เดลเปรียบเหมือนเป็นเซฟโซนของเธอ แม้จะเจอเรื่องแย่แค่ไหน...ก็ยังดีที่มีเพื่อนคนนี้อยู่ "คุยอะไรกัน" ริชชี่ถาม "ก็ไม่มีอะไรหรอก คุยเรื่องถ่ายแบบอะ แล้วว่าจะไปกินข้าวที่ร้านหลังมอกัน สนใจมะ" เดลถาม "ร้านหลังมอเหรอ" "อืม เห็นเขาว่าขึ้นชื่อนะ" "เอาสิ" ปากเล็กเอ่ยตอบ "ดีเลย! งั้นเราไปกะ..." ยังไม่ทันที่เดลจะพูดจบ เสียงโทรศัพท์ของริชชี่ก็ดังขัดขึ้นมา LINE Martin : อยู่ไหน Martin : กำลังไปคอนโดเธอ Martin : รีบกลับด้วย Martin : เงี่xx ดวงตากลมจ้องมองข้อความที่ถูกส่งเข้ามานิ่ง ก่อนจะตัดสินใจเลื่อนนิ้วกดปิดไปอย่างไม่สนใจ "ไปกันเถอะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพูดกับเพื่อนตัวเองพร้อมกับพากันเดินไปยังร้านอาหารที่บอกทันทีด้วยความเมินเฉยต่อทุกสิ่ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more