หลังจากนั่งหงุดหงิดงุ่นง่านหาความสำราญในห้องหนังสือไม่ได้อีกทั้งๆ ที่พยายามอย่างที่สุดแล้ว ภามินจึงกระแทกเท้าเดินออกมาจากห้องหนังสือ มุ่งหน้าลงไปยังสวนสวยๆ ข้างคฤหาสน์ หวังจะพึ่งพิงความร่มรื่นและบรรยากาศรอบๆ ตัวเพื่อบรรเทาความอึดอัดที่กำลังกัดกินกายหนุ่มอย่างไม่ปรานีอยู่ในขณะนี้ให้จืดจางลงไป แต่กระนั้นเนื้อตัวของเขาก็ยังคงร้อนรุ่มด้วยไฟปรารถนาเช่นเดิม
“บ้าชะมัด ทำไมจะต้องอยากฟัดแม่รำไทยขึ้นมามากมายแบบนี้ด้วย ทำไมวะ!”
ภามินเค้นเสียงเดือดดาลออกมาจากลำคอ ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยกองไฟ เขาก้าวเดินไปเรื่อยๆ และก็พบกับคนขับรถเก่าแก่ที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่เบื้องหน้า
“ไปตลาดกลับมาแล้วหรือครับลุงชาติ”
คนที่กำลังง่วนอยู่กับการรดน้ำต้นไม้ สะดุ้ง และหันกลับมามอง ก่อนจะถามกลับด้วยความงงงวย
“เอ่อ ผมไม่ได้ไปตลาดหรอกครับ คุณพราวใช้ให้ผมไปที่บริษัทฯ ครับ”
คิ้วเข้มที่ดำเป็นปื้นของภามินเลิกสูงขึ้นอีก
