“ความร่านยังไงล่ะ”
รำไทยน้ำตาซึม มองเขาอย่างตัดพ้อ แต่กระนั้นก็พยายามเข้มแข็งเอาไว้
“ดิฉันคงห้ามความคิดของคุณไม่ได้”
หล่อนตอบโต้แค่นั้นก็ก้มลงวางจานขนมลงกับโต๊ะกระจก ก่อนจะหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตูห้อง แต่ก็ไปไม่ถึงอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ เพราะภามินก้าวยาวๆ มาคว้าเอวคอดเอาไว้เสียก่อน เขากระชากร่างอรชรให้หมุนตัวมาเผชิญหน้า จากนั้นก็ก้มหน้าต่ำลงไปหา และเค้นเสียงเดือดดาลใส่
“คิดจะยั่วให้ฉันจูบเธอเหมือนเมื่อคืนนี้ใช่ไหมล่ะ”
คำพูดของเขาทำให้ภาพจุมพิตเร่าร้อนระเบิดขึ้นมาในสมองซ้ำแล้วซ้ำอีก และมันก็ทำให้กายสาวร้อนรุ่มราวกับถูกสุมด้วยกองไฟ
“ดิฉันไม่ได้คิด... แบบนั้น...”
ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาที่เป่ารดพวงแก้มนวลในระยะกระชั้นชิดยิ่งทำให้ร่างกายของรำไทยร้อนเป็นไฟ
“ที่ดิฉันมาที่นี่ก็เพราะคุณน้าให้นำขนมมาให้คุณ และให้คุณขับรถไปส่งฉันที่ตลาด แต่ฉันรู้ดีว่าคุณไม่มีทางทำอย่างที่ท่านต้องการแน่ ฉันจะไ
