“เธอร้องไห้หรือเปล่า”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงต้องถามแบบนี้ออกไป เขาไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของใครหรือแม้แต่ผู้หญิงคนไหนมาก่อนไม่ใช่หรือ แล้วทำไมต้องสนใจด้วยล่ะว่ารำไทยจะร้องไห้ จะเสียใจหรือเปล่า
“ไม่ค่ะ เห็นทำหน้าเฉยๆ และตอนนี้ก็นั่งรออยู่ในห้องรับรองแขกค่ะ”
“ออกไปได้แล้ว ผมจะทำงาน”
ภามินตัดบทจบการสนทนาทันทีเมื่อได้ฟังสิ่งที่อยากรู้จนหมด เลขาสาวรีบก้มหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องทันที และเมื่อพ้นห้องทำงานของเจ้านายหล่อนก็เป่าปากออกมาด้วยความโล่งอก
“นึกว่าจะไม่รอดเสียแล้ว...”
“เป็นอะไรไปยายจิ๊บ ทำหน้าราวกับกินยาขมเข้าไปสักกำมือหนึ่งแนะ” เสียงเพื่อนร่วมงานดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้จิราภาหันกลับไปมองและเมื่อเห็นว่าเป็นรดาเพื่อนสนิทก็ถอนใจออกมาอีกครั้ง
“ก็ท่านประธานน่ะสิ ไม่รู้ไปกินรังแตนที่ไหนมา บอกให้ฉันรีบลงไปรับผู้หญิงที่นั่งรถมากับท่านให้ขึ้นมาอยู่ในห้องรับรอง แถมยังบอกอีกนะว่าหากฉันลงไปแล้วไม่เ
