“แม่รู้น่า... แม่แค่อยากให้ภามพาหนูรำไทยไปด้วย พรุ่งนี้แม่จะทำขนมทองหยิบทองหยอดซึ่งขาดของอีกหลายอย่าง และภามต้องเป็นคนพาหนูรำไทยไปซื้อด้วย”
ใบหน้าของภามินกระด้างขึ้นมาในฉับพลัน “คุณแม่ว่ายังไงนะครับ?”
“เอ่อ คุณน้าคะ หนูไปซื้อเองได้ค่ะ” รำไทยรีบค้านขึ้นเช่นกัน แต่ยังไงซะก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของพราวฟ้าผู้วางแผนจับคู่ไว้ในใจไม่ได้
“กรุงเทพฯ มันค่อนข้างวุ่นวายนะหนูรำไทย ให้พ่อภามไปส่งน่ะดีแล้ว อย่าปฏิเสธความหวังดีของน้าเลยนะ น้าหวังดีจริงๆ” คำว่าความหวังดีทำเอารำไทยต้องหุบปากเงียบกริบ ก้มหน้าลงมองเท้าของตัวเองซ้ำอีกครั้ง
“แต่ผมมีงานต้องทำนะครับคุณแม่...”
“ก็พาหนูรำไทยไปนั่งรอได้นี่ พอทำงานเสร็จค่อยพาหนูรำไทยไปซื้อของก็ได้”
“ผมว่าหน้าที่คนขับรถนี่น่าจะยกให้ลุงสนไม่ดีกว่าหรือครับคุณแม่ ” ภามินเค้นเสียงออกจากลำคอดุดัน ความไม่พึงพอใจฉาบทับใบหน้าคมสันอย่างมหาศาล แต่พราวฟ้าก็ยังไม่ย
