คนตัวโตที่ชะโงกอยู่เหนือร่างบอบบางนิ่งเงียบไป สายตาคมกริบของเขามืดดำจนไม่สามารถอ่านความรู้สึกได้ ไม่ช้าเขาก็ดีดตัวออกห่าง ทอดทิ้งให้หล่อนอ้างว้างอยู่กับความเดียวดายเพียงลำพัง เขากระโดดลงไปจากเตียง ก้มๆ เงยๆ จัดการกับเสื้อผ้าจนเสร็จสิ้น จากนั้นก็หันมาตวัดสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกใส่หล่อน
“ขอบใจที่เป็นห่วง แต่ผู้หญิงไร้ค่าอย่างเธออย่ามาวุ่นวายกับเรื่องของฉันอีก”
คนฟังหน้าชาดิก มือบางรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมกายสาวเปลือยเปล่าพัลวัน พลางก้มหน้าน้ำตาไหลพราก เมื่อลงไปจากเตียงภามินก็เป็นยิ่งกว่าคนแปลกหน้าสำหรับหล่อน
“ดิฉัน... ขอ... ขอโทษค่ะ”
ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้ม แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเดือดดาล
“และอย่าคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะสามารถผูกมัดอะไรฉันได้”
เขาเดินมาหยุดที่ขอบเตียง ใช้นิ้วแกร่งบีบปลายคางมนของหล่อนให้แหงนเงยขึ้นเผชิญหน้าด้วยอย่างเผด็จการ จากนั้นก็สาดซัดวาจาร้ายกาจใส่อย่างไร
