“ว่าไงเจ้าภาม...”
“กลับมาถึงกรุงเทพฯ หรือยังครับพี่โรม”
“ถึงเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้เอง ว่าแต่นายเถอะมีอะไรถึงโทรหาพี่ล่ะ”
ภามินกระแทกลมหายใจแรงๆ จนคนปลายสายได้ยิน “เป็นอะไรไปน่ะ ฟังเสียงแล้วนายกำลังเครียดไม่เบาเลยนี่น่า”
“ก็นิดหน่อยน่ะครับ เอาเป็นว่าเย็นนี้เราไปดื่มกันดีกว่า ผมไม่อยากกลับบ้าน”
ก็กลับไปบ้านทีไร เขาก็หาเรื่องปล้ำแม่รำไทยได้เสียทุกที ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ชายหนุ่มคิดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยต้องมารู้สึกจนตรอกแบบนี้มาก่อนเลย บ้าชะมัด
“เย็นนี้คงไม่ได้หรอก พี่มีนัดแล้วน่ะ”
“เสียดายจัง ว่าแต่กลับสาวคนไหนล่ะครับ”
“กับรำไทย...”
โรมพัทตอบออกมาเสียงราบเรียบ แต่มันกลับดังกึกก้องกังวานลั่นอยู่ในสองหูของภามิน
“รำไทยอย่างนั้นหรือครับ”
“ใช่ ว่าแต่ทำไมนายจะต้องทำเสียงเย็นชาแบบนั้นด้วยล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“งั้นเราเอาไว้เจอกันวันหลังนะ เดี๋
