บทที่8.เจ็บแปลบๆ

1623 Words

“ค่ะ...” หญิงสาวยิ้มรับ เธอไม่เคยแพ้ท้องเลย มีแค่ช่วงแรกๆ ที่รู้ตัว หลังจาก ‘เขา’ มาพาตัวเธอไปวันนั้น พอกลับมาอาการต่างๆ ก็หายเป็นปลิดทิ้ง ร่างกายเธอแข็งแรงดี ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บมาเบียดเบียน นับว่าเป็นบุญของตัวเอง #เอื้อมไม่ถึง เธออยู่แสนไกล... ไกลห่างจากฉันเหลือเกิน ต่อให้ฉันเดินไกลแค่ไหนคงไปไม่ถึง... เธอเหมือนดาวอยู่บนฟ้าเอื้อมไม่ถึง ทำได้แค่มองไม่อาจคว้าใจ ก็เพราะฉันไม่มีสิทธิ์... ใจหนอใจ... รักมากแค่ไหนก็ต้องเก็บไว้ แม้จะช้ำอย่างไร... ฉันก็จะทนไว้เพื่อเธอ ต่อจากนี้ไป... จะอยู่ให้ไกลสายตา จะไม่เข้ามา ไม่อยากพบกันให้หวั่นไหว... ถึงแม้ใจจะคิดถึงมากแค่ไหน ก็คงต้องยอมก็คงต้องไป... ก็เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ ใจหนอใจ... รักมากแค่ไหนก็ต้องเก็บไว้ แม้จะช้ำอย่างไร... ฉันก็จะทนไว้เพื่อเธอ ต่อจากนี้ไป จะอยู่ให้ไกลสายตา... จะไม่เข้ามา ไม่อยากพบกันให้หวั่นไหว ถึงแม้ใจจะคิดถึงมากแค่ไหน ก็คงต้องยอม

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD