บทที่ 17

1154 Words

 ดิษกรย์นั่งคุมงานดูเชลยสาวซักเสื้อผ้าอยู่ด้านหลังบ้าน แน่นอนว่าเขาบังคับให้ลัลน์ลลินซักเสื้อผ้าของเขา รวมทั้งของเธอด้วยวิธีดั้งเดิมคือการซักด้วยมือ! ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกสำหรับเชลย ไม่ว่าจะเป็นเครื่องซักผ้า เครื่องดูดฝุ่น ลัลน์ลลินต้องทำทุกอย่างด้วยสองมือของเธอ และต้องนอนกับอากาศร้อนอับอ้าวนในตอนค่ำคืน เพราะที่นี่ไม่มีเครื่องปรับอากาศเช่นเดียวกัน ในวันนี้หลังจากทำความสะอาดบ้านยกใหญ่แล้ว ลัลน์ลลินก็ต้องซักผ้ากองโต ไม่ใช่มีแค่เพียงเสื้อผ้าของเขา แต่เขาสั่งให้หญิงสาวนำผ้าปูเตียงนอนและรื้อผ้าม่านลงมาซักด้วย และขณะนั่งสั่งงานชี้นิ้วกำกับให้เชลยสาวซักผ้าให้สะอาดเอี่ยมอ่อง เสียงโทรศัพท์ มือถือก็ดังขึ้น พอหยิบออกมามองหมายเลขที่โทร.เข้า ก็กระตุกยิ้มตรงมุมปาก เพราะเขาจำได้แม่นยำว่าหมายเลขนี้ คือหมายเลขโทรศัพท์ของมารดาลัลน์ลลินนั่นเอง แทนที่จะรับโทรศัพท์ในทันที ดิษกรย์กลับปล่อยให้เสียงโ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD