เด็กใจแตก

แปบเดียวไม่เป็นไรมั้ง

-เช้าวันเดินทาง-

เราเก็บของกันแปบเดียวของฉันมีแค่พวกครีมกับเสื้อผ้าเลยง่าย ของอย่างอื่นแม่เป็นคนเก็บ เตรียมตัวเสร็จก็ลงมาล่ำลาเตรียมกับ

"แล้วมาอีกนะคะน้าแก้วพี่แก้ม"

ดูยายครีมจะปลื้มแม่ฉันมาก แม่เป็นคนใจดี รักเด็กไม่แปลกหรอกแล้วยิ่งเด็กขี้ประจบแบบนี้ด้วย

"ถ้าพ่อพาน้ามาน้าก็มาได้"

"ไว้ถ้าพี่ว่างจะพามาอีกนะ"

ตอนที่คนอื่นๆ คุยกันอยู่ ฉันกับพี่เคก็แอบมองกันอยู่ห่างๆ เมื่อคืนพอฟื้นก็แยกกันเลย ฉันก็กึ่งหลับกึ่งตื่นจำอะไรไม่ได้ เมื่อคืนมันดุเด็ดเผ็ดมันมากจริงๆ

"จะไม่ให้จริงๆ หรอ"

"ไม่จบนะ"

พี่เคอาศัยจังหวะที่ขนของขึ้นรถแวบเข้ามาถามขอเฟสฉันอีก

"พี่จริงจังนะเนี่ย"

"เอาไว้ถ้าเจอกันครั้งหน้าจะให้นะ"

"ไม่เอา ขอเลยเนี่ย"

"ให้ง่ายก็ไม่สนุกดิ"

"เมื่อคืนก็ง่าย ยังสนุกเลย"

ฉันได้แต่ค้อนใส่ พี่เคก็หัวเราะชอบใจ

"ขึ้นรถได้แล้วแก้ม"

เสียงลุงคมร้องบอก

"ไปแล้วนะ"

ฉันหันไปบอกกับพี่เค

"ไม่ให้จริงอะ"

"ปิดเทอมก็ไปกรุงเทพสิ"

"แก้มม!!"

เสียงลุงคมร้องเรียกอีกครั้ง ฉันแกะมือพี่เคออกแล้วเดินไปขึ้นรถ อยู่บนรถแล้วมองลงไปพี่เคตาละห้อยเลย ยังไงมันก็เป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก แม่กับลุงคมยังรักกันดีไม่มีวี่แววจะเลิกกันแล้วรุ่นลูกอย่างเราจะไปคิดแบบนั้นได้ไง

ตลอดทางฉันเปิดฟังเพลงออฟไลน์มาตลอดไม่ได้เปิดเน็ตเลย เห็นแต่แม่คุยกับลุงคมแต่ไม่รู้คุยอะไรกัน จังหวะแวะปั๊มฉันก็ลงไปเซเว่นซื้อของกินมากินบนรถ แม่ไปเข้าห้องน้ำขึ้นรถมาเลยเจอแต่ลุงคมนั่งอยู่

"แก้มดูสนิทกับเคจังเลยนะ"

"แก้มกับพี่เคเล่นเกมด้วยกันพอดี"

"เล่นแค่เกมใช่มั้ย"

ฉันหันไปมองลุงคมด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก จริงๆ ฉันไม่รู้หรอกว่าลุงเค้ารู้อะไรมาแค่ไหน แต่เค้าไม่มีสิทธิมาพูดแบบนี้แล้วทำสายตาหึงหวง ทั้งที่พี่เคก็ลูกเค้า ส่วนแม่ฉันก็เป็นเมียเค้าแบบนี้

ฉันไม่สนใจเอาหูฟังใส่หูแล้วฟังเพลงต่อ

กลับถึงบ้านเราก็ช่วยกันขนของไปเก็บ ข้าวของที่ได้มาก็มีเป็นพวกของกินนั่นแหละแล้วก็ของฝากที่แม่ซื้อมาให้คนนั้นคนนี้

"แก้มเอาของไปให้บ้านเอ็กซ์หน่อยลูก แม่ซื้อมาฝากป้าใจเค้า"

แม่ยื่นถุงของฝากถุงใหญ่ให้ฉัน ฉันต้องเดินมาทั้งๆ ที่เหนื่อยฉันเดินตรงเข้าไปในบ้านนั้นอย่างคุ้นเคย

"อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก"

"ค่ะ อันนี้แม่ซื้อมาฝากป้าใจ"

ฉันมาเจอป้าใจแม่ไอ้เอ็กซ์ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่พอดีก็เลยยื่นให้เลย

"ของกูไม่มีหรอ"

ไม่ได้คิดว่าจะเจอไอ้เอ็กซ์มันด้วย

"ไม่มี"

"พอมีแฟนก็ลืมกูเลยนะ"

ฉันเคยบอกมันไปว่ามีแฟนแล้วเพราะรู้สึกว่ามันจะมาขอพร่ำเพรื่อเกินไปแต่พอคิดได้ว่าตอนนั้นมโนถึงใครก็โคตรหน้าชา ฉันเดินกลับมาบ้าน อาบน้ำกินข้าวแล้วกลับมานอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง ฉันไม่ชอบตัวเองในเวลานี้เลย ความรู้สึกพวกนี้ด้วย ฉันตัดสินใจเข้าเฟสถ้าเอาแต่หนีเราก็จะต้องหนีไปตลอด ถ้าเอาแต่เศร้าเราก็ทิ้งความรู้สึกนี้ไม่ได้สักทีเพราะเราเองนั่นแหละที่ดึงตัวเองให้จมอยู่ในความทุกข์ ทุกข์หรือสุขเราเป็นคนเลือกนี่

-อุ๋ง อุ๋ง-

มีข้อความนับร้อยที่ถูกส่งจากพี่บูมฉันไล่เปิดอ่าน ได้ความว่าขอโทษเรื่องตุ๊กตาแมวน้ำ พี่เค้าซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าแต่ตัวมันใหญ่นิ้งมาเจอก็เลยต้องให้ ประมาณนั้น

-ครบรอบ 4 เดือนแย้ว รักนะครับเสือสาวของพี่-

โพสรูปคู่ในบรรยากาศเซอร์ไพรส์แฟนลูกโปร่งเอย ของขวัญเอย ดอกไม้จัดเต็ม พี่บูมคงทำเซอร์ไพรส์มันนั่นแหละ แล้วคนโพสก็เฟสพี่บูมด้วย ฉันนอนดูอัลบั้มอวดแฟนของอีนิ้งดูไปก็เบะปากไป จะรู้หรือเปล่าว่าผัวนอกใจดูภูมิใจเหลือเกินนะมึง

-แชทกลุ่ม-

"ใกล้วันเกิดพวกมึงแล้วนี่"

อีกเรื่องฉันกับนิ้งแล้วก็เพื่อนอีกคนเกิดวันใกล้ๆ กันห่างกันแค่วันเดียวปีก่อนเลยจัดรวมกันวันเดียว แต่ปีนี้ฉันก็ไม่รู้นะ ถ้านิ้งมันร่วมด้วยพี่บูมคงมาด้วยแน่ๆ ฉันก็ไม่อยากจะไป

"เหมือนเดิมปะ"

"ไม่ไปนะ"

"เอ้า ทำไมวะ"

"ทำไมอะ"

"เออทำไมวะ"

ยังมีหน้ามาถามอีกหรอ

"ไปพวกมึงก็พาแฟนมาสวีทให้กูไปเป็นก้างหรอ"

"จัดกันแต่พวกเราไง"

"ผัวมึงแหละอีนิ้ง กูเห็นสวีทกันจัง"

"โห่ ไม่ไปก็ไม่ไปไง เพื่อนต้องมาก่อนอยู่แล้ว"

นิ้งมันว่า ฉันฟังๆ ดูมันก็คงไม่โกหก

" มาเหอะแก้มไม่อยากให้ขาดใครว่ะวันเกิดมึงด้วยอะ"

"อืมๆ ไปก็ไป"

เรานัดกันมาจัดวันเสาร์ที่บ้านของออมเพื่อนในกลุ่มบ้านมันมีสระว่ายน้ำธีมเป็น party in the pool ก็อารมณ์แบบใส่ชุดว่ายน้ำกัน มีแค่ฉันที่ใส่ยีนขาสั้นกับเสื้อสีขาวบางๆ ข้างในสีจัดๆ

"ใครลากแม่ชีกูมาใส่ชุดว่ายน้ำ"

"เห็นขาอ่อนนี่ก็บุญตาแล้วมั้ย"

เพื่อนๆ พากันแซวฉัน ไม่บ่อยนักที่ฉันจะแต่งเนื้อแต่งตัว เพราะเป็นคนขี้เกียจไหนจะแต่งใช้เวลาตั้งนาน แต่งเสร็จก็ลบอีก แค่แป้ง ทาปากลิปมัน คิ้วบางๆ จบ

" อีนิ้งเหมือนซ้อมไปทะเลอะ"

นิ้งมันเป็นคนแรงอยู่แล้ว ก็ใส่ชุดว่ายน้ำเลยอะ

เราก็เปิดเพลงเต้นกันตามประสาแม่ออมค่อนข้างวัยรุ่นเลยไม่ซีเรียสเรื่องแบบนี้ส่วนพ่อมันก็เป็นพ่อเลี้ยงแม่มันได้ผัวฝรั่งเค้าก็ไม่มายุ่งอะไรให้เงินมาคือจบ คนอื่นๆ ก็กินเหล้ากินเบียร์กันจนบางคนคลานแล้วมีแค่ฉันที่จิบๆ ไม่อยากกินเยอะเห็นคนอื่นเมาแล้วไม่อยากเป็นแบบนั้น ไม่กินก็ไม่ได้

"วู้วววว~"

เสียงเพื่อนๆ กรี้ดกร้าดกันเกรียวจนฉันต้องละสายตาไปมอง เป็นไปตามคาด พี่บูมมากับกล่องบองขวัญกล่องใหญ่ ดอกไม้ช่อโต ลูกโปร่งแล้วก็เค้ก เยอะขนาดนี้แน่นอนว่ามากับเพื่อน คนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นไปล้อมวงถ่ายรูปบ้าง แพร่ภาพสดบ้าง ร้องเพลงแซวกัน มีแต่ฉันที่นั่งดูอยู่อีกฝั่งของสระ

"ไหนมึงบอกไม่มาไงอีนิ้งอีตอแหล"

" กูไม่รู้จริงๆ"

"อิจฉาโว้ยเพื่อนโดนเซอร์ไพรส์ตลอดเลย"

เพื่อนๆ พากันต่อว่าอีนิ้งแบบหยอกๆ ฉันพยายามจะไม่สนใจ แต่ยิ่งเห็นใจก็ยิ่งสั่น จนตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าจะร้องไห้อีกแล้ว คิดไว้ไม่มีผิดเลย ฉันลุกขึ้นแล้วเดินหลบมาอยู่ที่ห้องน้ำเสียงของทุกคนยังคงดังมาถึงที่นี่ ฉันขังตัวเองในห้องน้ำแล้วร้องไห้ออกมา ทำไมต้องมารักคนที่รักไม่ได้แบบนี้ด้วยวะ คนอื่นตั้งเยอะแยะ คนเข้ามาจีบก็มี ทำไมต้องเป็นคนนี้ ทำไมความรักมันไม่มีเหตุผลเลย ฉันขังตัวเองอยู่ในนั้นนานจนเสียงคนข้างนอกเริ่มเบาลง ฉันเลยตั้งสติล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกไป

"หาตั้งนาน นึกว่ากลับไปแล้ว"

เดินออกมายังไม่พ้นตัวบ้านก็เจอพี่บูมเดินอยู่ พอเห็นฉันก็ตรงเข้ามาคุยด้วย ฉันรีบหันหลังกลับไปที่ห้องน้ำ ตั้งใจจะหนีจากพี่เค้า แต่พี่บูมวิ่งตามมาดันประตูไว้ก่อนที่ฉันจะปิด

"ออกไป"

"ไม่ เราต้องคุยกัน"

"คุยอะไร ปล่อยนะเดี๋ยวนิ้งมันมาเห็น"

ปัง!! แกร่ก~

พี่บูมดันเข้ามาได้ เค้าหันไปปิดแล้วล็อคประตู กลายเป็นว่าสองคนอยู่ในห้องน้ำกัน 2 ต่อ 2

"ทำไมไม่ตอบแชทพี่เลย"

"ไม่อยากคุยแล้ว มันบาป"

"บาปยังไง"

"พี่ไม่เคยเรียนเรื่องศีลห้ารึไง!! กาเมเค้าห้ามยุ่งกับผัวเมียคนอื่น"

"เราก็แค่คุยกันเฉยๆ"

"ถ้านิ้งมันไปแค่คุยกันเฉยๆ กับคนอื่นบ้างล่ะ พี่จะรู้สึกยังไง"

"พี่ไม่สนหรอกพี่จะเลิกกับนิ้งอยู่แล้ว"

พี่บูมจับแขนของฉันให้หันหน้าเข้าไปหาตัวเค้า"

"ปล่อย!!""

"ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"

"รู้เรื่องอะไรอีก แก้มบอกว่าแก้มไม่อยากยุ่งกับพี่แล้วไง"

"ทำไมอะแก้ม ก่อนหน้านี้เราก็ยังคุยกันดีดีอยู่เลย"

"แก้มไม่อยากให้นิ้งมันมารู้ว่าเพื่อนมันเป็นชู้กับผัวมัน!!!"

ฉันพูดพร้อมกับสะบัดแขนตัวเองออกจากมือพี่บูม

พี่บูม : พี่ชอบแก้มจริงๆ นะเว้ย พี่ชอบเวลาที่เราเล่นเกมด้วยกัน ไม่เคยมีแฟนคนไหนเลยที่จะไม่ว่าพี่เวลาพี่เล่นเกม เวลาพี่คุยกับแก้มพี่โคตรรู้สึกดีแบบที่ไม่เคยเป็นกับใคร

"แต่พี่เป็นแฟนของนิ้ง แล้วนิ้งมันก็เป็นเพื่อนแก้ม!!"

"แล้วถ้าพี่เลิกกับนิ้งล่ะ"

"เลิกแล้วไงอะ เลิกก็คบกันไม่ได้อยู่ดี"

"ทำไมจะไม่ได้"

"คบกันแล้วเพื่อนคนอื่นจะคิดไงหรอ พี่เลิกกับนิ้งมาคบกับเพื่อนมัน ใครก็ต้องคิดว่าแก้มเป็นต้นเหตุ"

" แล้วจะให้ทำไง"

"ก็เลิกคุยกันนี่แหละ ดีที่สุดแล้ว"

"พี่ไม่เลิก"

"พี่บูมปล่อย!! ...อื้อ~"

พี่บูมดึงฉันเข้าไปกอด ฉันพยายามดิ้นและสะบัดตัวเองให้ออกจากพี่บูมแต่พี่เค้าก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นแถมยังดุงหน้าฉันไปจูบ ฉันพยายามเอามือดันพี่เค้าออกไปแต่มันไม่มีผลอะไรเลย ฉันเลยตั้งสติ แล้วยืนนิ่ง หยุดทุกอย่าง หยุดดิ้น หยุดทุบตี น้ำตาไหลอาบหน้า ฉันคิดว่าพี่เค้าจะต่างจากคนอื่น ฉันคิดว่าเค้าคุยกับฉันไม่ได้เพราะหวังอย่างว่า แต่เปล่าเลย ผู้ชายก็เหมือนกันหมด

"แก้ม...แก้มร้องไห้ทำไม"

พอพี่เค้ามองเห็นฉันยืนนิ่งร้องไห้ เค้าก็ผละตัวออกแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ฉันยืนนิ่งไม่ตอบอะไร

"พี่ขอโทษแก้ม พี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"ออกไป"

"แก้มฟังพี่ก่อนสิ..."

"บอกให้ออกไปไง ออกไปสิ!!!"

"ถ้าแก้มใจเย็นกว่านี้ เราค่อยคุยกันใหม่นะ"

ฉันไม่ตอบอะไร พี่บูมค่อยๆ เปิดประตูแล้วเดินออกไป และหันกลับมามองฉันเรื่อยๆ ฉันล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปบอกเพื่อนว่าอยากกลับแล้ว

"กูเมาอะไปส่งมึงไม่ไหวแล้ว เห้ยใครไปส่งแก้มดิ้"

"ก็แดกกันทุกคนเมากันหมดมีมันไม่แดกคนเดียวมั้ง"

"แก้มมันก็กินแต่กินน้อย"

สภาพทุกคนรือนั่งไม่ไหวต้องใช้แขนดันตัวไว้แล้ว เพื่อนพี่บูมก็จับคู่กับบรรดาเพื่อนๆ ฉันกอดกันนัวทั้งที่ทุกคนก็มีแฟนแล้ว จะมีก็แต่นิ้วที่นอนกองอยู่ที่ขอบสระพี่บูมไปนั่งมองอยู่บนเก้าอี้ห่างออกไป 2-3 ก้าว

"เดี๋ยวกูกลับแท็กซี่ก็ได้"

"ดี๋ยวให้แด้ดไปส่ง เอิ้กกก กูไปตามแปบ"

"ไม่ต้องมึงกูเกรงใจ"

"พี่บูมเอารถไรมา ไปส่งมันหน่อยดินิ้งเป็นคนรับมันมา"

นิ้งเงยหน้าไปบอกพี่บูม และเหมือนพี่เค้าก็รออยู่แล้วรีบตกลงทันที

"พวกมึงจะกลับเลยหรือให้กูย้อนมารับ"

พี่บูมหันไปถามเพื่อนๆ พวกนั้นก็ส่งซิกให้รู้กันว่าขอได้ก่อนแล้วจะกลับ

"ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นไร แก้มเรียกแท็กซี่กลับดีกว่า"

"มันอันตราย"

พี่บูมไม่รออะไรเดินเข้ามาลากแขนฉันไปที่รถสรุปก็ต้องขึ้นรถมาด้วยกัน ตลอดทางตั้งแต่ออกจากบ้านออมฉันก็เงียบมาตลอดทางมีแค่เสียงเพลงที่พี่บูมเปิดเท่านั้นภายในรถ

ฉัน : พี่จะไปไหน นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านแก้ม

"ก็แก้มไม่บอกทางให้พี่"

" พี่ก็เคยไปแล้วนี่"

" ครั้งเดียวพี่ลืมไปแล้ว"

ฉันได้แต่ถอนหายใจเพราะมันทำอะไรไม่ได้

"พี่จอดตรงนี้แหละเดี๋ยวแก้มกลับเอง"

"เดี๋ยวไปส่งแปบนึง"

" พี่จะไปไหน"

"ใจเย็น จะถึงแล้ว"

จับต่อได้แปบเดียวพี่บูมก็เลี้ยวเข้าร้าน...หมูกระทะเหรอ ร้านดูจะปิดแล้วแต่ไฟประดับหน้าร้านที่เป็นไฟปาร์ตี้เส้นยาวๆ ยังเปิดอยู่โต๊ะถูกเก็บไปหมดแล้วเลยเป็นลานกว้างๆ ว่างเปล่า

"ลงมาสิ"

พี่บูมลงไปเปิดประตูรถแล้วพาฉันลงไปที่ลานใต้หลังคาที่เป็นไฟสาย

"รอตรงนี้นะ"

พี่บูมเดินเข้าไปในร้าน ถึงร้านจะปิดแล้วแต่พนักงานยังคงเก็บจานในร้านเก็บข้าวของอยู่ พี่บูมหายไปสักพักก็กลับออกมาพร้อมเค้กช็อกโกแลตที่ฉันเคยบอกว่าชอบ ข้างบนมีฮีโร่ในเกมตัวที่ฉันเล่นและตัวที่พี่บูมเล่นยืนกอดกันพร้อมเขียนว่า Happy birthday my sweet heart

"แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคะ"

มันคงจะตื่นเต้น ซาบซึ้งและรู้สึกดีกว่านี้ถ้าเหตุการณ์นี้มันไม่ได้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ฉันเพิ่งเห็นพี่เค้าทำแบบนี้กับเพื่อนฉัน ฉันเพิ่งเห็นลูกโป่ง ช่อดอกไม้ กล่องของขวัญ และบรรยากาศคนร่วมกันยินดีกับพี่เค้าและเพื่อนฉัน เหตุการณ์มันห่างกันแค่ชั่วโมงนิดๆ เอง

"เป่าเทียนสิ อธิษฐานด้วยนะ"

น้ำตายังคงไหลออกมาได้ง่ายๆ ฉันคงใจอ่อนให้กับเค้าทุกทีไป ทั้งที่กลัวบาป ทั้งที่รู้ว่าผิดแต่ฉันก็ทำไม่ได้ มันคงเป็นเรื่องของหัวใจกับสมองนั่นแหละถ้าฉันรักพี่บูมด้วยสมองก็คงหักอกหักใจได้นานแล้ว เพราะสมองมันแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้และคิดได้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ แต่หัวใจมันมองเห็นคำว่ารักแค่คำเดียว

ฉันอธิษฐานกับเทียนขอให้ฉันกับพี่บูมได้รักกันอย่างถูกต้องและไม่มีอุปสรรคถ้าชาตินี้ไม่ได้ ก็ขอให้เป็นชาติหน้า ก่อนจะเป่าเทียนให้ดับสนิท

พี่บูมไปยกโต๊ะแล้วก็เอาช้อนมาเรานั่งกินเค้กกันแล้วก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย

"จริงๆ วันนี้พี่จะไม่ไปนะ"

"ทำไมอะ"

"ก็ติดต่อแก้มไม่ได้จิตใจมันกระวนกระวายไปหมด"

"ไม่เห็นจะเกี่ยวกับแก้มตรงไหน เห็นพี่เตรียมของไปให้นิ้งมันตั้งเยอะ"

"นิ้งมันขอให้พี่ซื้อไปดอกไม้ ลูกโป่ง ของขวัญมันก็เลือกเอง เค้กมันบังโทรไปสั่งเองเลยพี่แค่จ่ายตังแล้วก็เอาไปให้"

"เชื่อได้หรือป่าวก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่ามาหลอกแก้มนะ"

"ถามเพื่อนพี่ก็ได้"

"อืม แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมานั่งในร้านเค้าแบบนี้เนี่ย"

"ก็นี่ร้านแม่พี่"

~ เสียงโทรศัพท์

โทรศัพท์พี่บูมดังขึ้น เค้าหงายหน้าจอให้ฉันดูเป็นชื่อนิ้ง พี่บูมกดรับสายทั้งที่ยังนั่งคุยกับฉันอยู่

"ว่า"

".............."

"ส่งแล้วๆ กำลังกลับ"

".............."

"ไม่ต้องไปแล้ว อ้าวแล้วเพื่อนพี่อะ"

".............."

"แล้วนิ้งนอนไหน"

".............."

"โอเคๆ บาย"

"มีไรอะ"

"เพื่อนพี่มันออกมากับเพื่อนๆ เราหมดแล้ว"

"แล้วนิ้งอะ"

"นิ้งนอนกับออม เมาจัดเลย"

"อืม นี่ก็ดึกแล้ว แก้มก็อยากกลับแล้ว"

"อืมกลับสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

แล้วเราก็ออกมากันเลย มาถึงบ้านฉันยังเห็นไฟในบ้านเปิดอยู่ลุงคมยังไม่นอนแน่ๆ

"ให้พี่ลงไปส่งมั้ย"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวลุงเห็นเค้าจะบ่นเอาอีก รำคาญอะ"

"พี่มีของจะให้อะ แปบเดียวไม่เป็นไรมั้ง"

"ก็ได้ๆ เร็วๆ นะ"

พี่บูมลงไปเอาของที่หลังรถเป็นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ หนักด้วย

"คืออะไรเนี่ย"

"แกะดูเดี๋ยวก็รู้พี่ไปแล้วนะ ถึงแล้วจะทักบอก ตอบพี่ด้วยล่ะ"

ฉันพยักหน้าตอบ ฉันยืนดูรถพี่บูมแล่นผ่านไปจนสุดสายตาแล้วจึงเดินเข้าบ้าน

เป็นลุงคมที่ยังไม่นอนจริงๆ ฉันรีบเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจว่าแกกำลังจะพูดอะไร ถึงห้องก็รีบแกะของขวัญออกดู มันเป็นโมเดลฮีโร่ในเกมที่ฉันเล่นมีประมาณ 20 ตัวคัดมาเฉพาะตัวที่ฉันชอบ ที่เคยเห็นราคาของแท้แบบนี้ตัวหนึ่งตกประมาณ 1200 เป็นอย่างต่ำ สุดท้ายก็ใจอ่อนกับเค้าไปเฉยเลย