วันเวลาเดินไปอย่างรวดเร็วเรื่องของฉันก็จางไปกับกาลเวลาเหมือนเรื่องอื่นๆ คนไทยลืมง่ายประเด็นไหนดราม่าหนักสุดท้ายก็ลืมเหมือนเดิมเมื่อมีประเด็นใหม่เข้ามา ตอนนี้ฉันได้ปิดเทอมเรียบร้อยแล้วทริปที่พี่บูมนัดกันไว้กับเพื่อนว่าจะเที่ยวเขาใหญ่ก็มาถึง ครั้งนี้ฉันขอแม่ไปตรงๆ บอกไปตามตรง แม่อนุญาตให้ไปจะมีก็แต่ลุงคมที่คอยขัดอยู่เรื่อย
“ถึงแล้วก็โทรบอกแม่นะ บูมดูน้องด้วยล่ะ”
แม่สั่งฉันก่อนจะหันไปสั่งพี่บูม
“ครับผมจะดูแลอย่างดี”
พี่บูมมารับฉันจากบ้านไปเจอกันที่จุดนัดพบซึ่งก็คือที่วิทลัยของพี่บูม พวกเราเอารถส่วนตัวกันไปคันของพี่บูมมีเพื่อนผู้หญิงนั่งมาด้วย 3 คนแล้วก็ผู้ชายอีก 1 คน
“นี่จองห้องกันไว้หรือยังวะ”
พี่ผู้ชายถามขึ้น
“เราจองให้แล้วถ้าไม่มีใครมาเพิ่มอะนะ”
พี่ผู้หญิงคนผมสั้นนั่งริมซ้ายตอบ
“ก็ตามนั้นแหละไม่มีใครมาเพิ่มหรอก แล้วนอนห้องละกี่คน”
พี่ผู้ชายถามต่อ
“บางห้อง 3 บางห้อง 2”
“กูขอห้อง
