Elif
Çığlık bile atmadım. Boğazımdan tek bir inilti çıkmadı. Arkamda kollarımı sıkıca tutmuş adam canımı yakıyordu ama umrumda değildi. Ağlamayacaktım da asla. Gözlerim bile dolmadı. Fatih'e baktım. Bana bakmıyordu bile.
İlk geldiğim gün bunu biliyordum aslında ama yine de üzgündüm. Kendi canımı feda ederken bunların başıma geleceğini biliyordum. Yine de bekliyormuş insan. Yatağında çıktığı adamın tek kelime etmesini bekliyormuş. Onu nefessiz kalırcasına öpen adam ölürken yüzüne bile bakmayınca şoka giriyormuş.
Bir değerim olmadığını biliyordum ama ondan duymak yakıcı etkilere sebep olabiliyordu. Yaşamam ya da ölmem onun için hiçbir şey ifade etmiyordu demek ki. Bunu zaten biliyorum. Yine de beni öyle öpmemeliydi, beni öyle kucaklamamalıydı, bana niye öyle baktı?
Silah sesiyle gözle
