Ezgi
Erkekler tuhaf varlıklardı. Bu ergenliğe ilk adım attığımda anlamış ve çözmüştüm. Onları çözmek çok kolaydı. Zor olan onlarla yaşamaktı. Çünkü bilmek ve çözmek yetmiyordu. Gel desen gelmezdi, git desen gitmezdi. İstemiyorum desen baskı yapar, üstüne düşsen kendini geri çekerdi. Hepsinin bir siniri vardı. Ani parlayan, çok sinirli, sürekli bağıran, sessiz ama büyük patlama yaşayan, öfke problemi derken hepsinde mutlaka bir tane bulunuyordu. Sanki doğar doğmaz yükleniyordu bu özellik onlara. Cinsiyet ne? Erkek mi? Bir sinir problemi gönder gitsin. Ohh mis gibi. Sonra her sorunda benim sorunlarım var bebeğim.
O bebek ağzına sıçar öyle. Benim de sinirli insana tahammülüm yok birtanem. Anladın mı? 777 bir mucize olsun yani. Şuan erkek görmek istemiyorum. Bir de o kuş beyniyle beni kıska
