พ่ายรักคุณเลขาตัวร้าย

10 ช่วยด้วย

10

ช่วยด้วย

ทิศเหนือเดินไปตามเสียงร้องที่เขาได้ยินเพราะเขารู้สึกว่าเสียงที่ได้ยินมันเหมือนเสียงร้องของพริมามากๆ

“กรี๊ดๆ ๆ ๆ ช่วยด้วย ๆ ๆ อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ออกไป” ทิศเหนือเดินเข้าไปเรื่อย ๆ เสียงก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ จนเขามั่นใจแล้วว่าเสียงอยู่ทางนี้และที่เขามั่นใจที่สุดก็คือเสียงนี้คือเสียงร้องของพริมา ยิ่งเขามั่นใจว่าเป็นเสียงของพริมาเท้าของเขาก็เร่งเดินให้เร็วขึ้นเพื่อให้เดินไปถึงเสียงร้องนั้นให้เร็วที่สุด

บรรยากาศข้างในร้าน

ชญาภาเมามากจนไม่ยอมกลับตามที่ชานนท์บอก เมื่อชานนท์หันกลับมอีกครั้งก็ไม่เห็นพริมาแล้ว ชานนท์คิดว่าพริมาคงไปเข้าห้องน้ำชานนท์จึงได้แต่กลับมานั่งรอที่เดิมแล้วปล่อยให้ชญาภาดื่มต่อกับพีรวัส

“ยัยน้องคนนี้เมาแล้วไปเรื่อยอย่างนี้ทุกครั้งเลย คอยดูจะบอกให้แม่จัดการให้เข็ด” ชานนท์แม้จะเห็นชญาภาเมาแล้วไปเรื่อยเปื่อยอย่างนี้อยู่บ่อยๆ แต่เขาก็ไม่เคยชินกับน้องสาวของเขาสักที ชานนท์ได้แต่ถอนหายใจแล้วคอยมองว่าเมื่อไหร่พริมาจะมาสักทีแล้วเขาก็สังเกตว่าทิศเหนือก็หายไปเหมือนกัน เวลาผ่านไปหลายนาทีพริมาก็ไม่กลับมาสักที ชานนท์จึงตัดสินใจไปบอกพีรวัสทันที

“พี่พีร์น้องพริ้มหายไปไหนไม่รู้นานแล้วนะพี่” ชานนท์เดินไปกระซิบกับพีรวัส พีรวัสที่กำลังสนุกก็เริ่มเปลี่ยนสีหน้าทันที

“แล้วนายรู้หรือเปล่าว่าพริ้มไปไหน”

“ไม่รู้พี่ ตอนแรกพริ้มขอให้ผมพากลับแล้วยัยชญาไม่ยอมกลับด้วยผมหันมาอีกทีก็ไม่เห็นพริ้มก็คิดว่าพริ้มไปเข้าห้องน้ำแต่นี่มันนานเกินกว่าจะไปเข้าห้องน้ำแล้ว”

“แล้วไอ้เหนือไปไหน เฮ้ย!! ใครเห็นไอ้เหนือบ้าง” พีรวัสตะโกนถามเพื่อนๆ แต่ก็ไม่มีใครเห็นเลยสักคน

พีรวัสจึงกดโทรหาทิศเหนือแต่มือถือของทิศเหนือวางอยู่ที่โต๊ะ ด้วยความรีบทำให้เขาไม่ได้หยิบไปด้วย

“พีร์มือถือไอ้เหนืออยู่ตรงนี้มันไม่ได้เอาไปด้วย” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วก็ยกมือถือขึ้นให้พีรวัสดู

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องโทรหาน้องพริ้ม” ชานนท์กดโทรหาพริมาทันทีที่คิดขึ้นมาได้

“ทำไมเราไม่โทรให้เร็วกว่านี้ว่ะ” ชานนท์พูดไปก็กดโทรหาเธอไปด้วย

ทางด้านของทิศเหนือตอนนี้เขากำลังเดินเข้าไปแอบอยู่ใกล้ ภาพตรงหน้าของเขาคือผู้ชายสามคนที่กำลังต้อนพริมาให้จนมุมและดูท่าทางพวกนั้นสามคนไม่ใช่คนดีแน่ๆ

พริมาเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังของเธอติดผนังเธอไม่มีทางหนีอีกต่อไป ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินเข้าไปชิดเธอแล้วก็บีบที่คางของเธออย่างแรงแล้วพูดขึ้นว่า “เธอกลับมาทำไม อยากตายมากนักใช่มั้ย”

“นี่นายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เห็นเข้าใจ” พริมาพูดออกมาแม้ในใจของเธอตอนนี้กลัวมากๆ เพราะในมือของชายคนนั้นมีมีดเล่มเล็กๆ แต่ก็สามารถทำร้ายเธอให้ถึงแก่ชีวิตได้เช่นกัน

“ไม่เข้าใจหรือทำเป็นไม่เข้าใจ ถ้าเธอยังคงวนเวียนอยู่กับผู้ชายที่ชื่อทิศเหนือเธอไม่ได้ตายดีแน่” เมื่อชายคนนั้นพูดจบเขากำลังจะง้างมือตบไปที่หน้าของเธอแต่ทิศเหนือเข้ามาถีบผู้ชายคนนั้นออกพร้อมกับต่อยผู้ชายอีกคนแล้วก็สู้กับอีกคนจนสามคนนั้นต้องวิ่งหนีไป

“พวกมึงมันลูกหมา แน่จริงมึงวิ่งหนีทำไม” ทิศเหนือตะโกนตามหลังชายสามคนนั้นด้วยความมืดทำให้เขามองหน้าชายสามคนนั้นได้ไม่ชัด

“พริ้มเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ทิศเหนือเดินมาหาพริมาแล้วก็จับที่มือของเธอแล้วก็มองๆ ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” พริมารู้สึกอบอุ่นมากๆ ที่ทิศเหนือเรียกเธอว่าพริ้มราวกับว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอยังเหมือนเดิม

“ไม่เป็นอะไรค่ะ โชคดีที่พี่เหนือเข้ามาก่อน ขอโทษด้วยค่ะ พริ้มต้องเรียกคุณว่าบอส” พริมาพูดจบเธอก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที ทิศเหนือได้แต่เดินตามห่างๆ

“ไม่รู้หรือไงว่าสถานที่อย่างนี้ห้ามเดินออกมาคนเดียว ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกมันอันตราย” ทิศเหนือเดินตามหลังเธอแล้วก็พูดกับเธอด้วยความเป็นห่วง

“ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง” พริมาหยุดเดินกระทันหันแล้วหันมามองหน้าของทิศเหนือ เขาที่กำลังแอบมองเธออยู่ข้างหลัง เมื่อเธอหันกลับมาอย่างกระทันหันทำให้อกของเขาชนเข้ากับหน้าของเธอเต็มๆ เสียงหัวใจของทิศเหนือเต้นแรงจนเขากลัวว่าเธอจะได้ยินและรู้ว่าเขาคิดถึงเธอมากแค่ไหน

“ก็ต้องเป็นห่วงสิคุณเป็นเลขาคนใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานได้แค่วันเดียว ผมขี้เกียจหาเลขาใหม่บ่อยๆ แล้วก็ออกจากอกนุ่มๆ ของผมได้แล้ว” ทิศเหนือก้มลงมองพริมาที่ยืนจ้องอกกว้างของเขาเหมือนอยากซบมันเหมือนเมื่อก่อนแต่เธอคงทำไม่ได้

“ขอโทษด้วยค่ะ พอดีตกใจก็เลยทำอะไรไม่ถูก” พริมาหันกลับไปเดินต่อเงียบๆ แล้วก็เจอกับพี่ชายของเธอที่ยืนกดมือถือหน้าตาเครียดๆ

“พี่พีร์ออกมาทำอะไรคะ จะกลับแล้วอย่างนั้นหรอคะ” “ก็ออกมาตามหาเรานี่แหละ ไปไหนมาทำไมไม่ยอมบอกพี่” พีรวัสกอดน้องสาวของเธอไว้แน่นด้วยความดีใจที่น้องสาวของเธอไม่เป็นอะไร

“แกล่ะไปไหนมาทิศเหนือทำไมกลับมาพร้อมกัน”

“เรื่องมันยาวค่อยให้น้อง...ค่อยให้คุณพริ้มเล่าให้มึงฟังแล้วกัน ฉันขอกลับก่อน” ทิศเหนือพูดจบก็กำลังจะเดินไปที่รถของเขา

“มือถือ มึงลืมไว้” พีรวัสยื่นมือถือให้กับทิศเหนือ เขารับมันแล้วพยักหน้าแล้วก็เดินไปที่รถทันที

“แล้วทำไมพี่โทรหา ทุกคนโทรหาไม่ติดล่ะพริ้ม” พีรวัสหันมาถามน้องสาวของเขาต่อ

“มือถือแบตหมด กลับบ้านกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟัง”

“พี่นนท์ ชญากลับแล้วนะ พี่กับชญาก็กลับบ้านดีๆ นะคะ” ชานนท์พยักหน้าให้กับพริมาแต่ชญาภานั้นแทบไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้ว