พ่ายรักคุณเลขาตัวร้าย

12 คู่หมั้นที่มั่นเว่อร์

12

คู่หมั้นที่มั่นเว่อร์

พริมามาทำงานหลังจากที่หยุดพักผ่อนเสาร์ อาทิตย์ เธอพยายามบอกตัวเองว่าทิศเหนือไม่ได้เป็นของเธอแล้ว แต่ความรู้สึกของเธอนั้นกลับไม่ได้ฟังที่เธอบอกเลย

พริมามาถึงที่ทำงานก่อนทิศเหนืออย่างนี้ทุกวัน เมื่อมาถึงสิ่งแรกที่เธอทำก็คือ ดูความเรียบร้อยโต๊ะทำงานของทิศเหนือแม้ว่ามันจะไม่ใช่หน้าที่ของเธอแต่เธอก็ชอบทำโดยที่ไม่ต้องรอให้เขาบอกเพราะทุกครั้งที่เธอได้ทำมันทำให้เธอรู้สึกดีเหมือนได้ดูแลทิศเหนือเหมือนเมื่อห้าปีก่อน

“ทำไมเป็นคนที่ชอบทำโต๊ะรกอย่างนี้อยู่เรื่อยเลยนะ” พริมาจัดทุกอย่างให้กับทิศเหนืออย่างเป็นระเบียบอย่างนี้ทุกวันแต่พอมาถึงตอนเช้าของอีกวันมันก็กระจัดกระจายอย่างนี้ทุกที

“บ่นอะไรครับคุณเลขา” ทิศเหนือเดินเปิดประตูเข้ามาเงียบๆ ทำให้พริ้มตกใจจนเผลอร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง “กรี๊ด!!! ตกใจหมดเลยมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะคะบอส” พริมาที่ยังน้อยใจเขาอยู่เมื่อเห็นหน้าของเขาก็ยิ่งทำให้เธอนึกถึงภาพที่ผู้หญิงคนนั้นคอยคลอเคลียเขาเมื่อวานที่ร้านอาหาร

“ไม่ใช่คุณเลขาใจลอยไปหาหนุ่มหรอครับถึงตกใจแรงขนาดนี้” ทิศเหนือเองก็ยังคงน้อยใจที่เห็นพริมากับชานนท์อยู่กันสองคนที่ร้านอาหาร

“แล้วถ้าฉันใจลอยหาหนุ่มๆ ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะฉันไม่ได้มีแฟนสักหน่อย” พริมาพูดจบก็กำลังจะเดินไปที่โต๊ะของเธอแต่โดนทิศเหนือเดินมาขวางเธอไว้

“ก็คงเป็นหนุ่มคนเมื่อวานสินะเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเมื่อวานก็แอบไปกินกันสองคน” ทิศเหนือพูดความรู้สึกที่เขาอยากพูดมากๆ ตั้งแต่เมื่อวานออกมา

“กรุณาพูดให้ชัดๆ ด้วยค่ะ ไปกินข้าวด้วยกันไม่ใช่ไปกินกัน ถ้าไปกินกันก็คงเป็นบอสมากกว่ามั้ยคะ อยู่ในร้านอาหารยังขนาดนั้นถ้าลับตาคนคงไม่ต้องให้พูดหรอกมั้งว่าเป็นยังไง” พริมาเองก็อยากพูดอย่างนี้ออกมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันนี้ได้โอกาสเธอก็พูดออกมาซะเลย

“เธออย่ามารู้ดีหน่อยได้มั้ย ว่าฉันจะเป็นอย่างที่เธอพูด หรือว่าเธออยากรู้ว่าเวลาที่อยู่ลับตาคนฉันเป็นยังไง” ทิศเหนือเดินเข้าชิดพริมาเรื่อย เธอจึงต้องถอยหลังเรื่อยๆ จนหลังของเธอชนกับกระถางต้นไม้ขนาดใหญ่แล้วเธอก็จะล้มทำให้ทิศเหนือต้องรีบเอามือไปโอบเอวของเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มลงไป

“อร้าย!!” พริมาร้องออกมาด้วยความตกใจแต่โชคดีที่ทิศเหนือคว้าเธอไว้ได้ก่อนไม่อย่างนั้นเธอต้องล้มลงไปหัวอาจจะฟาดเข้ากับกระถางต้นไม้ก็ได้

“ระวังหน่อยได้มั้ยเดี๋ยวก็ได้หัวแตกหรอก” ทิศเหนือที่พูดออกมาด้วยความเป็นห่วงพริมาแม้ว่าเขาจะไม่ได้อ่อนโยนอบอุ่นเหมือนกับทิศเหนือคนเก่าแต่เขาก็ยังคงห่วงพริมาเหมือนเดิม

“ก็ใครกันล่ะที่ทำให้ต้องถอยอย่างนี้ ถ้าหัวแตกคนที่ต้องรับผิดชอบก็ต้องเป็นพี่เหนือหรือเปล่า” พริมาลืมตัวเรียกทิศเหนือว่าพี่เหนือโดยที่เธอเองก็ไม่ได้เอะใจส่วนทิศเหนือก็ทำเหมือนไม่ได้ยินไม่ทักท้วงเธอเพราะได้ยินเธอเรียกว่าพี่เหนือเขาเองก็รู้สึกดีไม่น้อยเลย

“หรือจะปล่อยให้ล้มดีนะ” ทิศเหนือทำเหมือนจะปล่อยมือเพื่อให้เธอหล่นลงพื้น

“กรี๊ด!!! อย่านะ อร้าย!!!” พริมากลัวตกจึงยื่นแขนทั้งสองข้างของเธอคล้องที่คอของทิศเหนือโดยอัตโนมัติ ทิศเหนือได้แต่หัวเราะออกมอย่างชอบใจที่เห็นพริมากลัวอย่างนี้

พริมาที่หลับตาปี๋เพราะกลัวล้มลงไปเมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าของทิศเหนืออยู่ใกล้กับใบหน้าของเธอปลายจมูกแทบชนกัน สายตาของทั้งสองสอดประสานกันทิศเหนือเองก็หวั่นไหวต่อสายตาคู่นั้นของเธอ ทิศเหนือยื่นใบหน้าของเขาเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ เขารู้สึกอยากจูบเธอเหลือเกิน ความคิดถึงที่เขารอคอยมาตลอดมันกำลังบอกให้เขาสัมผัสเธอสักที

“กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ หยุดนะ แกกล้าดียังไงมากอดคอพี่เหนือของฉันอย่างนี้” ดารันที่มาหาทิศเหนือเพราะจะนำขนมที่เธอไปซื้อมาแล้วจะมาบอกว่าเธอเป็นคนทำเพื่อเอาใจทิศเหนือร้องขึ้นมาเสียงดังทำให้พริมาตกใจแล้วก็รีบปล่อยแขนของเธอออกจากการคล้องคอของอคิน

“แกออกไปให้ไกลเลยนะแล้วแกเข้ามาในห้องนี้ทำไมออกไป” ดารันไล่พริมาเสียงดังโดยไม่ถามเลยว่าเธอเป็นใคร

“ดารันใจเย็นๆ ก่อนอย่าเสียงดังสิ นี่เลขาคนใหม่ของพี่” ทิศเหนือเดินไปบอกให้ดารันใจเย็นขึ้น

“เลขาแล้วทำไมต้องเข้ามาในห้องนี้ด้วย”

“ก็โต๊ะทำงานอยู่ในห้องนี้ดารันไม่ให้เลขาพี่เข้ามาในนี้แล้วจะให้ไปที่ไหน

“แล้วทำไมต้องเข้ามาทำงานในห้องนี้ด้วย เมื่อก่อนเลขาของพี่เหนือก็ทำงานอยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือไงคะ” ดารันพูดขึ้นพลางมองพริมาอย่างไม่พอใจ

“พอเถอะดารันเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของบริษัทของพี่ ดารันอย่าก้าวก่ายดีกว่า” ทิศเหนือพูดออกไปตรงๆ เพราะเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจเธอเพราะเขาไม่เคยคิดกับเธอมากไปกว่าน้องที่รู้จักเลยแต่เป็นเพราะแม่ของเขาขอร้องทุกครั้งเลยทำให้เขายอม

“ก็ได้ค่ะ แต่อย่าให้ดารันรู้นะคะว่าพี่เหนือกับมันมีอะไรมากไปกว่าเจ้านายกับลูกน้อง” ดารันพูดแล้วก็มองพริมาที่ตอนนี้เธอกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้วก็ทำงานของเธอไป

“ถ้าเธอรู้ว่าฉันเป็นใครเป็นอะไรกับพี่เหนือมาก่อนเธอต้องอกแตกตายแน่ๆ ยัยบึ้ม” พริมาเรียกดารันว่ายัยบึ้มเพราะสองเต้ากลมๆ ของเธอที่ทำมามันใหญ่จนมันเหมือนกำลังจะระเบิดตลอดเวลา

ดารันพยายามป้อนขนมป้อนนั่นป้อนนี่ให้ทิศเหนือแต่เขาก็ไม่กินและก็เหมือนว่าเขากำลังรำคาญเธอ แต่เมื่อเขานึกถึงพริมากับชานนท์เขาก็ทำเหมือนชอบใจที่ดารันเอาอกเอาใจ พริมายิ่งเห็นก็ยิ่งอยากหนีไปจากตรงนี้สักที

แต่อยู่ๆ พริมาก็ฉุกคิดขึ้นมาว่าทิศเหนือเหมือนจะจำเธอได้เพราะเขามีท่าทีแปลกๆ เหมือนพูดจาประชดเธอที่อยู่กับชานนท์ พริมาจึงนึกสนุกขึ้นมาด้วยการหาข้อพิสูจน์ว่าเขาจำเธอได้หรือไม่ได้กันแน่