ในท้ายที่สุด เสียงของเฮเซลก็แหบแห้งจากการดุมากเกินไป เธอจึงหยุดโวยวาย
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเธอจะรู้สึกผิดอย่างที่สุด หลังจากอารมณ์เสีย เธอสะอื้น ราวกับว่าเธอต้องการหาการปลอบโยน “ฉันอยากกิน…พิสตาชิโอ ฉันอยากกินเกาลัดคั่วด้วย…”
สิ่งที่รีแกนไม่รู้ เหตุผลที่เฮเซลทำอย่างนี้ก็เพราะความทรงจำภายในสุดที่ซ่อนอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอ
เมื่อตอนที่เธอยังอยู่บ้าน สการ์เล็ตต์ น้องสาวของเธอมักจะร้องไห้อยู่เสมอ รู้สึกเหมือนถูกทำร้ายทุกครั้งที่เธอล้มป่วย สการ์เล็ตต์จะขออาหารอร่อยด้วยซ้ำ ไม่ว่าเธอจะขออะไร แม่ของเธอจะทำทุกอย่างและนั่งใกล้เตียงของเธอ
เฮเซลแอบเห็นมันสองสามครั้ง และเธอก็รู้สึกอิจฉาริษยาและว่างเปล่าอยู่ในใจ
บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าความรัก
เมื่อมีคนป่วย เขาจะเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุด เพราะเขาอ่อนแอที่สุดในเวลานั้น ดังนั้นจึงดูเป็นธรรมชาติที่ผู้ป่วยควรค่าแก่การเอาใจใส
