สองพ่อลูกเดินลงไปในห้องลับชั้นใต้ดิน อันเป็นห้องเก็บวัตถุดิบและธัญพืชประจำตระกูล ด้านล่างนี้มืดทึบ หากอยากลงมาต้องจุดคบไฟเพื่อให้ความสว่าง
เว่ยซือหงใช้ดวงตากลม ๆ กวาดมองผ่าน ๆ มีวัตถุดิบเยอะแยะมากมายแต่นางไม่ต้องการ ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่กระสอบเม็ดบัว
“อยู่นั่นเจ้าค่ะท่านพ่อ”
เว่ยซือซานเดินตามการชี้นิ้วของบุตรสาว วาดมือเก็บเม็ดบัวเข้าแหวนมิติมาหลายกระสอบ กระนั้นก็ยังเหลืออยู่ในห้องลับอีกมาก เนื่องจากเป็นตระกูลใหญ่ จึงมีธัญพืชพื้นฐานเหล่านี้ในครอบครองมากมาย
เว่ยซือซานกลับขึ้นมาด้านบนด้วยความหวัง ไม่รอช้าเปิดกระสอบเมล็ดบัวดูโดยไว ทว่า
“เอ่อ...”
“มีอันใดหรือเจ้าคะท่านพ่อ”
“พ่อว่ามันใช้ไม่ได้แล้วละลูกรัก”
“เหตุใดเจ้าคะ”
“ก็เมล็ดบัวพวกนี้มันเน่าหมดแล้วนะสิลูก พ่อคิดว่าจวนเราคงเก็บมันไว้นานมากแล้วแน่ ๆ จึงได้เป็นเช่นนี้” การที่วัตถุดิบเน่าเสีย ธัญพืชเสียหายไม่ใช่เรื่องที่รับไม่ไ
