หญิงสูงวัยผินหน้ากลับมาชักสีหน้ามองสามีและบุตรชาย “จะอึ้งอะไรกันนักกันหนา”
“ก็นั่นมันแก่นอสูรระดับจักรพรรดิที่น้องหญิงหวงแหนนี่นา”
“แล้วอย่างไรเจ้าคะ เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์ นำมาช่วยหงเอ๋อร์ยังดีเสียกว่า จริงหรือไม่หลานรักของย่า”
“ท่านย่าดีที่สุด ขอบคุณเจ้าค่ะ อาหงรักท่านย่าที่สุด”
วาจาหวานล้ำของเจ้าตัวน้อยทำให้หลินซือเหยารู้สึกได้รับน้ำทิพย์ชโลมใจ
สองพ่อลูกยืนมองภรรยาและมารดา พูดจาเย้าหยอกเจ้าตัวเล็กด้วยความอิจฉา อยากแย่งความโปรดปรานกลับคืนมาบ้าง แต่ยังมีงานต้องทำ
“หงเอ๋อร์ เช่นนั้นเราไปหาชาวบ้านกันเถอะ ป่านนี้คนของเราคงพาพวกเขามารอแล้ว”
“เจ้าค่ะท่านพ่อ”
ทั้งสี่คนพากันเดินกลับไปยังด้านหน้าของที่ดินซึ่งติดกับถนน ดังคาดชาวบ้านจากหมู่บ้านหนิงเจี้ยนเกือบร้อยคนมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ มีทั้งผู้ใหญ่ เด็กและคนชรา
คิ้วของเว่ยซือหลิวกระตุกยิก ไม่ใช่ว่าขนกันมาทั้งหมู่บ้านกระมัง
กลุ่มชาวบ้า
