“ทำอะไรน่ะ”
ฉันที่กำลังจะอ้าปากจัดอีกสักชุดให้ยัยหวาอะไรนั่น เสียงทุ้มติดแหบๆ ก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง เรียกให้ขนอ่อนลุกเกรียวเมื่อสัมผัสได้ว่าลมหายใจมันกำลังเป่ารดอยู่แถวๆ ท้ายทอยตัวเอง
[ใบ้แดกไปแล้วหรือไง หรือว่าพอรู้ว่าฉันกับซาดีนส์ ... ติ๊ด]
ฉันไม่ได้เป็นคนกดตัดสาย แต่เป็นไอ้บ้าที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำต่างหากที่แย่งโทรศัพท์จากมือฉันไปวางสายเอง
“ไม่ยักจะรู้แค่ ‘ว่าที่’ คู่หมั้น ก็ยุ่งของส่วนตัวกันได้” เหมือนโดนย้อนคืนเบาๆ
น้ำเสียงซาดีนส์กดต่ำเหมือนกำลังประชดฉันด้วยการย้อนคำพูดของฉันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
พลั่ก! ตุบ!
ฉันตัดสินใจกลับหลังหันเพื่อจะเดินออกจากห้องซาดีนส์แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อหมอนั่นผลักฉันลงบนเตียงหนานุ่ม
“คิดจะหนี?” ซาดีนส์ไม่ได้ตามลงมาคร่อมอย่างที่ทุกคนคิด เขาเพียงแค่ยืนอวดซิกแพกที่มีเพียงผ้าขนหนูสีครีมอ่อนๆ พันช่วงสะโพกไว้อย่างหมิ่นเหม่
“ทำไมต้องหนี” โต้ตอบเขาแต่
