“ซาดีนส์ เพื่อนนายรู้จักยีนส์ด้วยเหรอ” ตอนนี้ฉันไม่สนใจยัยหวาที่กำลังพยายามหาทางแยกฉันกับซาดีนส์ที่นั่งเก้าอี้ยาวตัวเดียวกันออก เธอเดินวนหาทางนั่งแทรกกลางแต่ซาดีนส์กลับไม่ยอมเปิดช่องว่างให้
“ไอ้การ์เซียน่ะเหรอ? ไม่รู้ดิ” เป็นคำตอบที่ไม่ช่วยอะไรฉันเลย
“ยีนส์แกไปทำอะไรตรงนั้น” เมื่อซาดีนส์ไม่รู้ฉันก็เลือกตะโกนถามยีนส์แทน
แต่ดูท่าทางยีนส์จะไม่สนใจเสียงถามฉันเลย เธอเอาแต่นั่งกระฟัดกระเฟี้ยดพยายามหาทางลุกออกมาจากผู้ชายหน้านิ่งๆ ลุคดูดิบเถื่อนอย่างการ์เซีย
พรึ่บ ฉันทนไม่ไหวที่เห็นเพื่อนรักเหมือนกำลังอึดอัดกับสถานการณ์นี้เลยจะลุกไปรับตัวเธอกลับมา แต่ลุกขึ้นได้ไม่เต็มตัว ซาดีนส์ก็คว้าหมับเข้าที่แขน ดึงฉันนั่งที่เดิมอีกครั้ง “จะไปไหน บอกให้กินข้าว” ซาดีนส์ยังคงพูดคำเดิม
“พี่ซาดีนส์คะ หวาเองก็หิวเหมือนกัน เราไปนั่งโต๊ะทางนู้นกันดีกว่าค่ะ”
นี่ยัยหวายังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ ฉันนึกว่าเธอตัดใจเดินหนี
