“คุณยุ่ง ไม่อยู่ค่ะ ไปดูงานต่างประเทศ ฝากให้ทางเราดูแลรับรองว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวแทนค่ะ” พนักงานของร้านเครื่องประดับบอกกับตุลย์รวมถึงกรวิกา ซึ่งรู้สึกแปลกใจเพราะไม่รู้มาก่อนว่า ปยุดาจะเดินทาง
“ใกล้วันแต่งงานแล้วนะ สงสัยทำใจไม่ได้” ตุลย์รำพึงออกมาทำเอากรวิกาหน้านิ่งจ้องมองอย่างไม่พอใจนัก
“อยากจ่ายค่าแหวนเองไหม ถ้ายังจะพูดจาแบบนี้อยู่” กรวิกาพูดเสียงเข้ม พนักงานเห็นท่าไม่ดีตั้งแต่ได้ยินตุลย์พูด จึงปล่อยให้ทั้งสองคนได้พูดคุยกัน
“ใครจ่ายก็ไม่สำคัญแล้วมั้งคะ” ตุลย์ยิ้มเยาะ
“จริงของพี่ตุลย์” กรวิกาไม่รู้จะต่อล้อต่อเถียงไปทำไม สู้เงียบถามคำตอบคำน่าจะมีความสุขมากกว่า
“แน่สิ พี่พูดอะไรถูกหมดอยู่แล้ว เพราะคิดและวางแผนมาอย่างดี” ตุลย์พูดด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง ตั้งแต่กรวิกาตอบตกลงแต่งงาน โดยไม่โต้เถียง ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ยิ่งทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวได้ใจ แม้แต่มารดาของตุลย์ยังเตือนให้ห้ามปรา
