14.เดินตามฝัน
1275 Words
"ก็อยาก พอดีพี่ต้นข้าว พี่ชายของยัยใบเตยเพื่อนต่างคณะของหนูเค้าอยากหาทำเลเปิดคลินิกอ่ะค่ะ แล้วบังเอิญเจอพี่เค้าที่ห้างก็เลยพาไปเช่าตึกของหนูที่พ่อกับแม่โอนให้น่ะค่ะ พี่แกมีนโยบายช่วยเหลือสัตว์ด้วย ในรายที่เจ้าของที่พาสัตว์ไปรักษาแต่ไม่มีเงินจ่าย หนูก็เลย..."
"อยากช่วย อยากทำ" กันตพงษ์พูดแทรกขึ้น
"ใช่ค่ะ พี่กันจะว่าอะไรมั๊ยถ้า..."
ต้องตามองหน้าว่าที่สามีอย่างไม่เต็มตา
"ถ้าอะไร ไหนลองบอกมาซิ๊" กันตพงษ์พูดเสียงเข้ม ทำเอาต้องตาหน้าหุบลงทันที
"ถ้าหนูจะเป็นอาสาช่วยเหลือสัตว์ไร้ยาก....คือไม่ถึงขนาดบุกป่าฝ่าดงไปอะไรขนาดนั้นนะ แต่เป็นกองเสริม..ช่วยทุนทรัพย์บางร่วมทีมบ้าง...แฮ่ ..." ต้องตายิ้มเจื่อน ๆ เมื่ออีกคนยังทำหน้าเข้ม
"คือ ยัยใบเตย ยัยนุชก็ร่วมขบวนการด้วยหน่ะ....พี่กัน..อย่าเงียบซิ" ต้องตาพูดพร้อมกับเขย่าแขนว่าที่สามี ซึ่งยังคงหน้าตึงอยู่
ต้องตาและกันตพงษ์ยังใช้ชีวิตปกติ ฝ่ายชายขออนุญาติพาว่าที่ภรรยาไปนอนที่บ้านของตนสลับกับบ้านของสาวเจ้า ในขณะที่ต่อพงษ์พาภรรยาและลูกสาวกลับมาอยู่ที่บ้านของตนแทน เพราะบ้านทางนั้นมีพี่ชายอยู่เฝ้าบ้านแล้วโดยแม่ยายจะมานอนช่วยเลี้ยงหลานที่บ้านเป็นครั้งคราวไปทำให้ต้องตาหายกังวลไปหนึ่งเปราะ
"พี่ว่าต้องมาอยู่กับพี่เป็นการถาวรดีกว่า หรือจะสร้างเรือนหอใหม่พี่ก็ไม่ติด ถ้าคิดถึงบ้านคิดถึงทางนั้นก็กลับไปเยี่ยม" ชายหนุ่มเสนอทางออกที่เข้าข้างตัวเองชะมัด
"ต้องว่า ไป ๆ มา ๆ ก็ดีแล้ว ต้องอยากอยู่บ้าน คิดถึงคุณนายต้องรัก คุณนายแม่ แล้วก็อยากเลี้ยงหลานด้วย ว่าแล้วพรุ่งนี้จะกลับบ้านนะ "
พรื่ด... เสียงถอนหายใจของคนตัวโต
"ก่อนไปเดี๋ยวจะทำให้สบายตัวก่อนน่า รู้หรอก" ว่าแล้วมือบางก็ลูบวนหน้าอกหนันแน่น เรื่องลงไปที่จุดยุทธศาสตร์ทันที่ที่มือบางสัมผัสก็ตั้งลำไว้รอเหมือนสุนัขรอเจ้าของก็ไม่ปาน แล้วความสุขก็ถาโถมเข้ามาใส่ชายหนุ่มอย่างจัง แต่อีกคนแสบคอน้ำตาเล็ด
หึหึ เสียงหัวเราะในลำคอ
"หัวเราะอะไร ไม่ต้องเลย แสบคอหมดแล้วเนี่ย" พูดไป ลูบคอไป เช็ดน้ำหูน้ำตาไป
กันตพงษ์ประคองใบหน้าสาวเจ้ามาจูบอย่างดูดดื่มเนิ่นนาน จากนั้นเขาถอนจูบอย่างอ้อยอิง แต่ยังคงซบอยู่กับซอกคอและหน้าอกสาวเจ้า
"พี่กันเป็นอะไร ลุกขึ้นได้แล้ว ไปอาบน้ำกัน เร้ว เดี๋ยวน้องอาบน้ำให้ ใครจะอาบก็ตามมาน๊า มีโปรโมชั่นเสริม" พูดจบก็เดินนวยนาดเข้าห้องน้ำไป โดยมีคนตัวโตเดินตามไปติด ๆ
นี่ ฮ่ะ ฮะ ฮ่า /คิ๊ก คิ๊ก ...อย่าแกล้งซิ พี่กันนี่ มันจั๊กจี๋ /ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า นี่ นี่/ คิ๊ก คิ๊ก คิ๊ก โอ้ย เหนื่อย พอแล้วพี่กันมันจั๊กจี๋ เสียงแห่งความสุขดังออกมามาจากห้อง จนคนในบ้านได้แต่ระอาระคนแปลกใจที่ได้ยินเสียงหัวเราะเสียงดังของลูกชายคนโตของบ้าน
ทางด้านผู้สูงวัยทั้งสองของบ้าน
"นี่คุณ ฟังซิ่ ได้ยินมั๊ย..คุณ..คุณ..สนใจฉันหน่อย" "เรื่องของเด็ก ๆ น่า ก็ดีแล้วไม่ใช่ไง? ที่ลูกหัวเราะเสียงดังได้ในรอบ 10 ปี"
"โถว่....ไอ้เราก็คิดว่าไม่สนใจที่แท้ก็..." คุณนายกานดาพูดแล้วก็สะบัดบ๊อบใส่สามี
---------------------
ทางด้านคลินิกรักษาสัตว์ต้นข้าวกิจการดำเนินไปได้สวยมีลูกค้าทุกระดับและกิจการอาสาก็ตามมาติด ๆ
สุดสัปดาห์ทางอาสาช่วยหมาแมวจะมีการช่วยฉีดยาทำหมันหมาแมวจรจัดและต้องการทุนทรัพย์พอประมาณ ต้องตาเป็นทีมทุนทรัพย์และเสบียง เธอไม่ลังเลที่จะทำและรู้สึกสนุก สุขใจทุกครั้งที่ได้ทำมัน
ปัจจุบันต้องตาทำงานที่บริษัทของครอบครัวเธอ โดยได้รับมอบหมายให้ดูแลในส่วนของโปรเจคเล็ก ๆ ริเริ่มเรียนรู้งานไปก่อน ทำให้เธอพอมีเวลาว่างในการก่อการดี (รึเปล่า)
-ห้องนอนกันตพงษ์
"พี่กันเหนื่อยมั๊ยคะ" ต้องตาบีบนวดไหล่ให้ว่าที่สามีอย่างเอาใจ
กันตพงษ์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"อ้าว คนเป็นห่วง ทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถามอยู่ได้เดี๋ยวก็ไม่ห่วงเสียเลยดีมั๊ยเนี่ย" เธอแกล้งบ่นไปงั้น ที่จริงไม่มีไร
"จิงดิ๊" "เอ้า จิงงง" ต้องตาตอบกลับ
"งั้นถอดเสื้อผ้าออก" กันตพงษ์แกล้งลองใจ
"ห๊ะ เกี่ยวไรกับถอดเสื้อผ้าอ่ะ" ต้องตาสงสัย
"ก็อึดอัดไง ถ้าห่วงจริงก็ต้องทำให้หายอึดอัดดิ่" ไม่พูดเปล่า มือใหญ่กุมมือน้อยไปวางที่จุดยุทธศาสตร์ของตน
"มันเกี่ยวกันตรงหนายล่ะพี่กัน ฮ่วย ไม่พูดล๊ะ ไปดูกิจการดีก่า" ว่าแล้วก็ดุ๊กดิ๊กไปที่แท็บเล็ตของตัวเองนั่งกด ๆ จิ้ม ๆ ยุกยิก ๆ
กันตพงษ์อ้อมไปด้านหลังต้องตาอย่างเงียบเชียบ แล้วเข้าตะครุบกอดจู่โจมคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว ทำเอาชุดกระโปรงหลวม ๆ ที่สวมใส่รั้งขึ้นถึงต้นขาอ่อนส่งให้เห็นผิวนวลเนียนสวยขาวราวน้ำนม
กันตพงษ์ถึงกับคอแห้งผากร้อนวูบวาบในตัวอย่างห้ามไม่อยู่อีกต่อไป
"ต้อง อีก 1 เดือนเท่านั้นเอง พี่ว่าเรามาทำรักกันเถอะ พี่พูดจริง ๆ นะ"
กันตพงษ์เอ่ยปากอีกครั้ง
"เอาจริงดิ พี่กัน ต้องไม่แน่ใจว่าจะเหมือนตอนนั้นอีกหรือเปล่า นะซี"
"มันก็ต้องลองนะ ต้องอนุญาตให้พี่ลองได้มั๊ยครับ..นะครับ"
พรึ่บ ต้องตาใช้มือนุ่มเรียวเล็กจู่โจมจับจุดยุทธศาสตร์ว่าที่สามี พร้อมกับตวัดดูดเลียไอติมแท่งใหญ่พัลวัล
"ซี๊ดดดด....ต้อง" กันตพงษ์ครางเสียงแหบพร่า พี่ไม่ไหว เขาปลดปล่อยทุกหยาดหยดในปากเธอ
"สบายตัวรึยังคะพี่กัน น้องเป็นห่วงมากนะคะ" พูดเสียงล้อเลียน
"ฮึ ไอ้เจ้าเล่ห์...มานี่มา" ตบที่หน้าขาตัวเอง เขาประคองใบหน้าเธอแล้วจูบดูดดื่มอยู่เนิ่นนาน
"รักนะไอ้ดื้อของพี่"
"รักเกมือนกันค่ะ...พี่กันคะหนูทำดีมั๊ยคะ...."
กันตพงษ์ (....) จะมาไม้ไหนละทีนี้
"พี่กันคะ หนูขอสปอนเซอร์หน่อย ของบฉีดวัคซีนป้องกันพิษสุนัขบ้าหมาแมวแล้วก็ค่าทำหมันค่ะ..แฮร่.."
นั่นปะไร กุว่าแล้ว เขาคิดในใจ
"เท่าไร"
"สักแสนเป็นไง..ค่าวัคซีนกลุ่มเป้าหมาย 100 ตัว ทำหมันเป้าหมาย 20 ตัวแล้วก็ค่าตอบแทนสัตวแพทย์ค่ายา จิปาถะ ก็มีด้วยประการฉะนี้..ค่ะ...เดี๋ยวไปบอกบุญคุณนายแม่ แล้วก็พี่ต่อ ยัยนุช ยัยเตย น่าจะพอ เผื่อเหลือเผื่อขาด..." ต้องตาลูบคางเล็กอย่างใช้ความคิด
"พรื่ด.....ดูทำท่าเข้ายังกะธุรกิจพันล้านอย่างนั้นแหละ.....
เฮ๊อ.....กันตพงษ์จ้องภรรยาตัวน้อยอย่างพิจารณา...มานี่มา...แปะแปะ (ตบหน้าขาตนเองเป็นนัยบอกให้สาวเข้ามานั่งบนตักแกร่ง)
พี่รู้ว่าเธอรักสัตว์ อยากช่วยเหลือเมื่อมีโอกาส และพี่รู้ว่าเธอช่วยพวกมันได้...แต่เธอต้องมองโลกแห่งความเป็นจริงบ้างนะ ทำไมมันยังมีสุนัขจรจัด ในวัด สถานที่ราชการ ที่สาธารณะของรัฐ ทำไมบ้านพักพิงสัตว์จึงมีประชากรสัตว์ล้นเหลือ ดูแลไม่หวาดไม่ไหว มันเกิดจากอะไร... ต้องตาสงบเงียบคิดตาม..
- Writer
