3
534 Words
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณพ่อ”
เสียงทักใส ๆ นั้นทำให้รณภพอดสะดุ้งไม่ได้
นั่นเป็นเพราะปกติแล้ว เขามักคุ้นเคยอยู่กับความเงียบงัน ไม่มีคนอื่น จนลืมคิดไปว่า เมื่อช่วงค่ำที่ผ่านมา ปาพจน์พาแฟนสาวเข้าบ้าน สักพักได้ยินรถแล่นออกจากบ้านไปอีกรอบ แต่ไม่คิดว่า คีตกานต์จะค้างที่นี่
“อ้าว หนูกานต์ นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก”
“เปล่าค่ะ”
ร่างสูงเพรียว ทรวดทรงนั้นถูกห่อหุ้มเอาไว้อย่างหลวม ๆ ด้วยชุดคลุมเนื้อบาง กลิ่นหอมที่โชยแตะจมูกนั้น ทำเอาอารมณ์ของหนุ่มใหญ่ที่ยังคุกรุ่นและเต็มไปด้วยเลือดเนื้อความต้องการล้นปรี่เกิดหวั่นไหวปั่นป่วนขึ้นมาอีก
“เห็นคุณพ่อออกมานั่งดื่ม เหมือนมีเรื่องกลุ้มใจ”
“เปล่า ๆ” ปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม มีเพียงแววตาเท่านั้นแหละที่ไม่สามารถปิดบังความรู้สึกอันแท้จริงเอาไว้ได้ แววตามันฟ้องอยู่ในตัวว่าชีวิตครองเรือนมีปัญหา และเป็นปัญหาที่ไม่สามารถอธิบายให้ใครฟังได้ด้วย
“ท่าทางคุณพ่อเหมือนคนเหงาเลยค่ะ”
มันอาจเป็นเพียงประโยคธรรมดาจริง ๆ แต่กลับทำให้รณภพถึงกับสะดุ้งเฮือก ใช่! เหงา เปล่าเปลี่ยว ความเป็นชายที่ตื่นตัวได้ดี มันถูกเก็บกดเอาไว้ มันไม่เคยถูกใช้งาน
“รู้ได้ไง” รณภพถามยิ้ม ๆ นึกเอ็นดูหญิงสาว ทว่าต้องรีบตั้งสติให้ได้ก่อนที่จะถลำลึก กลายเป็นเหยื่อของอารมณ์เบื้องต่ำ
คีตกานต์เป็นลูกเป็นหลาน เขาเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ แต่ทำไมนะ ถึงอดคิดไม่ได้ หรือว่าจิตใจของเขาหมกมุ่นอยู่กับเรื่องพวกนี้จนเกินไป
มิน่าล่ะ นุชนาฏจึงไล่ให้ลุกออกจากตัวของนาง
รุ่นเขาควรจะเข้าวัดเข้าวาถือศีลกินเจได้แล้ว
“ไม่รู้สิคะ เวลาหนูเหงา หนูก็ทำแบบคุณพ่อเหมือนกัน นั่งดื่มเงียบ ๆ”
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนรุ่นหนูจะเหงา”
“มันก็มีบ้างค่ะคุณพ่อ อาจเป็นเพราะหนูเซนซิถีบก็เป็นได้มั้งคะ”
“ตาพจน์เคยทำอะไรให้หนูไม่สบายใจบ้างหรือเปล่า”
“โอ้ ไม่เลยค่ะ”
“อืม ดีแล้วละ ถ้าหนูไม่สบายใจเพราะตาพจน์ละก็ฟ้องคุณนุชนาฏเค้าได้นะ ตาพจน์ค่อนข้างเกรงใจคุณแม่ของเค้ามากทีเดียว”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ถ้าจะฟ้อง หนูฟ้องคุณพ่อดีกว่า”
“ฟ้องทำไมคนอย่างพ่อ”
น้ำเสียงของรณภพอาจฟังดูราบเรียบก็จริง แต่ไม่หรอก ในน้ำเสียงนั้นซุกซ่อนความเป็นผู้ชายที่ถูกมองข้าม หรือเป็นแค่ผู้แพ้ตลอดกาลอยู่ในนั้น เขาเหมือนไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง ไม่เหลือความภาคภูมิใจ อย่างน้อยที่สุด ไม่สามารถเป็นที่พึ่งสมกับการเป็นผู้ชายหัวหน้าครอบครัว
“หนูไม่สนิทกับคุณแม่หรอกค่ะ กลัว”
คีตกานต์พูดแล้วหัวเราะเบา ๆ “กลัวรัศมีของคุณแม่”
“พูดอะไรอย่างนั้น”
“จริง ๆ นะคะคุณพ่อ”
ความสนิทสนมระหว่างคีตกานต์กับรณภพ มันสามารถเกิดขึ้นได้เอง น้ำเสียงกิริยาท่าทางของหล่อนยามที่แสดงออกมาย่อมแตกต่างอย่างสิ้นเชิงเวลาอยู่กับนุชนาฏ
- Writer
