ตอนที่ 5
929 Words
หลากหลายคำถามที่นักข่าวยิงเข้าใส่น้ำฟ้า แต่หญิงสาวก็ตั้งสติ รับมือกับทุกคำถามได้อย่างยอดเยี่ยม หล่อนพูดทุกอย่างที่เป็นความจริงออกไป และก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือมารดาในความสามารถที่หล่อนพอจะทำได้
การแถลงข่าวกำลังจะจบลงด้วยดี หากร่างของผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งไม่ปรากฏขึ้นเสียก่อน และผู้หญิงคนนั้นก็เรียกเสียงฮือฮาจากนักข่าวได้เป็นอย่างดี
“ดิฉันเป็นแม่ของน้องน้ำฟ้าค่ะ”
น้ำฟ้ามองไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินมาหยุดตรงหน้าด้วยสายตาห่างเหิน หล่อนไม่ได้มีความคุ้นเคยกับผู้หญิงที่ให้กำเนิดตนเองเลยแม้แต่น้อย
“แย่แล้วน้ำฟ้า แม่เธอเล่นใหญ่เกินเบอร์มาก” ผู้จัดการส่วนตัวกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ฟ้า... ควรจะพูด หรือทำอะไรดีคะพี่ยุ”
“สังคมไทย ต้องทำตัวเป็นลูกที่ดี ไม่อย่างนั้นเธอดับแน่น้ำฟ้า”
คำแนะนำจากยงยุทธ ทำให้น้ำฟ้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ และยกมือขึ้นไหว้มารดา
แสงแฟลชและเสียงรัวชัตเตอร์จากบรรดาช่างภาพนักข่าวดังขึ้นไม่หยุด
“ฟ้าต้องช่วยแม่นะ... แม่ถูกเจ้าหนี้ขู่ฆ่า”
แม่ของหล่อนวางแผนมาเป็นอย่างดี เพราะจะใช้นักข่าวบีบบังคับให้ลูกสาวที่ตัวเองไม่เคยเลี้ยงดูชดใช้หนี้สินให้
น้ำฟ้ากำมือแน่น หล่อนไม่ได้เกลียดแม่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกรักหรือผูกพันอะไร
“ฟ้าจะพยายามหาเงินมาช่วยค่ะ”
“แค่พยายามไม่ได้นะลูกรัก ฟ้าต้องหาเงินมาให้ได้ ไม่อย่างนั้นเจ้าหนี้มันฆ่าแม่แน่ แม่กลัว...”
แล้วแม่ของหล่อนก็เปิดบาดแผลที่ต้นแขนโชว์นักข่าว
“พวกมันดักทำร้ายแม่มาหลายครั้งแล้ว ฟ้าช่วยแม่หน่อยนะลูก ไม่อย่างนั้นแม่ต้องตายแน่ๆ”
แม่ของหล่อนบีบน้ำตา และกำลังจะคุกเข่ากับพื้นเพื่อเรียกคะแนนสงสาร น้ำฟ้าจำต้องรีบออกไปดึงแม่เอาไว้
“ก็ได้จ้ะ ฟ้า... จะใช้หนี้แทนแม่เอง”
“จริงๆ นะฟ้า... ฟ้าไม่โกหกแม่นะ”
“ค่ะ”
แม่ของหล่อนฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อหาคนมาชดใช้หนี้แทนตัวเองได้สำเร็จ
“น้องๆ นักข่าวช่วยเป็นพยานให้น้าด้วยนะ ลูกสาวของน้าสัญญาว่าจะใช้หนี้แทนน้าทุกบาททุกสตางค์แล้ว”
“พวกเราเป็นพยานค่ะ”
เสียงของนักข่าวคนหนึ่งดังขึ้น และก็มีอีกหลายคนพูดตาม
“น้องน้ำฟ้าเป็นคนดีมาก ไม่ทอดทิ้งแม่ ช่วยใช้หนี้แทนแม่”
ผู้คนต่างสรรเสริญเยินยอหล่อนดังกังวาน แต่ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า น้ำฟ้ากำลังเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นแค่ไหน มีเพียงยงยุทธคนเดียวที่เข้าใจความรู้สึกของหญิงสาว
หลังจากจบสิ้นงานแถลงข่าว แม่ของน้ำฟ้าก็ยังไม่ยอมกลับ
“ฟ้าลูกแม่โตขึ้นสวยจริงๆ ลูก”
สีหน้าของน้ำฟ้าราบเรียบ ไม่ได้แสดงความยินดีใดๆ กับคำพูดของมารดาเลย
“แม่เป็นหนี้เท่าไหร่คะ แล้วเจ้าหนี้ของแม่เป็นใคร ฟ้าจะได้เอาเงินไปใช้ให้ค่ะ”
“มันก็ไม่มากเกินกำลังดาราสาวสวยอย่างน้ำฟ้าของแม่หรอก”
“แล้วมันเท่าไหร่กันคะแม่”
น้ำฟ้าย้ำถามอีกครั้ง จ้องมองมารดาด้วยสายตาว่างเปล่า
“สองล้านห้า”
“สองล้านห้า!?” น้ำฟ้าแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย
“แม่ว่าอะไรนะคะ แม่เป็นหนี้สองล้านห้าเหรอคะ?”
น้ำฟ้าภาวนาให้ตัวเองหูฝาดไป แต่คำตอบของแม่ทำให้หล่อนรู้ว่า หูของหล่อนยังปกติดีทุกอย่าง
“ใช่จ้ะลูกน้ำฟ้าคนสวย สองล้านห้า ไม่มากเกินกำลังลูกหรอกใช่ไหม”
น้ำฟ้าแทบเป็นบ้ากับสิ่งที่ได้ยิน นี่หล่อนกำลังร่วงหล่นลงไปในนรกอีกครั้งแล้วใช่ไหม
“ฟ้าไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกแม่”
“จะไม่มีได้ยังไง แกเป็นถึงดาราดัง เงินแค่สองสามล้าน หาง่ายจะตายไป”
“ฟ้าเพิ่งเอาเงินไปซื้อบ้านให้ตากับยายอยู่ ตอนนี้เงินสดฟ้าเหลือไม่ถึงห้าแสน” น้ำฟ้าตอบไปตามความจริง
“กูไม่เชื่อหรอก”
แม่ของหล่อนแสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้าและคำพูด
“ก็แล้วแต่แม่เถอะ ฟ้าช่วยได้แค่ห้าแสน”
หญิงสาวตัดบท และจะเดินหนี แต่แม่ก็กระชากแขนเอาไว้ และบีบแรงๆ จนหล่อนเจ็บ
“ฟ้าเจ็บนะแม่”
“มึงจะเจ็บอะไรนักหนา ตอนกูเบ่งมึงออกมาเจ็บกว่านี้อีก”
บางทีเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบบุพการีสินะ
“ถ้ามึงไม่หาเงินมาใช้หนี้ให้กู อนาคตในวงการมึงดับแน่ นังน้ำฟ้า”
น้ำฟ้ามองมารดาด้วยความเจ็บปวด
“แม่ไม่เคยเลี้ยงฟ้า แล้วยังจะมาตามทำลายชีวิตฟ้าอีกเหรอคะ”
“มึงอย่าลืมสิ ว่าถ้าไม่มีกู มึงก็ไม่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้หรอก บุญคุณของกูท่วมหัว จำเอาไว้อีน้ำฟ้า!”
น้ำตาของน้ำฟ้าไหลออกมา แต่หล่อนก็รีบยกมือขึ้นป้ายทิ้ง ยงยุทธที่ยืนรออยู่ไกลๆ ชะเง้อคอมองมาด้วยความเป็นห่วงตลอดเวลา
“มึงจะทำยังไงก็ได้ หาเงินมาให้กูสามล้าน กูต้องเอาไปใช้หนี้”
“ไหนเมื่อกี้แม่บอกว่าสองล้านห้าไงคะ”
คนเป็นแม่ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก มันคือรอยยิ้มจากปีศาจร้ายในสายตาของน้ำฟ้า
- Writer
