ตอนที่15 เอ็นดูเขา...คอเราขาด ตอนจบ
ผมตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยอารมณ์เดือดดาล แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ภาพเหตุการณ์กระตุกหัวใจแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น หากผมไม่ใจอ่อนรับผู้ชายคนนี้ขึ้นรถมาด้วย
1ชั่วโมงก่อนหน้า…
แสงไฟหน้ารถยนต์เก๋งรุ่นยอดนิยมยี่ห้อหนึ่งของญี่ปุ่นพวยพุ่งออกไปเบื้องหน้าซึ่งสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ขึ้นเป็นแถวเป็นแนว กิ่งไม้ใบไม้หนาแน่นขนัดค้อมตัวเข้าหากันราวกับอุโมงค์สีดำอันมืดมิด เราแทบมองอะไรนอกตัวรถไม่เห็นเลยนอกจากตำแหน่งที่แสงไฟส่องนำทาง นาฬิกาดิจิทัลที่ตั้งไว้หน้าคอนโซลของรถบอกเวลา23.35น. ความจริงถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดป่านนี้ผมกับภรรยาน่าจะได้ไปนอนพักผ่อนอยู่ในห้องของรีสอร์ทหรูที่เราจองกันไว้ตั้งแต่สามชั่วโมงก่อน
แต่GPSก็สร้างปัญหาให้กับผมและภรรยาจนได้ เมื่อยิ่งขับตามเส้นทางที่เจ้าอุปกรณ์แสนรู้ที่นำทางมาก็เหมือนยิ่งออกจากเส้นทางไปเรื่อยๆ
“ทางเส้นนี้น่ากลัวจังเลยนะค
