~ Chapter 4 ~
ชดใช้
“ชู่วว~” ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจเมื่อได้พบกับชายหนุ่มแปลกหน้าแทนที่จะเป็นพี่ชายของเธออย่างใจคิด
เขาเอาฝ่ามือปิดปากของเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงร้อง เดี๋ยวเพื่อนของเขาจะคิดว่าเขาลักลอบเข้ามาปล้นสวาทสาวน้อยคนนี้น่ะสิ
เพียงฝันหอบหายใจอย่างหนัก เธอยันตัวเองลุกขึ้นและพยักหน้าเข้าใจเขาเมื่อชายหนุ่มได้ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากหนาเพื่อบอกให้เธอเงียบเสียง
ชายหนุ่มหยัดกายหลังตรงพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอกหลังจากได้ปล่อยมือออกจากริมฝีปากอวบอิ่มของเธอแล้ว ขณะที่รูม่านตาของสาวน้อยคนนี้ยังไม่หยุดขยายกว้าง
“ปะ เป็นใครคะ” เพียงฝันหันรีหันขวางเพื่อสำรวจรอบกาย ก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามันก็เป็นห้องเดิมที่เธอเข้ามาตั้งแต่แรก หรือว่า
“อ๊ะ หรือว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องพี่วิลล์คะ!” เธอโพล่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่เธอจะวาดเรียวขาลงที่นอน แต่ก่อนที่เธอจะได้ลุกขึ้นยืน ร่างหนาก็ขยับมาขวางเธอไว้เสียก่อน ทำให้เธอต้องนั่งหย่อนขาที่เตียงนอนดังเดิม
“ขะ ขอทางด้วยค่ะ” เธอไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม แต่ระยะห่างที่ห่างกันไม่กี่เซนฯนั้นทำให้ใจดวงน้อยของเธอเต้นผิดจังหวะ
ใบหน้าหล่อเหลาครบองค์ประกอบของเขานั้นทำให้เธอไม่กล้ามอง เพียงฝันก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ขณะที่คนตัวโตที่เห็นอย่างนั้นยิ่งได้ใจ
“ชื่อ?” เสียงทุ้มลึกของเขาทำให้เธอค่อย ๆ หันมามอง ใบหน้าเล็กช้อนสายตาขึ้นมองเขาก่อนที่เธอจะหลบสายตาคมนั้นทันที ท่าทางของเธอมันทำให้เขานึกขัน
“เพียง..เอ่อ เพียงฝันค่ะ”
“ลูกครึ่ง?” น้ำเสียงแปร่งๆ ของเธอทำให้เขาคิดเช่นนั้น
“ไม่เชิงค่ะ ถะ ถอยออกไปหน่อยค่ะ” เธอยังไม่ได้หันหน้ามาคุยกับเขา แต่พอพูดออกไปคนตัวโตก็ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ทำให้เธอตัดสินใจขึ้นเตียงนอนไปอีกครั้ง
เพียงฝันยันปลายเท้ากับที่นอนไปข้างหลัง แต่การกระทำขอเธอมันกลับเรียกเลือดในกายของเขาให้พลุ่งพล่าน เรียวขายาวที่ชันขึ้นนั้นทำให้เขาเผลอมองอย่างลืมตัว ก่อนที่เพียงฝันจะรู้ตัว
พรึ่บ!
เรียวขาเล็กหุบลงทันที ก่อนที่เธอจะขยับตัวถอยห่างออกไปจนตัวเธอชิดกับผนังห้องนอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียง ซึ่งเตียงนอนของชายโสดกลับตั้งติดผนังเสียอย่างนั้น
“เป็นใครคะ” เธอไม่รู้จะเอ่ยพูดอะไร แต่ก็อยากรู้ว่าเขานั้นเป็นใคร “เพื่อนพี่วิลล์เหรอคะ”
“เธอคิดอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“ฉันเป็นพี่มัน” เธอพยักหน้ารับเบา ๆ อย่างเข้าใจ แต่ทำไมกัน ทำไมเขาไม่เลิกมองเธอสักที
“ห้องนี้ ห้องพี่เหรอคะ”
“เธอคิดว่าไงล่ะ”
“ก็ ไม่รู้ค่ะ” เธอส่ายหน้าไปมากับคำตอบของเขาที่เป็นคำถาม คนอะไรชอบตอบคำถามด้วยคำถาม เขามันกวนเธอหรืออย่างไรกัน หญิงสาวรำพึงในใจ
“ฝันขอออกไปข้างนอกนะคะ” เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มเกาะพราวที่หน้าผากมนเมื่อหัวใจของเธอทำงานหนักเกินไป การโดนผู้ชายหน้าตาดีจ้องมองนั้นไม่ใช่เรื่องที่เธอจะทนได้
“คิดว่าเข้ามาแล้วจะออกไปได้ง่าย ๆ เหรอ” หญิงสาวขมวดคิ้วให้กับคำพูดของเขา เขาพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไรกัน เธอไม่เข้าใจ และรอยยิ้มมุมปากของเขานั้นอีก เขาคิดอะไรอยู่กันแน่
“คะ?” แม้นว่าในใจของเขาอยากจะกระโดดตะครุบกวางน้อยนี้มากเพียงใด แต่ความประทับใจแรกเห็นนั้นก็สำคัญ
“ฉันไม่ชอบให้ใครมานอนที่นอนของฉัน”
“อ๊ะ...” เพียงฝันก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด ก็เธอไม่รู้และห้องเขาก็ไม่มีรูปเขาเลย เธอจะรู้ได้อย่างไรกันว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของพี่เธอ
“ขะ ขอโทษค่ะ คือฝันไม่รู้”
“เหรอ ทำไงดีล่ะเธอนอนไปแล้ว”
“...น้ำลายไหลหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ห๊า ไม่นะคะ ฝัน ฝัน...” เธอยกมือขึ้นเช็ดมุมปากทันที ไม่รู้ว่าเธอได้นอนน้ำลายไหลไปแล้วจริงไหม ก็นอนหลับใครจะไปรู้กันเล่า
“หึ” พอตเตอร์หลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมาเมื่อเห็นว่าเธอทำหน้าเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด
“เธอจะชดใช้ยังไงดีล่ะ”
“หือ ฝันต้องชดใช้เหรอคะ”
“แล้วเธอคิดว่าไง”
“ฝันว่า ฝัน...ก็ได้ค่ะ ฝันชดใช้ให้ก็ได้” เธอนั้นคิดว่าเขาคงหมายถึงเงิน แค่โทรบอกแด๊ดดี๊ เงินที่ว่ามากแค่ไหนเธอก็มีให้
“แล้วจะให้ฝันชดใช้ด้วยอะไรเหรอคะ ถ้าเป็นเงิน...”
“ไม่ใช่เงิน”
“แล้ว?”
“_” สายตาคมไล่มองเรือนร่างของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า มันทำให้เธอตาโตขึ้น สมองของเธอแล่นทันทีเมื่อเห็นสายตาของเขา
“ไม่นะคะ!” เธอโพล่งเสียงออกมาเมื่อคิดว่าสิ่งที่เขาจะให้ชดใช้คือร่างกายของเธอ ขณะที่คนตัวโตหัวเราะออกมาเบา ๆ กับท่าทีของเธอ สงสัยเธอคนนี้คงจะหวงตัวไม่เบา
“เธอ...คิดอะไรอยู่สินะ”
“ถ้าหมายถึงร่างกาย ฝันไม่ให้ค่ะ!” เพียงฝันนั้นอ่านนิยายมากหรือกะไร ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะอยากได้ แต่เอาเถอะของหวานบ่มไว้น่าจะหวานกว่าเดิม
“ยิ้ม อะไรคะ” หญิงสาวยกมือขึ้นลูบต้นคอเมื่อชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานี้ยิ้มให้เธอ เขาชอบเธอหรือยังไงทำไมถึงยิ้มให้ พอคิดอย่างนั้นใบหน้านวลก็มีสีแดงระเรื่อขึ้นมา
“กาแฟ...”
“หือ?”
“ฉันขอแค่กาแฟแก้วหนึ่ง” ใบหน้าเล็กชะงักให้กับคำพูดของเขา เขาขอกาแฟแบบนี้ หมายความว่าเขาอยากเจอเธออีกครั้ง อย่างงั้นใช่ไหม...