พรึ่บ!
“อ๊ะ...”
“โง่หรือไงไปยืนคุยกับพวกมันทำไม” หญิงสาวก้มหน้าลงพร้อมกับทำหน้ามุ่ยออกมา เพียงฝันไม่คิดจะแก้ตัวอะไรเพราะเธอก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเธอมากนัก
“ขอโทษค่ะ” เธอพูดเสียงอ่อนก่อนจะค่อยๆ หมุนตัวเดินหนีเขา หากแต่ว่าเขากลับเดินมาคว้าข้อมือเธอเสียอย่างนั้น
“คะ?”
“ไปขึ้นรถ” เขาพูดพร้อมกับพยักพเยิดหน้าไปที่รถพอร์ชคันหรูของเขา
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“แต่ฉันเป็น” ว่าแล้วเขาก็กึ่งจูงกึ่งลากเธอให้ไปขึ้นรถของเขา พอตเตอร์ทำอย่างนี้เพราะเขาขี้เกียจฟังเสียงบ่นของวาโยหากว่าปลายฝนกลับมาที่นี่จริง ๆ
แกร็ก~
พรึ่บ!
“เจ็บ” เพียงฝันพึมพำออกมา แรงเหวี่ยงของชายชาตรีก็แรงมากพอที่จะทำให้เธอเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด
“น่ารำคาญ” เธอก้มหน้าลง อะไรที่ทำให้ชายข้างกายเธอเปลี่ยนเป็นคนละคนได้ขนาดนี้ เพียงแค่ชั่วข้ามคืนที่เขาได้ตัวเธอไปอย่างนั้นหรือ หญิงสาวเสียใจจนต้องหันหน้าหนีออกไปมองนอกหน้าต่าง
ขณะที่พอ
