2 ทายาท เลโอนาร์ด (อ่านฟรี 2)

1560 Words

2 ทายาท เลโอนาร์ด “คิดถึงใจคนเป็นแม่บ้างสิ ฉันรับไม่ได้หรอกนะที่ลูกชายคนเดียวของฉันจะรักสนุก เสเพล ติดเหล้า ติดสาวมั่วไปวัน ๆ แบบนี้!” “มันก็...คือชีวิตแบบลูกผู้ชายน่ะคุณ!” รามสูรพยายามหาทางแก้ตัวช่วยลูกชายคนโปรด เพราะตัวของเขาเองก่อนจะหยุดที่ภรรยาได้ ก็ผ่านอะไรมามากมายไม่แพ้กัน “ชีวิตลูกผู้ชาย!” พิมพ์มาดาเม้มปากและเอ่ยทวนคำพูดของสามีเบา ๆ “ใช่สิ!...ลูกคุณก็เหมือนคุณหมดทุกอย่างจริง ๆ นะ” พิมพ์มาดาถอนหายใจอย่างท้อแท้ และมองลูกชายด้วยสายตาไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น “ไม่เอาน่า งานมงคลนะ อย่ามาทะเลาะกันเลยที่รัก” รามสูรโอบไหล่ของภรรยาและกระซิบข้างหูให้เธอผ่อนคลายมากขึ้น เวลา 09:00 นาฬิกา ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา บรรยากาศเงียบขรึมและเต็มไปด้วยความเคารพ แม้ว่าจะมีหลายคนที่ไม่เห็นด้วยกับการขึ้นตำแหน่งของเขา แต่ไม่มีใครกล้าท้าทายหรือปริปากพูดอะไร “เริ่มกันเลยไหมครับพ่อ?” ไลออนเดินกลับมาหาพ่อกับแม่ของเขาและเอ่ยถามผู้เป็นพ่อด้วยความยำเกรง “อืม...ได้เวลาพอดี” รามสูรพูดก่อนจะพยักหน้าให้ลูกชายทำพิธีไหว้บรรพบุรุษ สองร่างสูงเดินตรงไปยังโต๊ะบูชา เคารพบรรพบุรุษตามธรรมเนียม ทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาเต็มไปด้วยความสง่างามและการสืบทอดอำนาจที่ส่งผ่านกันแบบรุ่นสู่รุ่น พิธีดำเนินไปท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเงียบสงัด ทุกสายตาจับจ้องไลออนขณะทำพิธี ในวินาทีที่รามสูรถอดแหวนเงินตราสัญญาลักษณ์แก๊งเลโอนาร์ดและมอบให้กับทายาท ผู้สืบสกุลของเขา “พ่อเชื่อ...ว่าลูกพ่อจะสามารถดูแล … เลโอนาร์ดของเรา ให้ยิ่งใหญ่ เกรียงไกร และมีอำนาจ ได้มากกว่าที่พ่อเคยทำเอาไว้” รามสูรจ้องมองลูกชายของเขาอย่างเชื่อใจ “ครับ! ผมจะไม่ทำให้พ่อต้องผิดหวัง” ไลออนสบสายตาของพ่อด้วยความมุ่งมั่น ก่อนจะรับแหวนเงินรูปสิงโตคำราม และมีดพกตราสัญญาลักษณ์ของตระกูลมาถือทาบที่กลางอก ไลออนหันหน้ากลับไปโค้งให้กับแขกคนสำคัญทุกคนที่มารวมเป็นสักขีพยาน การรับตำแหน่งหัวหน้าของเขา เมื่อพิธีเสร็จสิ้น เสียงปรบมือดังก้องในห้องโถงใหญ่ ไลออนได้รับการแต่งตั้งเป็นหัวหน้าแก๊งเลโอนาร์ดอย่างเป็นทางการ “ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานในวันนี้” ไลออนกล่าวขอบคุณทุกคนเสียงเข้มกังวาน ฟังชัดทุกถ้อยคำ สายตาคมคายกวาดสายตามองไปยังแขกทุกคนตรงหน้านิ่ง ๆ “ดื่ม!” ไลออนยกแก้วเหล้าขึ้นมาชวนให้ทุกคนได้ร่วมดื่มฉลองไปกับตำแหน่งใหม่ของเขา ก่อนที่งานเฉลิมฉลองสุดอลังการจะเริ่มต้นขึ้น ภายในห้องโถงกว้างมีทั้งอาหารเครื่องดื่มไม่มีอั้น บนโต๊ะอาหารของคนในครอบครัว เลโอนาร์ด “ไลลาไม่มาเหรอพ่อ?” ไลออนเอ่ยถามถึงพี่สาวของเขา ในตอนที่เดินมานั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกันภายในครอบครัว “พี่เราเขาตั้งท้องอ่อน ๆ น่ะ แม่เลยยังไม่อยากให้เขาเดินทางไป ๆ มา ๆ” “ตั้งท้อง? ผมไม่รู้เลยนะเนี่ย” ไลออนเบิกตาอย่างตกใจแต่ก็นับเป็นข่าวดีมาก ๆ เช่นกัน “พ่อกับแม่ก็เพิ่งรู้ไม่กี่วันนี่เองแหละ เดี๋ยวไว้รับตำแหน่งเสร็จว่างเมื่อไหร่ ค่อยบินไปหาเขาที่อิตาลีแทน” พ่อเอ่ยอธิบายพร้อมกับตบไหล่ลูกชายเบา ๆ ก่อนจะชนแก้วนั่งจิบเหล้ากันไปพลาง ๆ “อ๋อ...แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน” ไลออนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ส่วนตัวแล้วเขากับพี่สาวแทบไม่ค่อยได้เจอหน้ากันสักเท่าไร ด้วยอายุที่ห่างกันพอสมควร แต่ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไลออนเองก็ยังรักและเคารพเธอเหมือนเดิม “ทางนี้เลยค่ะ ๆ” เสียงของคนเป็นแม่ที่เดินนำทางชายสูงวัยคนหนึ่งมาทางโต๊ะของทั้งสองพ่อลูก “ไม่เจอกันนานเลยนะครับ นายท่าน” สายตาของซินแสมองตรงไปยังรามสูรก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ซินแสจิว สบายดีนะ” รามสูรเอ่ยทักทายกลับไปด้วยท่าทีเรียบเฉย ซึ่งไลออนเองก็มองชายแปลกหน้าคนนั้นนิ่ง ๆ อย่างไม่ได้พูดคุยอะไร “ก่อนอื่นผม ต้องขอแสดงความยินดีกับหัวหน้าแก๊งคนใหม่ด้วยนะครับ” ซินแสหันมายิ้ม ๆ ให้กับไลออนแต่สายตาของเขามันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ “ครับ” ไลออนพยักหน้ารับไปตามมารยาท “ก็คนนี้แหละค่ะ ที่ซินแสจิว คนที่เคยทำนายเรื่องลูกเอาไว้ ตั้งแต่ตอนที่พ่อกับแม่ยังไม่มีลูกคนที่สองเลยน่ะ” แม่ของไลออนรีบพูดไปก็ลูบไหล่ของลูกชายไปด้วย “…” ไลออนพยักหน้ารับไปด้วยสายตาที่เรียบเฉย เพราะเขาไม่ได้เชื่อในเรื่องพวกนี้ แต่ก็ไม่กล้าจะขัดใจแม่จึงนั่งฟังไปอย่างเงียบ ๆ ซินแสก้าวเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความลึกลับ ดวงตาของเขาแวววับขณะที่จ้องมองไปยังร่างสูงของไลออนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างที่สะท้อนถึงอำนาจและความน่าเกรงขาม รอยยิ้มนั้นหายไปในพริบตา ซินแสถอนหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มก้อง “ใบหน้า รูปลักษณ์งดงามดุจดั่งราชสีห์จริง ๆ ตามที่เคยเห็นในนิมิต” ซินแสจ้องมองดวงตาที่ดุดันคู่นั้นและเอ่ยทักขึ้นในทันที “ลูกชายของพิมพ์เกิดปีเสือ ตรงกับที่ซินแสเคยทำนายไว้ด้วยนะคะ” พิมพ์มาดาเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น เพราะคำทำนายของซินแสตรงแม่นแทบจะทุกเรื่องจริง ๆ “หึ หึ ผู้ที่ถือกำเนิด เกิดในปีเสือ ตามนักษัตรจีนแล้ว” ซินแสจิวพยักหน้ารับพลางอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเกริ่นถึงดวงชะตาของ มาเฟียหนุ่มรูปงามตรงหน้าด้วยสายตาที่แน่นิ่ง “เสือและสิงห์ เป็นสัตว์ที่ไม่เกรงกลัวใครทั้งสิ้น มันคือราชันแห่งป่า เป็นสัญลักษณ์ของมหาอำนาจ มีความดุร้าย กล้าหาญ และเหี้ยมโหด แพ้ใครไม่เป็น” สายตาของเขาจ้องไปยังไลออนที่นั่งจิบเหล้าไปฟังไป ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ราวกับจะประเมินทุกคำพูดที่เอ่ยออกมา “อิทธิพลและอำนาจจะขยายออกไปไม่รู้จบตราบใดที่ท่านยังคงอยู่ในเส้นทางนี้” “แต่...” ซินแสหยุดพูดและสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “หากวันใดที่ควบคุมในอำนาจที่มีไม่ได้… ราชาแห่งป่าจะกลายเป็นสัตว์ที่ถูกล่าแทนก็ได้นะ” เสียงของซินแสเบาลงขณะที่เขามองตรงไปยังไลออน “ที่พูดมาหมายความว่ายังไง?” รามสูรที่นั่งฟังอยู่ด้วย พอได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วโพล่งถามขึ้นกลางคัน “อย่าบอกนะ...ว่าพ่อก็เชื่อที่ตาแก่เพ้อเจ้ออยู่นะ” ไลออนโน้มตัวไปกระซิบถามพ่อตัวเองเบา ๆ “จะเชื่อหรือไม่เชื่อ ก็ได้ทั้งนั้นแหละ นายท่าน” “ซินแสเองก็แค่คนทำนายทายทัก ที่อาจจะแม่นหรือไม่แม่นก็เป็นได้ทั้งนั้น” ซินแสหัวเราะตอบกลับไปเบา ๆ เหมือนเขารู้อยู่แล้วว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่มีทางที่จะเชื่อในคำทำนายทายทักของเขาแน่ “หมายความว่า ถ้ารับตำแหน่งแล้ว...ไลออนจะเป็นอันตรายเหรอคะ ซินแสจิว?” คนเป็นแม่หน้าเสียไปทันทีกับคำทำนายนั้น “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวของเขาเองนั่นแหละ” “แต่ในฐานะที่ตัวผมเป็นซินแสประจำตระกูลเลโอนาร์ดมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่าของคุณ...ผมอยากจะเตือนด้วยความหวังดีว่า...เลโอนาร์ดที่ยิ่งใหญ่อาจจะถึงคราวสิ้นสุดลง ถ้าหากไม่มีผู้สืบทอดวงศ์ตระกูลและต้องเป็นผู้ที่เกิดในปีที่แข็งเท่านั้น!” “หมายถึงทายาทคนต่อไปใช่ไหม?” รามสูรถามสวนกลับไปแบบตรง ๆ “ใช่” ซินแสพยักหน้ารับทันที “ลูกชายของพวกท่านต้องมีทายาทให้ทันปีมังกร!” “และต้องเกิดจากสาวบริสุทธิ์ และต้องประกอบไปด้วยความสวยจากรูปลักษณ์ทั้งภายนอกและภายใน” “ถ้าหากไม่สามารถมีทายาทได้ภายในปีมังกรที่จะถึงนี้...เลโอนาร์ดก็คงจะสิ้นสุดลงที่ตัวของเขา” ซินแสถอนหายใจและเหลือบมองไปทางไลออนเล็กน้อย “หุบปาก...แล้วไปให้พ้นซะ!” ไลออนทุบโต๊ะ พร้อมกับชี้นิ้วไล่ซินแสตรงหน้าอย่างสุดจะทน “ถ้าเราไม่เชื่อก็นั่งเงียบ ๆ ไป ซะ...ขอโทษซินแสจิว พูดต่อได้เลยค่ะ” พิมพ์มาดาหันไปว่าให้ลูกชาย พร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษซินแสแทนลูกชายของเธอไปทันที “แม่!” ไลออนขมวดคิ้วมองทางแม่ ก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากพ่อแทน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าพ่อจะไม่ได้เห็นด้วยกับเขาเลยสักนิด “แล้วเราจะหาผู้หญิงคนนั้นได้ที่ไหนคะ?” พิมพ์มาดาถามเสียงเบา “ไม่ต้องหาหรอก” ซินแสพูดเรียบ ๆ “เพราะเมื่อถึงเวลา ผู้หญิงคนนั้นจะมาเอง” 🦌________🦁

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more