7
หลังชนฝา
‘นั่นมันสร้อยที่พี่ลีอองเคยให้ฉัน เมื่อวันเกิดปีก่อนนี่นา’ ลิเดียมองสร้อยในมือของเขา ก่อนจะลูบที่ลำคอของตัวเองดูอีกครั้ง ซึ่งก็พบว่าบนลำคอของเธอไม่มีสร้อยเส้นนั้นอยู่แล้ว
ดินถูกปาสร้อยใส่หน้าอย่างรุนแรง แต่เขาก็ไม่แสดงความโกรธหรือเจ็บแค้นออกมา เพียงแต่ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อสงบสติอารมณ์
“แต่มาวันนี้พวกมึงกลับใช้สร้อยเส้นนี้...มาร้องขอความช่วยเหลือจากเลโอนาร์ด” ไลออนยิ้มเย้ยหยัน
“พวกมึงไม่รู้สึกทุเรศตัวเองกันบ้างเลยเหรอ?” ร่างสูงทุบโต๊ะสนั่น ทำเอาลิเดียที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งตามด้วยความตกใจ
“ถ้าพวกเราไม่จนตรอก ถึงทางตันแบบนี้...ผมเชื่อว่าคุณลีออง คงไม่ให้ผมบากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากท่านแน่ ๆ”
“จะไม่จนตรอกได้ไง...ในเมื่อทายาทพิชญะนรินทร์ มีแต่พวกอ่อนหัด ขี้ขลาด ตั้งแต่รุ่นพ่อ ยันลูก”
“ช่วยให้เกียรติ ผู้ที่เสียไปแล้วด้วยนะครับ” ดินกำหมัดแน่นเงยหน้าสบตาเขาเถียงไปอย่างเสียงแข
