“อย่าพูดดังสิคะ เดี๋ยวคุณยุภาได้ยิน งานเข้าพี่อีก”
สองแขนของพี่เลี้ยงตกลงข้างตัว ยุริญดาเห็นอกเห็นใจเจ้าหล่อนนัก
“รักอีตาบ้านั่นมากหรือไงนะ”
ริษาพยักหน้าน้อยๆ ทั้งอมยิ้มยามต้องตอบนายสาวเพื่อยืนยันความรู้สึกที่มีต่อพี่ชายของหล่อน
“ดีตรงไหนกัน ใจร้ายก็ที่หนึ่ง ไม่เคยยกย่องพี่ด้วยซ้ำ”
“นั่นสิคะ แล้วพี่ก็ดันเข้าอกเข้าใจเขาอีกว่าทำไมคุณกรถึงเป็นแบบนั้น”
“โอ๊ย...รักผัวหลงผัว”
“หึๆๆ คุณยุก็...ล้อกันทำไมเนี่ย”
“ก็หมั่นไส้นี่นา อยู่ด้วยกันมาเก้าปีสิบปีแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
คนถูกถามส่ายหน้าพรืด
“บางวันก็เอาแต่ใจเป็นเด็กน้อย บางวันก็เป็นผู้ใหญ่ใจดี หรือบางทีก็เป็นวัยรุ่นขี้หึง เนี่ย...แล้วจะให้เบื่อได้ไงคะ พี่ต้องปรับตัวตลอดเวลาเลย”
“ในขณะที่พี่ชายฉันไม่ต้องปรับอะไรสักอย่าง”
“นั่นก็ถูกอีก แต่ว่า...เท่าที่คุณกรเป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีมากสำหรับพี่แล้วค่ะ ต้องมีปากเสียงกับคุณยุภาเรื่องพี่ ยอม
