“หนู...” ริษากล้ำกลืนฝืนทน รักคือการเสียสละอย่างนั้นหรือ เหมือนที่ภากรเสียสละ ยอมเป็นลูกที่ไม่น่ารักของมารดาเพราะเธอสินะ แต่ว่า...จะให้เธอไปได้ยังไง เธอรักภากร เธอ...ไม่อยากไป!
“เธออยู่เป็นภาระมานานเกินไปแล้ว ฉันเลี้ยงดูเธอ ส่งเสียให้เรียนหนังสือ เธอควรจะออกจากบ้านนี้ไปมีชีวิตของเธอเสียที ไปเถอะนะ ฉันขอร้อง”
“คุณยุภา?”
“ฉันพูดกับเธอดีๆ ฉันขอร้องจริงๆ” ยุภาร้องขออย่างหนักแน่น จ้องมองแต่วงหน้าของริษา ใบหน้างามเริ่มซีดเซียว บ่าบางสะท้านขึ้นลงด้วยแรงหายใจ และก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรต่อ แม่คนแสนซื่อก็เอามือปิดปากแล้ววิ่งออกไป คงจะทนไม่ได้สินะ คงจะรับไม่ได้กระมัง
“อุ๊บ! โอ้กกก!!!” ทันทีที่ริษาพบเจอชักโครก ของเหลวกลิ่นชวนคลื่นเ**ยนก็พุ่งออกมาจากปากของเธอ เธอขย้อนเอามื้อเที่ยงของวันนี้ออกมา หน้าตาของมันช่างไม่น่าดูชม น้ำขมๆ นี่ก็อีก พอทีเถอะ อย่าเป็นมากกว่านี้เลย เธอจะไม่มีแรงอยู่แล้ว
“อุ๊บ! โอ้
