“พอๆๆ เจ้าเด็กคนนี้ พี่หายใจไม่ออก”
“ก็ดีใจ พี่ยุใจดีนี่นา”
“ก็ขุนเป็นเด็กดี พี่ก็พร้อมสนับสนุน แล้วนี่อยากได้อะไรอีกไหม เดี๋ยวพี่สาวคนนี้จัดให้” พอถูกถาม เจ้าเด็กน้อยกลับส่ายหน้า เธอเลยเสนอให้เขาเองเลย “ไอโฟนไหม”
“โอ้ว...ไม่เอา มันแพง ของเดิมผมยังใช้ได้ดี”
“น่ารักจริง! ถ้าเป็นคนอื่นนี่คงตะครุบแล้วนะเนี่ย”
“ก็นี่ผมไง ผมไม่อยากเอาเปรียบพี่มากเกินไป แค่ที่พี่ให้ผมก็มากพอแล้ว”
“เอาเปรียบอะไรล่ะ คิดเสียว่ามันเป็นงานสิ พี่มานี่ขุนก็ดูแลพี่อย่างดี แฟร์ๆ” ยิ่งแนะเจ้าขุนก็ยิ่งส่ายหน้าพรืด อะไรกันนะเด็กคนนี้
“ขอผม...โทรหาพี่ได้ไหม”
“ได้สิ ปกติก็โทรไปหาตอนที่พี่หายหน้าไปนานๆ นี่นา”
“ไม่ใช่โทรแบบนั้น บางที...ก็อยากรู้ว่าวันนี้พี่ทำอะไร พี่เหนื่อยไหม พี่อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
ยุริญดาอึ้งไปเมื่อเข้าใจเจตนาของเจ้าเด็กน้อย แต่ว่า ด้วยสถานะทางสังคมและด้วยอายุที่ห่างกันมากขนาดนี้ เธอคิด
