“ทียัยยุให้แต่งกับใครก็ได้ แต่ตากรกลับต้องแต่งกับคนที่คุณเลือก มันไม่ดูแปลกๆ ไปหน่อยเหรอ อีกอย่าง...แค่คุณยอมนะคุณยุภา แค่คุณยอมรับริษาในฐานะผู้หญิงที่ภากรรัก บางที...เราอาจจะได้เปลี่ยนไฟท์บิน ไม่ต้องตะลอนๆ เที่ยวเพื่อปลอบใจเหี่ยวๆ ของคนแก่อย่างเรา แต่ได้อยู่บ้าน เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานแก้เหงาก็ได้นะคุณยุภา”
พอสามีพูดให้คิด ก็พอจะได้คิดบ้าง แต่ว่าถึงอย่างไร ถ้าภากรแต่งไปกับลูกสาวบ้านอื่น ที่รวยกว่า ที่มีกิจการใหญ่เหมือนๆ กันก็คงจะดีนี่นา
“เงินทองมีเยอะแล้วคุณยุภา ไม่ต้องคิดเลยนะที่จะหาคนรวยๆ มาแต่งกับตากรน่ะ”
“เอ๊ะ! คุณนี่! เป็นผีหรือไง มารู้ความคิดฉันได้ยังไง”
ชนะชัยยิ้มกวนๆ ริ้วรอยแห่งวัยเลยปรากฏชัดเจนขึ้นมาที่หางตา
“อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ไม่ต้องพูดก็รู้แล้วคุณ”
“เชอะ...”
ยุภาส่งเสียงประชดสามี อยากคิดได้ อยากปลงให้ได้อย่างที่สามีพร่ำบอก แต่สุดท้าย ใจมันก็ยังรับไม่ได้อยู่ดี
บนรถอีกคัน
