“ดื้ออยู่ แล้วนี่จะขยับไปถึงไหน เดี๋ยวก็ตกเตียงจนได้” เขาพูดพร้อมขยับเข้าไปขังคนดื้อเงียบไว้ในอ้อมกอด เมื่อหล่อนทำท่าจะผละหนีก็สะกดไว้ด้วยสายตาดุ ทำให้คณานางค์ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ปล่อยให้เขาทำแผลให้อย่างคนไม่มีปากไม่มีเสียงไปจนทุกอย่างเสร็จสิ้น เขาถึงยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระและพาตัวเองออกไปจากห้อง
“ขอบคุณนะคะคุณจิณ”
แม้จะรู้ว่าคำขอบคุณนี้คงไปไม่ถึงเขา แต่เธอก็อยากจะพูดมันออกมาอยู่ดี แค่เขาไม่ร้ายใส่ก็ถือว่าดีมากแล้วสำหรับคนอย่างเธอ
มันเป็นเช้าที่เต็มไปด้วยความกดดันไม่น้อยสำหรับจิณ เมื่อจู่ ๆ คนรักที่ก่อนหน้านี้เคยลั่นวาจาไว้ว่าให้เขากับเธอห่างกันสักพักขับรถมาหาถึงไร่
แน่นอนว่าการมาของดวงกมลทำให้เขาวางตัวไม่ถูก ใช่ว่าจะไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน แต่พอถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับความจริงมันก็ยากเหลือเกินที่จะสั่งไม่ให้ตัวเองรู้สึกผิดกับคนรักสา
