Lovesick

CHAPTER 1 RIEUKA Sinarado ko ang laptop ko pagkatapos na pagkatapos kong mag-present. Hanggang ngayon kabadong-kabado pa rin ako sa magiging opinyon ng mga taong nakapanood ng presentation ko. I don’t want to disappoint anyone … especially him. I want to prove to them that the years I spent studying outside of the country are enough to entrust me with this big project. Unti-unti nang naglalabasan ang mga tao sa conference room. Isa-isa ko rin silang nginingitian at pinapasalamatan sa oras na inilaan nila para sa panonood ng presentation ko. “You just proved how much you deserve your surname, Ar. Collin.” Napangiti ako sa komento ng taong naging dahilan kung bakit malayo na ang narating ko sa industriyang ito. “I couldn’t have done it without you, Sir. Thank you for believing in me.” ‘Sa paniniwala sa akin matapos ng lahat ng nangyari ilang taon na ang nakakalipas, dugtong ko sa isip ko. “Don’t thank me yet, you still owe me a design of yours.” A design that I don’t know if I’m gonna be able to make. Isang disenyo na hindi ko alam kung saan ako makakakuha ng ideya. Napayuko na lang ako dahil hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa kaniya. “I know that you gonna be able to design it someday.” Tinapik niya ang balikat ko at dumiretso na siya palabas ng conference room. ‘SOMEDAY... paulit-ulit kong naririnig ang salitang iyon simula pa noon hanggang ngayon. Napapaisip tuloy ako kung gaano pa kahaba ang panahong natitira sa akin para tuluyang magawa ang disenyo. Would I ever reach and make it? “Ar. Collin, tumawag po ulit si Mr. Galvez kanina habang nasa meeting kayo.” At saka lang ako nagising sa pag-iisip matapos tawagin ni Abby ang atensiyon ko. Abby is my new secretary, kaka-assigned niya lang sa akin pagkabalik ko ng Manila. Ngayon lamang ako nagkaroon ng sekretarya matapos kong makapagtapos ng kolehiyo. I don’t want a secretary dahil hindi pa naman ganoon kataas ang posisyon ko, but I also don’t want a person to lose her job dahil lamang sa kaartehan ko. “He’s asking if you can spare him some precious time of yours daw.” Binigyang diin niya ang salitang precious to emphasize it. “Tell him that my precious time can’t be wasted on something insignificant connected with him.” Tuloy tuloy lang ang lakad ko, hindi ko na hinintay pang makasunod sa akin si Abby. I should celebrate now after a successful presentation instead of stressing myself over some unfinished business in my life. “But he just won’t stop calling me because I’m your secretary until he gets a hold of you.” She just didn’t stop talking kahit na nasa office na kami. She keeps blubbering nonsense words like hindi siya makakapagtrabahong mabuti kung maya’t-maya siyang sasagot sa telepono at paulit-ulit na sasabihing busy ako. Huminto lamang siyang magsalita nang tingnan ko siya ng masama matapos kong buksan ang pintuan. “Ohh, I forgot to tell you pala, Architect. Dumating nga rin po pala si Sir Damien habang nasa meeting po kayo.” She just gave a nervous laugh and left after giving me another headache. Kailan ba ako mawawalan ng mga bwisitang hanap nang hanap sa akin. “You didn’t even tell me that you already came home.” Napairap na lang ako sa isip bata na nasa harapan ko. As if namang madadala ako sa pagpapabebe niyang hinayupak siya. Hindi ko siya sinagot at nagtuloy-tuloy lang ako sa paglalakad hanggang makaupo ako sa swivel chair. “Pasalubong ko?” Nilahad niya ang dalawang palad niya sa harapan ko na para bang nanlilimos. Hindi ko man lang siya dinaanan ng tingin. I don’t want to give him satisfaction by seeing me get irritated by his presence. Sumimangot siya sa akin ng hindi ko siya binigyang pansin. “Fine, just treat me in an Italian restaurant then. I’m craving to eat Italian food since I got home.” Tiningnan ko siya para taasan lamang ng kilay, at ibinalik ko ang paningin ko sa monitor ng computer na nasa harapan ko. “Hey, Zy, notice me. Hindi mo na nga ako binili ng regalo tapos ayaw mo pa akong ilibre?” He keeps on teasing me until I gave up. Sino ba namang hindi susuko kung halos manakit na ‘yong braso mo kakatusok niya, at halos wala nang laman ang working table mo kakakuha niya ng gamit para mailayo sa iyo. “Stop it! Stop acting like a child, Damien. Para kang batang pinagdadamutan ng pagkain.” So weird, kahit panglalait lang ang sinabi ko ay ngiting-ngiti pa rin siya. Para siyang batang binigyan ng favorite candy niya matapos na pagdamutan. “Pinansin mo na rin ako sa wakas, and I’ll take that as a yes na ililibre mo ako sa isang Italian restaurant.” I just looked at him with disbelief. Hindi ko matanggap na ang isang 28 years old na businessman ay ganito kababaw. Iniisip ko pa lang kung saan pupulutin ang mga empleyado niya if ever na ma-promote na siya as CEO ay naaawa na ako para sa kanila. “Wala ka bang pera?” Natawa siya sa tanong ko kaya binigyan ko siya ng nagtatakang tingin. What’s wrong with my innocent question, anyway. Malay ko ba kung pina-withdraw na naman ni Tito lahat ng cards niya. Maybe nahuli na naman siyang maraming babaeng kasama. Hay boys. “As if. I’m bored to death here in the Philippines, you know. Almost every pretty girl here wants commitment, unlike in the US-“ Ano nga bang aasahan sa mga kaedad niya na gusto pang mag-explore bago pumasok sa bagay na wala nang atrasan. Kaya naman pinutol ko na ang sinasabi niya at ako na ang nagdugtong. “Why don’t you go back to the US then? It’s more favorable to everyone than you being here.” Ini-imagine ko pa lang ‘yong mga susunod na araw ko nang wala siya. Every day would pass by peacefully. “You can entertain me then while I’m buying a plane ticket.” Sinimangutan ko lang siya. Lahat na lang ng sasabihin ko sa kaniya ay lagi siyang may sagot. Hindi na siya nauubusan ng sasabihin, kaya minsan ang sarap na lang iplaster ng bunganga niya. Kinakalkal niya na ‘yong mga gamit ko sa mesa kanina na inilayo niya sa ‘kin na siyang nakakapagtaka sa akin. What is he up to this time? Can’t he just leave peacefully? Huminga ako ng malalim at binalik ang tingin ko sa monitor. Ngayon ko lang napansin na kanina pa pala ako paulit-ulit sa binabasa ko pero hanggang ngayon wala pa ring pumapasok sa utak ko. “Got ya.” Sabay taas niya sa clipboard na naglalaman ng schedule ko for the whole week. “So, see you later then. I’ll fetch you later around 7 P.M.” Napailing na lamang ako. Para kasi siyang BDO, he finds ways in every single thing. Though he’s the best in finding ways into girl’s panties, and the best in finding ways to irritate me. Dali-dali na siyang lumabas ng office ko after that. Malamang sa malamang late na siya for his meeting, since base sa pagkakatanda ko 15 minutes lang ang interval for the next meeting in the conference room which is his meeting. For sure that the meeting won’t even start a second without him. I don’t find any hope in him, he’s been like that since the day that I’ve met him.