ห้าวันผ่านไป ร้านชำของสกุลเฉินก็มีลูกค้าเข้าออกคึกคัก
“พรุ่งนี้ร้านปิด วันนี้ซาลาเปากับหมั่นโถว พร้อมกับขนมเผือกทอดมีลดราคาพิเศษ รับเพิ่มไหมคะ” หลี่หยุนฟางถามลูกค้าทุกคนที่ซื้อของ
บางคนก็ซื้อบางคนก็ใจแข็งปฏิเสธ แต่ส่วนใหญ่ทนต่อเสียงหวานๆ ที่นำเสนอเก่งของแม่ค้าไม่ได้ ซื้อติดมือกลับไปหลายรายจนเกือบจะหมดแล้ว
“เถ้าแก่เนี้ยเฉิน ตุ๊กตาไม้รูปหมีหมดหรือยัง” เสียงวัยรุ่นอายุราวสิบสามปีวิ่งเข้ามาถาม
“หมดแล้ว เหลือตัวสุดท้าย แต่เป็นรูปกระต่ายนะ” เธอชี้ไปทางตุ๊กตาไม้ที่ตัวทาสีชมพูทาส่วนเสื้อผ้าเป็นสีฟ้าอ่อน เหมาะสำหรับเด็กผู้หญิง
“พรุ่งนี้ทำรูปหมีได้หรือไม่ ไอ้หมีตัวสีเหลืองที่ใส่เสื้อสีแดง ผมอยากได้” เขาพูดแล้วขมวดคิ้วด้วยความเสียดายที่มาซื้อไม่ทัน
“วันพรุ่งนี้หยุดน่ะ วันนี้ไม่รู้ว่าที่กำลังทำมีหมีเหลือรึเปล่า ถ้าไม่มีวันมะรืนถึงจะได้ไปตัดไม้เข้ามาทำเพิ่ม ฉันจะบอกเถ้าแก่เฉินให้” เธอบอกเด็กหนุ่ม
