ในตอนบ่ายแก่ๆ เฉินเซียนไปจ่ายตลาดเพื่อซื้ออาหารสด แล้วกลับไปเพื่อที่จะพามารดาหัดเดินทำกายภาพบำบัด ในขณะที่หลี่หยุนฟางอยู่ขายของต่อที่ร้านชำ แล้วลงบัญชีเป็นรายการต่อรายการเพื่อไม่ให้เสียเวลาในการนำตัวเลขไปลงบัญชีในภายหลัง
เธอใช้ความรู้วิธีบวกเลขในปัจจุบันรวมตัวเลขโดยไม่ต้องใช้ลูกคิด ทำบัญชีรายรับรายจ่ายอย่างง่าย จากนั้นก็อยู่เฝ้าร้านจนกระทั่งถึงเวลาพอสมควร เธอก็ปิดร้านเพื่อกลับไปทำอาหารเย็น
หลี่หยุนฟางกลับไปถึงก็พบว่าสามียังคงพามารดาฝึกเดินอยู่
เมื่อเห็นลูกสะใภ้มองด้วยสายตาที่ห่วงใย โจวชิงหลินก็ยิ้มเจื่อนๆ เพราะอีกฝ่ายบอกเอาไว้ว่าไม่ให้ตนหักโหม แต่จะอดใจไหวได้อย่างไรในเมื่อความหวังว่าจะเดินได้อยู่ตรงหน้า จึงได้หัดเดินตั้งแต่ที่ลูกชายกลับมาถึงแล้ว
“อาฟาง อย่าตำหนิแม่เลย แม่ก็แค่อยากเดินได้เร็วๆ น่ะ” แม่สามีออกตัวไว้ก่อน
“แม่คะ ฉันจะตำหนิอะไรแม่ได้ เพียงแค่ว่าฉันเป็นห่วงกลัวว่าแม่จะหักโ
