เวลาเพียงเดือนเศษๆ เท่านั้น โจวชิงหลินก็สามารถเดินได้อย่างมั่นคงและออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านได้อย่างมีความสุข
แม้จะยังใช้ที่ช่วยพยุงเดินอยู่ แต่ก็ถือว่าเธอช่วยเหลือตัวเองในการเข้าห้องน้ำและช่วยเหลืองานบ้านได้มากกว่าปกติ
ตอนนี้โจวชิงหลินรับหน้าที่ทำหมั่นโถวและซาลาเปาขาย รวมถึงการทำอาหารทั้งสามมื้อก็รับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว
หลี่หยุนฟางกับเฉินเซียนจึงมีเวลาทุ่มเทให้กับงานของพวกตนมากขึ้น
ทุกคนแบ่งทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างลงตัว ไม่สนใจคำพูดนินทาของชาวบ้านบางส่วน ที่บอกว่าสะใภ้สกุลเฉินไม่แตะงานบ้าน
แต่บางคนก็เข้าใจดีว่าหลี่หยุนฟางทำอะไรบ้าง เธอแบ่งเวลาทำงานบ้านและดูแลร้านได้อย่างชัดเจน คนที่ใกล้ชิดจะรู้ว่ามีเพียงช่วงหลังที่โจวชิงหลินเริ่มเดินแข็งแรงเท่านั้นที่เธอไม่ได้ทำอย่างแต่ก่อน
ส่วนเฉินเซียน ตอนนี้ก็กลายเป็นช่างฝีมืองานไม้ รับทำตุ๊กตาตามสั่ง โดยเฉพาะตุ๊กตารูปตัวการ์ตูนคนที่กำลังเป็นที่น
